Rozdział 50.

*oczami Marco* 

Pożegnałem chłodnym spojrzeniem pannę Bieler i odebrałem telefon, cofając się do łazienki, aby móc swobodnie rozmawiać. 

- Halo? Mario? 

- Cześć, Marco. Właśnie przeczytałem Twojego SMSa - powiedział Mario. - Stary, co się...

- Wybacz, zapewne Cię obudziłem. Trzeba było zadzwonić później, kiedy będziesz miał czas i... 

- Marco, ja nie spałem, i dalej nie śpię. Całą noc siedziałem przed komputerem. - powiedział Mario. - Ale to nieważne. Mów, co się stało, bo padnę tu trupem. 

- Mario... - z całej siły się powstrzymywałem, aby nie płakać w słuchawkę. - Chodzi o Lidię... 

- Co z nią?! 

Z bólem serca opowiedziałem mu całą historię, obwiniając siebie o zaistniałą okropną sytuację. Może nie powinienem rozgadywać tej historii, ale Mario był człowiekiem, któremu mogłem przecież zaufać w stu procentach. Nikomu więcej nie miałem zamiaru niczego mówić. Chyba, że Łukaszowi albo Ewie, bo to są bliscy przyjaciele Lidii. 

Sam czuję się podle, również potrzebuję wsparcia i zrozumienia. Nie potrafię wybaczyć sobie, że wpuściłem pod swój dach tego zwyrodnialca... 

Mario nie mógł wykrztusić z siebie słowa... 

- Mario, ja sobie tego nigdy nie wybaczę. Lidia będzie miała zszarganą psychikę do końca życia z mojej winy - powiedziałem łamiącym się głosem. 

- Marco, ja... ja nie wiem, co powiedzieć - wydukał Mario. - To nie Twoja wina, stary! Skąd mogłeś wiedzieć, że to psychopata? 

