Rozdział 48.

Z dedykacją dla Om ness, która tak wyczekiwała tego rozdziału. :) 


- Zaraz będziesz piszczeć z rozkoszy - sapał z satysfakcją Albert. - Zapamiętasz sobie tatusia do końca życia - zaśmiał się.
Nie miałam odwagi się odgryźć. Z oczu popłynął mi kolejny strumień łez. 
- Przestań ryczeć! - wrzasnął. Znów zaczął mnie bić... śmiał się przy tym, był wyraźnie zadowolony z tego, co czynił! 
- Pozwolisz, że jeszcze raz sobie ulżę! 
- Nie! Nie! Zostaw mnie! Puść mnie, słyszysz?! - moje nerwy również miały swoje granice.
Ten pokoik, zawsze taki przytulny i kochany, teraz zawsze będzie kojarzył mi się z tą okropną, koszmarną nocą. 
Albert mnie gwałcił, ja cały czas płakałam i wrzeszczałam z bólu.
- Zostaw mnie! - krzyczałam.
Albert chwycił scyzoryk, przystawił mi go do twarzy.
- Teraz pożałujesz...
- Hej, co się tam dzieje?! - i nagle Marco wparował do sypialni. Albert na maksa zaskoczony spojrzał na niego. 
- Tato?! Co Ty robisz?! Ty sukinsynu! - krzyknął i zepchnął go z łóżka, ja okryłam się kocykiem. Łzy nie przestawały płynąć z moich oczu. 
- Ja Ciebie do domu przyjąłem, Ty zboczeńcu, a Ty coś zrobił?! - Marco wyraźnie się zdenerwował, takiego wściekłego jeszcze go nie widziałam.
- Ta gówniara sama tego chciała - wymamrotał Albert. 
- Nie ujdzie Ci to płazem! Zgnijesz w więzieniu! - Marco dawał upust swoim emocjom.
- A tylko spróbujesz mnie wydać! - Albert podniósł się z podłogi, zdążył naciągnąć już na siebie spodnie, i zaczął szarpać się z Marco. Ten na szczęście, wiedział co zrobić i zasadził ojcu potężnego kopniaka w krocze. Ten przysiadł na ziemi, łapiąc się za swoje genitalia. 
Marco wykorzystał ten moment i wyciągnął z szafy... pistolet. Wycelował nim w Alberta... Patrzyłam na tę scenę z przerażeniem. Skąd Marco miał ten pistolet?! Nigdy mi nic o tym nie mówił... 
- Synu, nie możesz mnie zabić - wymamrotał przerażony Albert.
- Nie nazywaj mnie swoim synem! Ja już nie mam ojca! - krzyknął Marco. - Jesteś skończony! 
- Proszę, nie zabijaj mnie - Albert w kilka sekund stał się potulny jak baranek. A żeby Marco widział, jaki on był pięć minut temu...
- Teraz jesteś taki potulny i wystraszony, a coś Ty zrobił Lidii, jak mnie nie było?! Myślałem, że można Ci ufać! Nie powinienem był przyjmować Cię do domu nawet na jeden dzień - Marco nie przestawał krzyczeć na Alberta, cały czas celował w niego pistoletem. Albert nie miał odwagi się ruszyć. 
- Ona sama tego chciała! - krzyknął Albert. 
- Będziesz się tłumaczył policji, ja nie będę z Tobą rozmawiał - powiedział Marco ostrym głosem. - Wszystko zdążyłem zauważyć. Sukinsynu, Ty zgwałciłeś Lidię. Powinieneś dostać kulę w łeb teraz i od niej - Marco po prostu wychodził z siebie. 
- Jakiej policji?! Ty...
- Teraz pójdziesz do piwnicy i tam poczekasz na policjantów - powiedział Marco - a jeżeli będziesz się stawiał, to od razu pociągnę za spluwę. 
- Dobrze! A ja powiem policji, że broń trzymasz w domu! 
- Tak się składa, że mam pozwolenie. 
Marco pozwolił ojcu wstać, i trzymając pistolet blisko jego głowy, poprowadził go do piwnicy. 
Ja wykorzystałam ten moment, żeby się szybko ubrać. Narzuciłam na siebie koszulkę i spodenki do kolan, poczułam, że mam ochotę wrzeszczeć, ile sił w płucach... 
Jednak opanowałam się i pobiegłam na dół. Miałam ochotę stąd uciec jak najdalej. Nie chciałam absolutnie nikogo widzieć, nawet Marco. Wprawdzie to on mnie uratował, ale jednak trochę było jego winy, że stało się coś takiego... 
Nałożyłam prędko balerinki i skierowałam się do wyjścia. Chciałam pobiec hen daleko. 
Otworzyłam drzwi i wybiegłam. Nic mnie nie obchodziło. Chciałam być kompletnie sama. 
Zapłakana pobiegłam w kierunku swojego domu. Jakąś wymówkę dla Łukasza, który rano wróci z Polski, zdążę wymyślić...

