Rozdział 38.

*oczami Marco*

  
Przygnębiony, dowlokłem się do domu Roberta. Liczyłem na jego wsparcie. Mój przyjaciel siedział przed domem i czytał gazetę. 
- O, już jesteś - powiedział, gdy mnie zobaczył. - Chodźmy do domu, napijemy się czegoś, porozmawiamy... 
Zatem poszliśmy do kuchni, Robert zaparzył nam herbatę i naturalnie zapytał mnie, co z Lidią. 
- Jeszcze nic nie wiadomo - powiedziałem. - Może wieczorem czegoś się dowiem, zobaczymy. 
- Mam nadzieję, że to nic poważnego - powiedział Robert. 
- Nie masz pojęcia, jak się teraz czuję - powiedziałem. - Jeżeli ona... nie przeżyje... 
Głos mi się załamał. W mojej głowie aż roiło się od czarnych myśli. 
- Przeżyje! - powiedział Robert pewnym tonem. 
Pokiwałem tylko głową i przytuliłem się do niego. Robert starał się mnie pocieszyć i wesprzeć, jak tylko mógł. Byłem mu za to niezmiernie wdzięczny. 
- Wszystko będzie dobrze - mówił poruszony Robert, klepiąc mnie po plecach. 
- Nie byłbym taki pewny - westchnąłem ponuro. 
- Kochany, grunt to pozytywne nastawienie. Pomyśl, że wszystko będzie w porządku, a od razu zrobi Ci się lepiej - powiedział Robert. 
- Łatwo Tobie mówić - odparłem. - Z tych nerwów aż rozrywa mnie od środka. 
- Chcesz jeszcze jedną herbatę? - zapytał Robert. 
- Dlaczego nie - odparłem. 
Popijaliśmy herbatę, rozmawialiśmy, czas bardzo szybko zlatywał. W końcu zerknąłem na zegar wiszący nad drzwiami kuchennymi i stwierdziłem, że już godzina osiemnasta.
- Ja już chyba będę się zbierał - powiedziałem. - Muszę iść do Lidii.
- Rozumiem - pokiwał głową Robert. 
- Hej, co to za krzyki? 
Sprzed domu mojego przyjaciela było słychać podniesione głosy, ktoś się zawzięcie kłócił. 
Poszliśmy szybko to sprawdzić i zobaczyliśmy Anię kłócącą się z tym całym Nathanem. 
- Zostaw mnie w spokoju! Odczep się ode mnie raz na zawsze! - wrzeszczała Ania. 
- Ani mi to w głowie - uśmiechał się szelmowsko Nathan. - Należysz tylko do mnie, złociutka!
- Chyba w Twoich chorych snach - powiedziała Ania. Nathan próbował ją objąć, ale Ania mu się sprytnie wyrwała. No tak, Ania to karateczka, jest bardzo wysportowana. 
- Robert, Marco, pomóżcie - jęknęła - Robert, ja przyszłam do Ciebie porozmawiać, a ten całą drogę za mną szedł i mnie maltretował. 
- Zapomnij o niej - Nathan zwrócił się do Roberta - Ania jest tylko i wyłącznie moja, rozumiesz? 
- Wynoś się stąd - krzyknął Robert. - W tej chwili!
- Bo zaraz wezwiemy policję, jak natychmiast nie znikniesz - powiedziałem. 
- Mówcie co chcecie! Ania, i tak jesteś moja, nie uciekniesz ode mnie - krzyknął Nathan na odchodne i poszedł. 
- Co za czubek - powiedziała nieco roztrzęsiona Ania. - Robert, chcę z Tobą o czymś porozmawiać, masz chwilkę? 
- Jak tak bardzo prosisz - westchnął Robert. - Więc chodźmy do domu. 
- Więc ja już pójdę swoją drogą - powiedziałem. Przytuliłem Roberta na pożegnanie. 
- Do jutra - powiedział Robert.
- Trzymaj się, Marco - powiedziała Ania.
- Do zobaczenia - powiedziałem do nich i poszedłem w kierunku szpitala. 
Ciekawe, o czym Ania chce porozmawiać z Robertem. Czyżby kolejny raz chciała go przekonać, aby znów byli parą? 