- No niby racja, ale i tak czuję się winny - powiedziałem. - Aż mi się serce kraje, gdy patrzę teraz na Lidię. Jest tak roztrzęsiona i przerażona całą tą sytuacją. To taka wrażliwa dziewczyna. Nie idę na piątkowy trening, muszę być przy niej! 
- A Ewa i Łukasz wiedzą? - zapytał Mario.
- Nie. Ponoć tego ranka Łukasz wraca, Ewa nie wiem kiedy. Mam nadzieję, że jak najszybciej. Lidii przydałoby się jej towarzystwo - powiedziałem. 
- Słuchaj, Marco... my dziś gramy wieczorem z M'gladbach. Ale jutro znowuż Wy gracie z Augsburgiem! Chciałbym przyjechać do Dortmundu i trochę Cię wesprzeć... tylko kiedy by to zrobić? 
- Nie wiem, czy będę w stanie grać - powiedziałem. - Ale zdaję sobie sprawę, że potrzebują mnie... 
- Niedziela pozostaje wolna - powiedział Mario. - Mógłbym wyjechać w nocy z soboty na niedzielę i rano byłbym już w Dortmundzie! Ja i tak za Tobą bardzo tęsknię... 
- Ja za Tobą też - powiedziałem - dla mnie nie ma problemu, obawiam się, że to dla Ciebie...
- Nie, dla mnie absolutnie nie ma kłopotu. Jak mógłbym siedzieć spokojnie w domu, wiedząc, że mój przyjaciel cierpi? - przerwał mi Mario. 
- Mam nadzieję, że w sobotę Ewa już będzie w Dortmundzie! Nie chcę Lidii zostawić samej - powiedziałem. - Chociaż Łukasz i tak z Augsburgiem nie zagra, bo zwichnął kostkę. Szkoda, że gramy na wyjeździe. Gdyby mecz miał odbyć się w Dortmundzie, byłoby o wiele prościej! 
- Wiadomo - przyznał Mario. - Ale Marco, Ty nie możesz się obwiniać! To nie jest Twoja wina!
- Jak to nie?! Nie powinienem był go wpuszczać do domu, chociażby z tego powodu, że całymi latami się mną nie interesował! Nie mam pojęcia, co mną kierowało. Ten zwyrodnialec zastraszył Lidię, bała się mi cokolwiek powiedzieć... - tu głos mi się złamał.
- Jakbym miał dziewczynę i zostałaby ona zgwałcona, tak samo jak Ty, cierpiałbym razem z nią - powiedział Mario. 
- Ja jestem bardziej zdołowany przez to, że to właśnie mój rodzony ojciec to zrobił - powiedziałem. - Nie chcę już go znać, niech zapomni, że mnie spłodził. 
- W pełni Cię rozumiem - powiedział Mario. 
Porozmawialiśmy jeszcze trochę, Mario okazywał mi dużo zrozumienia i wsparcia. Jednak trzeba było niebawem kończyć. 
- Kiedy tylko znajdę chwilkę, zadzwonię - obiecał Mario. - Teraz idę pospać chociaż kilka godzin, trening mamy o trzynastej. Trzymaj się, kochany. 
- Dziękuję - powiedziałem. - Do usłyszenia i zobaczenia!
Już piąta nad ranem. Niebo zaczyna się robić coraz jaśniejsze. Niebawem wyjdzie słońce. 
Jestem wykończony i fizycznie, i psychicznie, ale chyba jednak bardziej psychicznie... Poczucie winy nie daje mi spokoju... 
Wróciłem do sali Lidii, ku mojemu zdziwieniu spała. Obok jej łóżka stała pielęgniarka.
- Podałam Lidii leki uspokajająco-nasenne, niech chociaż troszkę odetchnie - powiedziała cichym głosem. - Dobrze jej to zrobi. 
Spojrzałem na moją ukochaną, była taka bledziutka i wyraźnie wycieńczona. Może faktycznie niech trochę się prześpi. 
- Oby tylko koszmarów nie miała - powiedziałem cicho.
- O to też zadbałam, dostała pigułkę przeciwko koszmarom nocnym - powiedziała pielęgniarka.
Wyszliśmy na korytarz, okazało się, że pielęgniarka ma mi coś jeszcze do powiedzenia i parę pytań. 
- Proszę pana, czy podejrzany został ostatecznie schwytany? - zapytała. 
- Tak - odparłem - jest na komisariacie. I po co nazywać go podejrzanym? To sprawca! 
- Prześlemy policji obdukcję lekarską, ślady i obrażenia były świeże, udało też się ściągnąć odciski palców - powiedziała pielęgniarka. - Naprawdę, to bardzo dobrze, iż nastąpiła taka szybka reakcja.
- Czy poza poronieniem, Lidia doznała jakichś innych poważnych uszczerbków na zdrowiu? - zapytałem z niepokojem.
- Na szczęście, nie - powiedziała pielęgniarka. - Jedyne, co teraz będzie wymagało u niej leczenia, to psychika. Lidii będzie potrzebna terapia. Jednak nie tak od razu! Teraz, w najbliższym czasie, będzie potrzebowała wsparcia najbliższych. 
- Wiem o tym - powiedziałem - będę przy niej, będę ją wspierał. 
- Jednak jeżeli zostanie udowodniony podejrzanemu gwałt, to będą potrzebne zeznania pokrzywdzonej - powiedziała pielęgniarka. - Wiem, że to bardzo trudne, ale takie jest prawo. Na szczęście, Lidia ma jeszcze mnóstwo czasu. 
Póki co, nie trzeba jej myśleć o rozprawie czy zeznawaniu. 
- Skoro teraz usnęła, to ja przyjdę później - powiedziałem. - Do widzenia.
- Do widzenia. 
Opuściłem szpital, już niebo zrobiło się jasne. Trening jest o dziesiątej, ale nie dam rady pójść. 
Już po piątej. Gdy dotarłem do domu, od razu łzy stanęły mi w oczach. To tutaj, pod tym dachem wszystko się wydarzyło. 
Poszedłem do sypialni, w której panował niesamowity rozgardiasz. Ku mojej wściekłości, pościel była pobrudzona spermą. Szybko ją zmieniłem, nieco posprzątałem w całym pomieszczeniu. 
Po skończeniu tej czynności, postanowiłem choć na chwilkę się położyć.
Utrata dziecka tak bardzo mnie zabolała. To byłoby mniej bolesne, jakby Lidia poroniła w innych okolicznościach... czasami to się zdarza samoistnie, niestety... ale poroniła przez mojego chorego psychicznie ojca!
Zależało nam na tym dziecku, chcieliśmy stworzyć szczęśliwą rodzinę. Lidia doskonale wiedziała, że niewłaściwie postąpiła, iż próbowała usunąć to dziecko. Pokochała je, chciała je wychować wspólnie ze mną. Albert wszystko zniszczył. Nienawidzę go, jak tylko się da! 
Nie wiem, co mnie powstrzymało od pociągnięcia za spluwę. 