*** 

*oczami Marco* 

Zamknąłem ojca w piwnicy, trochę się natrudziłem, aby porządnie zaryglować te małe pomieszczenie, ale w końcu się udało. Nie miał szans, aby zwiać.

Nie mogłem sobie nijak darować, że pozwoliłem pomieszkać temu bydlakowi w moim domu. Zacząłem się obwiniać o wszystko.

Wróciłem do sypialni... ale Lidii już tam nie było.

- Lidia, skarbie, gdzie jesteś? - zawołałem.

Odpowiedziała mi cisza. Obiegłem cały dom, nigdzie jej nie było. Zauważyłem, że drzwi frontowe są otwarte...

- Gdzie ona mogła pójść?! Boże, a jak ona sobie coś zrobi?! - pomyślałem strwożony na maksa. - Muszę jej zacząć szukać i to natychmiast!

Na szczęście, u Svena wypiłem tylko szklankę piwa, więc mogłem poprowadzić skuter. Chwyciłem kluczyki od niego, zamknąłem dom i ruszyłem na poszukiwania mojej ukochanej. 

- Może pobiegła do siebie - pomyślałem. - Najpierw tam pojadę!

*** 

- Kurwa! Jaka ja głupia jestem! - jęknęłam sama do siebie.

W tym całym zamieszaniu... zapomniałam kluczy. Mogłam sobie co najwyżej przekimać na wycieraczce. 

Nie, nie zasnę tej nocy nigdzie, nie ma opcji! Usiadłam tylko przed drzwiami i zaczęłam znowu płakać. Zimny wiatr przebiegł po moich plecach. Do tego zaczął kropić lekki deszcz. Nie wzięłam żadnej bluzy, zrobiło mi się strasznie zimno w tej koszulce na krótki rękaw.

Łukaszowi powiem, że przyszłam z samego rana, aby nieco posprzątać, ale zapomniałam kluczy. 

Może tą swoją ucieczką dałam powód do zmartwienia Marco, ale niewiele mnie to obchodziło. Szok spowodowany gwałtem sprawił, że nikogo nie chciałam widzieć, z nikim rozmawiać, chciałam być sama. 

Nawet nie zauważyłam, jak szybciutko tu przybiegłam. Znałam już drogę z domu Marco do mojego i Piszczków domu. 