Wszystko możliwe. 
Szedłem szybkim krokiem, niebawem znalazłem się w szpitalu. Szedłem korytarzem, szukając sali Lidii, gdy zaczepiła mnie pani doktor. 
- Kogo pan szuka? - zapytała - może mogłabym w czymś pomóc? 
- Szukam Lidii Miller - powiedziałem. - Chciałbym się dowiedzieć, co... 
- Chwileczkę - przerwała mi pani doktor - czy jest pan z nią spokrewniony? 
- Jestem jej chłopakiem - powiedziałem. - Ona tu nie ma żadnej rodziny. Proszę, niech mi pani powie, co jej dolega. 
- Nie ma tu żadnej jej rodziny? - zdziwiła się pani doktor. 
- Cała jej rodzina mieszka w Polsce - powiedziałem. - I nie interesuje się Lidią ani trochę - pomyślałem smutno. 
- No cóż, w takim razie zapraszam do gabinetu - powiedziała medyczka. 
W gabinecie pani doktor zaczęła przeglądać jakieś papiery, w końcu zwróciła się do mnie. 
- Pani Lidia Miller żyje, pobicie nie było śmiertelne - powiedziała. - Ale na wskutek uderzenia w głowę doznała lekkiego wstrząsu mózgu. 
- Czy jest teraz przytomna? - zapytałem.
- Niestety - medyczka pokręciła głową. - Zapadła w śpiączkę, która powinna ustąpić po kilku dniach. 
- Śpiączka?! - prawie krzyknąłem. - Jak to? 
- Takie sytuacje się zdarzają, na skutek pobić - powiedziała pani doktor - ale niech się pan nie martwi, po kilku dniach pani Lidia powinna się obudzić! Poza tą śpiączką i tym lekkim wstrząsem mózgu, wszystko jest z nią w porządku. 
- Jeszcze mam jedno pytanie - powiedziałem. - Lidia jest w ciąży. Czy z dzieckiem jest wszystko dobrze? 
- Na to pytanie jeszcze nie mogę panu odpowiedzieć - powiedziała pani doktor. - Jeśli chodzi o tę kwestię, jeszcze niczego nie stwierdzono. Ale proszę się nie denerwować, wierzę, że i z dzieckiem będzie wszystko dobrze. 
- Łatwo pani mówić - odparłem. 
- Najlepiej, jakby pan przyszedł jutro po południu, może już będzie wiadomo, co z maleństwem - powiedziała pani doktor. - Proszę być dobrej myśli! Grunt to pozytywne nastawienie!
- Już to dzisiaj słyszałem - westchnąłem. - A mógłbym choć na chwilkę pójść na salę, w której jest Lidia? 
- Przecież ona jest nieprzytomna - powiedziała pani doktor. 
- Chcę ją tylko zobaczyć - powiedziałem błagalnym tonem.
- Zgoda, ale tylko na moment pana wpuszczę - powiedziała medyczka i zaprowadziła mnie na salę mojej ukochanej. Zostawiła mnie samego z Lidią...
Usiadłem przy jej łóżku, ująłem delikatnie Lidię za dłoń. 
- Lidia, skarbie, nie masz pojęcia, jak mi Ciebie brakuje... obudź się jak najszybciej - wyszeptałem, choć wiedziałem, że ona tego nie usłyszy... 
Oddychała spokojnie i równo. Jej ciemne włosy rozsypały się na poduszce. 
Twarz miała bladą. Dla mnie i tak pozostawała pięknością... 
Złożyłem subtelny pocałunek na jej kredowym policzku i opuściłem pomieszczenie. 
Zasmucony, przybity i zgnębiony wróciłem do domu. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić.
Poszedłem do ogrodu. Przysiadłem na ławeczce stojącej wśród tulipanów. 
Wyciągnąłem komórkę. Ku mojemu zdziwieniu, zobaczyłem kilka nieodebranych połączeń od Mario. No tak, telefon miałem wyciszony.
Oprócz tych nieodebranych połączeń zauważyłem SMSa od niego. 