*** 

Siedziałem znużony w salonie, popijając miętową herbatę, gdy nagle moja komórka zadzwoniła. 

Na pewno to nie Lidia - ona swój telefon zostawiła tutaj, u mnie. Trzeba będzie jej później go zanieść.

To Łukasz do mnie dzwonił...

- Czego on może chcieć o ósmej rano? - pomyślałem i odebrałem.

- Halo, Marco? Cześć! - przywitał się przyjaźnie Łukasz.

- Cześć, stary - powiedziałem. 

- Wybacz, że tak wcześnie dzwonię, ale mam sprawę do Ciebie - powiedział Łukasz. 

- Jaką? 

- Niebawem mój samolot wyląduje w Dortmundzie, mógłbyś odebrać mnie z lotniska? Ledwo chodzę z tą skręconą kostką. Chciałem, żeby to Kuba mnie odebrał, ale u niego była komórka wyłączona. Pewnie jak zwykle zapomniał podłączyć telefon do ładowania i mu padł. To u niego standard! 

- Wiesz co? W sumie to nie ma problemu - powiedziałem. 

- Dziękuję Ci bardzo, naprawdę - ucieszył się Łukasz. - Muszę oszczędzać tę biedną nogę, chcę jak najszybciej wrócić do treningów. Dziś klubowi lekarze po południu mają zobaczyć stan tej kostki. 

- Dobrze - powiedziałem - porozmawiamy później, ok? Teraz będę się zbierał. 

- Zbieraj się, zbieraj, niebawem już lądujemy - powiedział Łukasz. - Do zobaczenia.

- Na razie. 

Może to i dobrze się złożyło? Będzie okazja powiedzieć wszystko Łukaszowi... ma prawo wiedzieć. 

Wziąłem szybki prysznic, ubrałem się w świeże ciuchy, poprawiłem włosy i byłem gotów do wyjścia. Wziąłem kluczyki, prawo jazdy i pojechałem na lotnisko. 

Kręciłem się na lotnisku, czekając na mojego przyjaciela, gdy nagle usłyszałem jego wołanie.

- Marco! 

Odwróciłem się i zobaczyłem Łukasza zmierzającego w moją stronę. W ręku trzymał niewielką walizkę. 

- Cześć, Marco - Łukasz uśmiechnął się do mnie i przyjaźnie mnie objął. Poklepałem go po plecach.

- Jak podróż zleciała? - zapytałem.

- Nieźle - powiedział. - Daleko masz samochód? 

- Nie - odparłem i poszliśmy w kierunku mojego auta.

- Ewa wraca z Sarą jutro rano - powiedział Łukasz. - Tak mi przykro z powodu śmierci jej taty. A jej mama jeszcze gorzej się czuje...

- Współczuję - powiedziałem. 

- Ja bym jakoś swojego ojca nie żałował, gdyby teraz nagle zmarł - pomyślałem. - Ale tata Ewy na pewno był dobrym człowiekiem, więc nie dziwota, że Ewa jest smutna. 

Nie powiedziałem tego wszystkiego na głos. Wsiedliśmy z Łukaszem do pojazdu, przyjaciel mnie poprosił, abym go zawiózł do domu. Udało się to zrobić w miarę szybko. 

- Może wpadłbyś na kawę, nie chce mi się samemu tu siedzieć... ale nie, Ty zaraz masz trening - powiedział Łukasz. - Ciesz się, stary, że kontuzji nie masz - westchnął. 

- Nie idę na trening - wycedziłem. 

- Jak to? Dlaczego? - zdziwił się Łukasz.

- Nie jestem w stanie po prostu - powiedziałem. - Nie, nie złapałem kontuzji. Tu chodzi o coś zupełnie innego. Będziesz w szoku, jak się tego dowiesz. Ale Ty i Ewa musicie wiedzieć, bo Wy jesteście bliskimi przyjaciółmi Lidii... jesteście tak jakby jej rodziną. 