Biegłam zapłakana, nie patrząc przed siebie, nie obchodziło mnie, że ktoś coś pomyśli. 
Na szczęście, komórkę miałam ze sobą. Sprawdziłam godzinę - była już pierwsza w nocy. 
Zerwał się silny wiatr, zaczął padać mocniejszy deszcz, ja siedziałam na tej wycieraczce i płakałam. Okropnie mnie brzuch bolał. Do tego ten ból psychiczny, którego również nie mogłam znieść. 
Miałam wiele siniaków na ciele, ten bydlak mnie również pobił. Mimo, że już byłam wolna, dalej stres nie odpuszczał, myślałam, że zaraz zwariuję... 
Nagle ktoś zaparkował skuterem przed furtką. Okazało się, że to... Marco. 
- Po co on tu przyjechał? - pomyślałam. 
Schowałam twarz w dłoniach. Usłyszałam szybkie kroki blondyna.
- Lidia, skarbie, dlaczego uciekłaś?! I czemu tu siedzisz na tym deszczu? 
- Kluczy zapomniałam w tym całym zamieszaniu - wydukałam. - Poza tym, to, co się stało, to także Twoja wina! Po co przyjąłeś tego sukinsyna pod swój dach?! Jeszcze imprez Ci się nagle zachciało! Chociaż, ciekawe, czy to serio była impreza! Może Ty masz kogoś na boku, co?! - nie zdawałam sobie sprawy z tego, co wykrzykiwałam... Plotłam trzy po trzy. Ludzie różne rzeczy robią lub mówią, gdy są w szoku... 
- Wiem, skarbie, że to też moja wina - powiedział łamiącym się głosem blondyn. - Nie wiem, czy kiedykolwiek sobie to wybaczę, iż go przyjąłem do siebie. A ten potwór pożałuje. Niech nie nazywa już mnie swoim synem. I naprawdę byłem na kameralnym spotkaniu u Svena, chłopaki to mogą potwierdzić! 
- Nieważne - wycedziłam. - Marco, ja chciałam zostać sama, rozumiesz? 
- Kochanie... - powiedział Marco - Ty teraz potrzebujesz wsparcia i bliskości, rozumiesz? Może nie zdajesz sobie z tego sprawy. A nawet jeśli chcesz być sama, to na pewno nie na tym zimnie i deszczu. Chodź, zabiorę Cię...
Znów się rozszlochałam. Zrobiło mi się również przykro, że tak naskoczyłam na mojego ukochanego Marco, który przecież nic złego nie zrobił. Skąd mógł wiedzieć, że Albert okaże się takim nikczemnikiem? Kiedy Marco go przyjmował, Albert wydawał się być w porządku człowiekiem. 
- Marco... wybacz mi, ja nie powinnam była tak na Ciebie krzyczeć. Ty nie zrobiłeś nic złego - powiedziałam płaczliwym głosem. - To wina tylko i wyłącznie Alberta... Marco, on trzy razy mnie zgwałcił tego dnia! Wczoraj dobierał się do mnie i mnie obmacywał - nagle odważyłam się to powiedzieć. 
- Lidia, kochanie, dlaczego nic nie powiedziałaś?! 
- Wstydziłam się, nie masz pojęcia, jak bardzo - powiedziałam. - Poza tym, on groził, że jeśli coś komuś powiem, to pożałuję. To nieobliczalny człowiek. On jest zdolny do wszystkiego!
- Zabiję to bydlę - wściekł się Marco. - Niech go policja jak najszybciej zabierze, bo nie ręczę za siebie! Kochanie, siadaj na skuter, wracamy... 
- Marco! Błagam! Ja nie chcę teraz rozmawiać o tym z jakimiś obcymi osobami, zwłaszcza policją - rozszlochałam się. - Nie masz pojęcia, jak ciężko o tym mi mówić. Ja ledwo Tobie powiedziałam! Wstydzę się i boję! Proszę Cię... 
- Kruszynko, ja doskonale Ciebie rozumiem. Ale on musi ponieść karę za to, co zrobił. I świetnie wiem, że ciężko Ci o tym mówić - powiedział cicho Marco.
- Proszę Cię... daj mi czas - jęknęłam.
- Do rana - powiedział Marco. 
- Tylko?! 
- Kochanie, ja wiem, że to trudne dla Ciebie, ale ja pragnę tylko Twojego dobra. I sprawiedliwości dla tego brutala - syknął. - Nie masz pojęcia, jak bardzo wściekły na niego jestem, znienawidziłem go, jak tylko się da. 
Marco, mimo swojej czułości i troskliwości, potrafił być bardzo stanowczy. 

Przerażało mnie, że będę musiała opowiedzieć o gwałcie na policji, i w tak krótkim odstępie czasu. 

Nie wiem, jak to zrobię. 
Marco wyciągnął do mnie swoje silne, umięśnione ramiona i mnie mocno przytulił. Wczepiłam się w niego, dalej gorzko płacząc. 
Marco zdjął swoją bluzę i kazał mi ją założyć. A sam miał na sobie tylko lichą koszulkę bez rękawów. 
- Marco, zimno Ci będzie - wydukałam.
- Przede wszystkim Tobie ma być ciepło - szepnął. - Nie przejmuj się mną. 
Założyłam mięciutką bluzę Marco, pachnącą jego perfumami. Blondyn wyciągnął ze schowka skutera drugi kask, założyłam go. Sam również założył swój i ruszyliśmy. Siedziałam, wtulając się w jego plecy i obejmując go w pasie. 