Marco, proszę Cię bardzo, odbierz ten telefon! Wiem, że jesteś na mnie wściekły po tym, jak Cię potraktowałem, ale nie masz pojęcia, jak bardzo żałuję mojego zachowania! 

Po krótkim namyśle postanowiłem mu nie odpisywać ani nie oddzwaniać. Przynajmniej nie teraz. Uznałem, że przyda mu się jeszcze trochę czasu na przemyślenia. 
- Niech teraz sam tu przyjedzie, ma do końca tygodnia wolne - pomyślałem. 
Schowałem komórkę do kieszeni, wtopiłem wzrok w krzewy białych i żółtych róż. 
Jednak widok tych bajecznych kwiatów niespecjalnie poprawiał mi humor. Powlokłem się do domu, wziąłem kilka tabletek nasennych, i położyłem się na kanapie. Chciałem jak najszybciej zakończyć ten dzień, próbowałem się sam przekonać, że jutro będzie lepiej. 

*** 

Zaczęło mnie męczyć przekonanie, że z Lidią dzieje się coś złego. I nijak nie mogłem się tego wrażenia pozbyć, więc nałożyłem szybko buty i poszedłem do szpitala. 

W korytarzu przed salą, w której leży moja ukochana, smutek i przykre wyrazy twarzy pielęgniarek. Na ten widok najczarniejsze myśli przyszły mi do głowy. 

Nie bacząc na nie, wszedłem do sali. 

Moja ukochana leżała... cała nakryta białym prześcieradłem. Gdy to zobaczyłem, zamarłem, struchlałem, poczułem się, jakby ktoś wbił mi nóż w pierś. 

Bo w szpitalach nakrywają prześcieradłami tych... co zmarli. 

- Lidia! - zawołałem... podbiegłem do łóżka, zerwałem z niej to prześcieradło... moja ukochana leżała sztywna, blada, dotknąłem jej policzka - był zimny. 

- Mój Boże! Dlaczego? - przestałem panować nad sobą, z moich oczu popłynął strumień gorzkich łez. 

Lidia zmarła. Przeczucia jednak nie kłamią. Przytuliłem się do jej ramienia, dałem upust łzom...

- Bardzo nam przykro - usłyszałem. 

- Dlaczego jej nie ratowaliście? Jak ona mogła umrzeć? - krzyknąłem.

- Ale proszę nie krzyczeć, to jest szpital - powiedziała pielęgniarka.

- I co z tego? - warknąłem i znów zalałem się łzami. Tuliłem się do mojej zmarłej dziewczyny, moja gorycz nie miała granic. 

- Lidia, dlaczego? - szeptałem - jak mogłaś umrzeć?! 

Rozszlochałem się jak dziecko, nie mogłem się nijak uspokoić...

I nagle... otworzyłem oczy, zobaczyłem, że jestem we własnym domu, a nie w szpitalu... Poderwałem się jak oparzony, zlazłem z kanapy, ciężko oddychając. 