- O czym ty mówisz, Marco? - Łukasz nie pojmował. - Lidia? Coś jej się stało? - złapał się za serce.

Pokiwałem tylko głową, poczułem, jak blednę. Łukasz spojrzał na mnie intensywnym wzrokiem. 

- Chodźmy do domu - powiedział. 

Przyjąłem zaproszenie, poszliśmy do domu. Usiedliśmy z Łukaszem w salonie. 

- Mów, Marco, bo skonam - powiedział Łukasz. - Co się stało Lidii? Jeśli to coś poważnego... - głos mu się załamał. 

- Ona... ona została zgwałcona - wydukałem. 

- Że co?! - krzyknął Łukasz, łapiąc się za głowę.

Opowiedziałem mu wszystko od początku. Słuchał z zapartym tchem i z przerażeniem. Gdy skończyłem, nie mógł wykrztusić z siebie słowa.

- Marco... ja, ja nie wierzę - odezwał się w końcu. 

- Sam nie mogę w to uwierzyć - powiedziałem. - To wszystko moja wina, Łukasz! Żebym ja...

- Marco, nie jest to Twoja wina. Poza tym, nie ma sensu, abyś się obwiniał. Po pierwsze, już po fakcie, a po drugie, to serio nie jest Twoja wina. Skąd mogłeś wiedzieć, że...

- Mario to samo mi mówił - przerwałem mu. - Tak w ogóle, przyjedzie do Dortmundu w niedzielę. 

- Nieźle - powiedział Łukasz. - Jak dobrze, że Ewa wraca jutro! Lidia będzie jej bardzo potrzebować. Marco, nie ma co... jestem w szoku! 

- Łukasz, bądźcie jutro z Ewą przy Lidii - powiedziałem. - Dziś może uda się ominąć trening, ale jutro muszę się stawić. Wolałbym być przy Lidii cały czas, ale muszę się liczyć z trenerem... ale o wiele lepiej będę się czuł wiedząc, że Lidia nie jest sama! 

- Oczywiście będziemy przy niej! Ona jest dla nas jak własna rodzina - powiedział Łukasz. - Masz to jak w banku. Stary, ja chcę ją dziś zobaczyć. 

- Teraz dostała leki nasenne i śpi - powiedziałem. - Co to za koszmarna noc była! Nie masz pojęcia... 

- Zdaję sobie sprawę - powiedział Łukasz. 

- Spać mi się chce, całą noc nie spałem - powiedziałem. 

- Prześpij się może teraz troszkę, później razem odwiedzimy Lidię - powiedział Łukasz. 

- Tutaj?

- Tutaj - powiedział Łukasz. - Zmęczony pewnie jesteś, skoro całą noc nie spałeś i do tego dochodzą takie ciężkie przeżycia... Już nie tłucz się do domu, zostań. Później pojedziemy do Lidii. 

- Dzięki - wymamrotałem. Położyłem się na kanapie, Łukasz przyniósł mi kocyk. Otuliłem się nim i niebawem usnąłem... 

*** 

Niezbyt długo sobie pospałem, obudziła mnie moja komórka. To Klopp dobijał się do mnie! Zerknąłem na zegarek, była już godzina jedenasta. 

- Halo?

- Witam, rozmawiam z Marco? 

- Tak - odparłem. - Dzień dobry, trenerze.

- Dzień dobry - odparł Klopp - Marco, dlaczego nie ma Cię dziś na treningu?!

- Wybacz, trenerze, ale mam problemy rodzinne. Skomplikowana, ciężka sytuacja - powiedziałem smutno. - Jutro już się stawię, obiecuję, ale dzisiaj...

- Okej - westchnął trener. - Jak dotąd, nie zdarzało Ci się opuszczać treningów, więc dziś Ci podaruję. Ale jutro masz stawić się o dziewiątej, wyjeżdżamy o tej godzinie do Augsburga. 

- Dziękuję! Bardzo jestem wdzięczny - powiedziałem. 

- Proszę - odparł trener - muszę kończyć. Życzę poprawy sytuacji! Do zobaczenia jutro!

- Do widzenia - odparłem i rozłączyłem się. 

- Jak tam, Marco? Już Cię Jurgen namierzył? - zapytał Łukasz, który właśnie przyszedł do salonu.