Niebawem dojechaliśmy do domu Marco. Bałam się przestąpić próg tego domu. 
- A co, jeżeli on wywali te drzwi od piwnicy? - szepnęłam. 
- Dobrze je zaryglowałem - powiedział Marco, nie przestawał mnie obejmować. 
- Co teraz? - jęknęłam.
- Rano wezwiemy policję, a teraz niech trochę posiedzi w tej zimnej piwnicy - powiedział Marco. 
- Oni Cię oskarżą o pozbawienie wolności - jęknęłam. 
- Nie wiem sam, kochanie. Nie wiem, co byłoby lepsze... Mam też przecież na uwadze Ciebie. Chciałem, abyś chociaż troszeczkę ochłonęła.
Znów zaczęłam płakać. Nie mogłam się powstrzymać. Marco przytulił mnie mocno, starał się pocieszyć. 

*** 

Marco tulił mnie przez godzinę, ja płakałam w jego ramionach. Starał się okazywać mi dużo czułości, bliskości. 

- Marco, ja nie mogę tego znieść - szlochałam. - Brzuch mnie straszliwie boli. 

- Na pewno ze stresu... Lidia! Oby nic się nie stało naszemu dziecku - Marco wyraźnie się przestraszył.

- Właśnie! 

- Marco... niedobrze mi. - jęknęłam. - Zaraz zemdleję...

- Wezwę karetkę - powiedział Marco. - Bezsprzecznie. 

On wybrał numer na pogotowie, ja leżałam na kanapie i zwijałam się z bólu. Ten ból się znacznie powiększył.

- Boże... obym tylko nie straciła dziecka... - pomyślałam zrozpaczona. 

___________________________ 

Łee. Nie wyszło to jak chciałam, ale okej. 

Jeśli Wam przypadło do gustu, to spoko. 
Mam nadzieję, że Wam podoba się takie łączenie tragizmu z romantyzmem. :) 

Mam pytanie, czy przyśnili Wam się kiedyś jacyś piłkarze? :> 
Mnie dwa razy Mario się przyśnił.
Raz mi się przyśniło, że wyglądam przez kuchenne okno, a on stoi na moim podwórku. Ale gdy na nie wyszłam, już go nigdzie nie mogłam znaleźć... 
A za drugim razem, przyśnił mi się mecz o Superpuchar, Mario w nim strzelił bramkę swojej byłej drużynie. o.o 
Ale najlepszy sen to miała moja matka. Dziś mi powiedziała, że Marco jej się przyśnił! W tym śnie, był u nas i chciał wymienić oponę w swoim aucie (mój tata ma zakład auto naprawy i wulkanizacji) 
Ja tam kręciłam się w tym śnie przy nim, coś do niego mówiłam łamanym angielskim... Ach, marzenie! :3 

Wczoraj gdy oglądałam mecz, zdarzało mi się często pokrzykiwać z emocji, aż rodzice przychodzili i uciszali mnie, bo spać chcieli. Grr! Ale jak tu nie wrzasnąć, kiedy Bayern fauluje lub się kręci w polu karnym Borussii i prawie strzela gola? 

Okej, nie zanudzam Was dłużej. Mam nadzieję, że rozdział się Wam podoba, że zapewniłam odpowiednią dawkę emocji. Jeżeli macie jakieś uwagi czy coś, to śmiało piszcie. Wiem, że nie piszę idealnie, że mogę robić rozmaite błędy, jakbyście coś zauważyły, to pisać :> 

WIĘC KOMENTOWAĆ, KOMENTOWAĆ I JESZCZE RAZ, KOMENTOWAĆ! 

Buziaki! 
WildChild

+ polecam wspaniałego bloga 
http://reusowa.blogspot.com/ 
Mam nadzieję, że tam zajrzycie, a naprawdę warto zajrzeć. Opowiadanie jest wspaniałe :)