- Mój Boże - wysapałem - to był tylko zły sen! Już dobrze, już dobrze... - próbowałem się sam uspokoić. 
Zerknąłem na zegar, była za pięć dziewiąta rano. Przysiadłem na kanapie, próbując się wyciszyć. Ten sen był taki... rzeczywisty... 
Wziąłem prysznic, założyłem świeże ubrania, doprowadziłem fryzurę do porządku, po czym zaparzyłem sobie melisę. Popijałem powolnymi łykami, przy tym intensywnie rozmyślając. 
- Po południu przejdę się do Lidii - postanowiłem. 
Jutro mnie czekał trening. Zastanawiałem się, jak ja będę mógł skupić się na piłce, kiedy moja ukochana leży w śpiączce. Ale wiedziałem, że trzeba iść i przygotowywać się na nowy sezon, który już niedługo się rozpocznie. 
Ale to dopiero jutro, w czwartek. Póki co, trzeba przeżyć dzisiejszy dzień, który dopiero się zaczął. 
Włączyłem TV i zacząłem oglądać poranne wiadomości. Właśnie mówili o jakimś wypadku autobusowym w Berlinie, gdy zadzwoniła moja komórka. 
- Ania? - zdziwiłem się. Odebrałem.
- Halo, Marco? - gdy usłyszałem jej głos, aż struchlałem. - Przyjedź natychmiast do domu Roberta! - ona wręcz krzyczała, a jej krzyk mieszał się z płaczem. 
- Co się stało? - zapytałem przerażony. 
- To nie jest rozmowa na telefon - przez jej szloch ledwo zrozumiałem, co powiedziała. Rozłączyła się. 
Przeraziłem się nie na żarty. Natychmiast nałożyłem buty, chwyciłem kluczyki do auta i pojechałem prędko do domu mojego przyjaciela. 
Ale jakże wielka była moja groza, gdy już z dala zobaczyłem karetkę, która właśnie parkowała przed domem Roberta. 
Ania wyszła przed drzwi, gdy ją zobaczyłem, mało co nie padłem. Cała się trzęsła, płakała jak bóbr... 
- Ania, o co chodzi? - zapytałem - co z Robertem? 
- Robert nie żyje! - krzyknęła - ktoś go zastrzelił!
- Co?! - krzyknąłem. Wparowałem do mieszkania... i zobaczyłem mojego przyjaciela leżącego na podłodze. Z jego głowy sączyła się niewyobrażalna ilość krwi. 
- Proszę się tu nie kręcić - powiedział jeden z ratowników. 
Przysiadłem na sofie, Ania usiadła obok mnie, zalewając się łzami. Nie mogłem uwierzyć w ten makabryczny widok! Chwilę siedziałem nieruchomo... ale w końcu uderzyłem w płacz, gdyż już nie mogłem dłużej wytrzymać.
- Bardzo nam przykro - powiedział ratownik - ale stwierdziliśmy właśnie zgon. Otrzymał strzał centralnie w skroń, nie miał najmniejszych szans. 
- Jak to?! - krzyknąłem. - Nie wierzę! Po prostu nie wierzę!
- Naprawdę, bardzo nam przykro - powiedział drugi ratownik. - Zaraz przyjedzie tu policja badać miejsce zbrodni. 
Zapakowali Roberta na nosze, zabrali go do karetki i odjechali z piskiem opon. 
- Nie wierzę - krzyknąłem - jak to się mogło stać?! Kto to mógł zrobić?!
- Spędziłam noc u Roberta - powiedziała roztrzęsiona Ania - rano wyszłam do sklepu, on wiedział o tym. Nie było mnie raptem dwadzieścia minut. Gdy wróciłam... - tu Ania się rozszlochała. 
Niebawem przyjechała policja. Zaczęli badać miejsce zbrodni, przesłuchali też mnie i Anię. 
W końcu byliśmy wolni. Ania pojechała do Cathy, dziewczyny Matsa, ja natomiast... nie miałem gdzie pojechać. 
Nagle przyszło mi do głowy, pojechać do Ewy i Łukasza. 
Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Ledwo jednak prowadziłem te auto. Ręce mi się trzęsły, oczy zaślepione łzami. 
Otworzyła mi Ewa. Zauważyłem od razu u niej łzy w oczach.
- Wiemy już wszystko - powiedziała drżącym głosem, wpuściła mnie do środka - w lokalnym radiu właśnie powiedzieli! 
Fakt, przed domem Roberta było mnóstwo fotoreporterów i dziennikarzy, którzy działali mi na nerwy. 
- Nie wierzę, po prostu nie wierzę - usłyszałem Łukasza. - Mój Boże, kto to mógł zrobić? 
- Do tego Lidia w szpitalu - powiedziałem. - Straciłem bezpowrotnie przyjaciela, kto mógł go tak... 
Łukasz podszedł do mnie i mnie przytulił, starając się pocieszyć. 
- Wczoraj byliśmy u Lidii - powiedziała Ewa - jest w śpiączce. 
- Wiem, wiem - wymamrotałem. 
Więcej było łez niż rozmowy. Ewa poiła nas wszystkich melisą, wszyscy byliśmy pogrążeni w ogromnym smutku. Nie dość, że nasza kochana Lidia leżała w śpiączce... to jeszcze jakiś drań zastrzelił Roberta. Tego już było stanowczo za wiele. 
- Jakbym tak dorwał tego zabójcę... - pomyślałem. 
Godziny mijały, w końcu cały Dortmund, a potem całe Niemcy się dowiedziały i aż huczało od plotek. 
Nie mogłem po prostu uwierzyć, jeszcze wczoraj rozmawiałem z Robertem, a dziś leży martwy...