- Nie mylisz się - odparłem. - To jedziemy do Lidii? 

- No pewnie, zbieraj się.

Zatem się obaj ogarnęliśmy i pojechaliśmy do szpitala. 

*** 

- Chcę stąd wyjść - myślałam gorączkowo - nie chcę żadnych obcych ludzi widzieć! 

Dziś podczas porannego obchodu miałam chęć wybiec jak najdalej. Próbowali mnie namówić, abym się zgodziła na przyjście jakiegoś psychologa. Po co? I tak nie umiałabym się teraz przed kimś obcym otworzyć i rozmawiać o problemie. W życiu! 

Te dwie panie doktor, które próbowały mnie namówić, bardzo mnie zdenerwowały. 

Nie pójdę teraz na żadną terapię czy coś takiego. Nie dam rady. Samo wspomnienie gwałtu wywołuje łzy w moich oczach... Co dopiero mówienie o tym. 

Czuję się taka brudna, czuję się jak szmata. Jakby ktoś poplamił moją duszę. Nie poczuję się już nigdy czysta. 

Dotkliwy ból przeszywa mnie na wskroś. Niby pielęgniarki czy lekarze, którzy się kręcą przy mnie, okazują współczucie, ale wątpię, aby naprawdę przejmowali się moim losem. 

Może otrzymam wypis w niedzielę. Dziś i jutro muszę pozostać na obserwacji. 

Gdyby nie ten lek nasenny, na pewno bym nie usnęła.

Ten lek miał też właściwości uspokajające... może to dlatego teraz nie płaczę. 

Ale w każdej chwili mogę wybuchnąć płaczem. Czuję się strasznie. 

Nagle na salę przyszedł mój ukochany i... Łukasz. To on już się dowiedział?! 

- Cześć, skarbie - przywitał się cichym głosem Marco, usiadł obok mnie i ścisnął delikatnie moją dłoń.

- Lidia, kochana, ja już wszystko wiem - powiedział smutno Łukasz, usiadł obok Marco. 

- Marco Ci powiedział? - zapytałam cicho.

- Tak - powiedział. - Ewa już jutro wraca. 

- To dobrze - mruknęłam.

- Jak się czujesz? - zapytał Marco.

- Jak mam się czuć? Strasznie! Brak mi słów po prostu na moje samopoczucie - powiedziałam. - Dziś dwie panie doktor próbowały mnie namówić na wizytę psychologa. A ja nie chcę! Nie chcę żadnych obcych ludzi widzieć... 

- Nikt Cię nie zmusi, kochanie - powiedział Marco. - Na terapię pójdziesz za jakiś czas... teraz ból jest zbyt świeży.

- Chociaż Ty mnie rozumiesz, Ty i Łukasz - powiedziałam, spoglądając na chłopaków. Znów, mimo woli, łzy zaczęły spływać mi z oczu.

- Łukasz, powiesz Ewie, co mnie spotkało. Zrób to za mnie - poprosiłam. - A kiedy to zrobisz, zależy od Ciebie.

- Oczywiście - powiedział Łukasz. - Pójdę po jakąś herbatę.

- Idź - powiedziałam. 

Zostałam sama z Marco. Spojrzał na mnie współczująco.

- Marco... nie masz pojęcia, co przeżywam. Czuję się splamiona - rozszlochałam się na dobre. 

- Skarbie... obiecuję Ci, że pomogę Ci się uwolnić od tego koszmaru. Zrobię wszystko, byś kiedyś znów zaczęła się uśmiechać - szepnął Marco i przytulił mnie jak małą dziewczynkę. Wtuliłam się w jego silne, umięśnione ramiona. Nie przestawałam płakać, natomiast on cały czas próbował mnie pocieszyć, głaszcząc moje włosy i tuląc mnie do siebie z całej siły... 

___________________________ 

Łapcie 50-tkę :) 

Cholera, ale ten czas leci. 

74 obserwatorów... ponad 72 tys wyświetleń... aż w oczach mi stają łzy szczęścia. 

Dziękuję Wam z całego serca. Jesteście najlepsze ♥ 

Chciałabym jak najdłużej ciągnąć te opowiadanie, nawet do setki... o ile Wam nie znudziłoby się ono. 

Czekam na komentarze. :) 

Buziaki!

WildChild