*** 

Nadszedł piątek. Ostatnie dwa dni wydawały się najgorszymi w całym moim życiu. 

Jedyna rzecz, która poprawiła mi humor, to była wieść, że nasze dziecko żyje, że go nie straciliśmy. Jednak Lidia dalej pozostaje w śpiączce. 

Wczoraj wprawdzie wszyscy pokazali się na treningu, ale po półgodzinie trener wysłał wszystkich do domów. Nikt nie był w stanie trenować. Trener powiedział, że nam daruje ze względu na zaistniałą, straszliwą sytuację, ale od następnego tygodnia bierzemy się ostro do roboty. 

Pogrzeb został zaplanowany na ten piątek, na godzinę piętnastą. 

Miałem cały czas telefon wyłączony. Nie miałem ochoty na żadne rozmowy, siedziałem cały czas sam w domu. Leżałem i tępo wpatrywałem się w sufit w mojej sypialni. Docierało bowiem do mnie powoli, że już nie ma Roberta... 

Wprawdzie raz wpadli Mats i Kevin, starali się mnie jakoś wesprzeć, ale nie na wiele się to zdało. 

Leżałem i się gapiłem tępo w ścianę, gdy ktoś zadzwonił do drzwi.

- Cholera! Kogo tu przyniosło - pomyślałem rozdrażniony i poszedłem otworzyć. W drzwiach stał Mats. 

- Cześć, Marco - powiedział i mnie objął na przywitanie. - Już czternasta, zbieraj się!

- Ach, no tak - powiedziałem smutno. - Za godzinę pogrzeb.

Poszedłem się szybko umyć, założyłem garnitur i już byłem gotowy. 

- Chodźmy - Mats objął mnie ramieniem. - Zanim dojedziemy na miejsce, to minie trochę czasu. 

- Dobrze - powiedziałem. Zamknąłem drzwi na klucz i pojechaliśmy z Matsem do kościoła. 

_____________________ 

Grrr! Nie wyszło to tak, jak chciałam. Niezbyt dopracowany i trochę nieogarnięty ten rozdział. Nie podoba mi się zbytnio -.- 

Postaram się, żeby kolejny był lepszy. 

Kto przeczytał, niech zostawi komentarz, bardzo o to proszę! Zmotywujcie mnie, aby 39 rozdział był lepszy! 

Buziaki, Sylwia :* 

+ mam nadzieję, że nie rozszarpiecie mnie na strzępy za to, co się stało z Robertem.