Rozdział 52.

Wróciłam do domu. Jednak zanim było mi dane pójść do pokoju i zamknąć się w nim, czekała mnie rozmowa z Łukaszem i Ewą. 
Gdy wchodziłam, w hallu akurat kręciła się Sara.
- O, Lidia! - zawołała radośnie, i rzuciła mi się na szyję.
- Hej, kochana - wymusiłam lekki uśmiech na swojej twarzy i przytuliłam małą. Ona była nieświadoma niczego, szczęśliwa i roześmiana. Aż jej pozazdrościłam.
- O, nasza Lidia wróciła - Łukasz przyszedł do hallu. 
- Wróciła, wróciła - westchnęłam.
Poszliśmy do salonu, w którym przebywała już Ewa i oglądała TV. 
- O, już jest nasza Lidia - powiedziała z aprobatą. 
- Całe szczęście - odparłam.
- Chcesz może coś zjeść, lub napić się czegoś?
- Nie, dzięki - odparłam. 
- W ogóle, jak twoje samopoczucie? - spytała mnie poważniejszym tonem. - Mam nadzieję, że...
- Daj spokój, lepiej nie mówić - przerwałam jej. - Dalej czuję się po prostu strasznie, nawet jeżeli tego nie okazuję.
- Doskonale Cię rozumiem, Lidia - powiedziała Ewa współczująco.
- Kto tego sam nie przeżył, raczej nie zrozumie - stwierdziłam.
Zaczęłam ziewać, poczułam się nieco senna. Ostatnie dni wykończyły mnie nie tylko psychicznie...
- Pójdę się położyć - powiedziałam - zmęczona jestem. Poza tym, pragnę teraz jakiś czas pobyć zupełnie sama!
- Dobrze - powiedziała Ewa - odetchnij trochę, dobrze ci to zrobi. 
Poszłam do swojego pokoju. Jakże dawno mnie tu nie było! Przysiadłam sobie na łóżku, omiotłam wzrokiem całe pomieszczenie.
Tu czuję się bezpiecznie, tu nikt nie zrobi mi krzywdy. Żaden furiat czy gwałciciel mnie tu nie dorwie...
Drzwi zamknęłam, zaczęłam cieszyć się i upajać samotnością. Zajrzałam do torby, wódka od razu zaczęła mnie kusić. Podobnie jak papierosy. 
- Wreszcie - pomyślałam - choć na chwilkę zapomnę...
Nagle ktoś zapukał do mojego pokoju. To Ewa przyszła. 
- Kochana, my pójdziemy załatwić parę spraw, wiesz, zakupy i parę innych - powiedziała. 
- Nie ma problemu! Idźcie - powiedziałam. - Nie musi przecież ktoś cały czas przy mnie siedzieć. Nie mogę cały czas skupiać uwagi na mojej osobie dlatego, że... - i tu załamał mi się głos.
- Postaramy się szybko wrócić - powiedziała Ewa. 
- Nie musicie się śpieszyć - powiedziałam - ja sobie poradzę.
- Mam nadzieję - powiedziała Ewa. - Trzymaj się!
- Dzięki - odparłam.
Ewa wyszła, niebawem cała rodzina Piszczków pojechała na miasto. Zostałam sama, ku mojej uciesze. 
Wyciągnęłam wódkę i colę z torby, zrobiłam sobie drinka. Na jednym jednak nie poprzestałam...
Niebawem poczułam, jak kręci mi się w głowie. Otworzyłam okno. Wyciągnęłam z torby paczkę papierosów i odpaliłam sobie jednego. 
Poczułam, jak wszystko robi mi się obojętne... Stałam przy tym oknie, paląc papierosy i popijając je kolejnymi szklankami coli z wódką... 

***

*oczami Marco*

Usiedliśmy sobie z Mario w salonie, zaparzyłem nam kawy. 
- Bardzo jesteś zmęczony? - zapytałem. - Kawał drogi przejechałeś.
- E tam, na twarz nie padam - powiedział Mario. 
- To nieźle - wymamrotałem. 
- Marco, opowiadaj, co Ci na sercu leży. Chciałbym ci pomóc poczuć się lepiej - powiedział Mario, objął mnie przyjaźnie ramieniem. 
- Mario, ja martwię się o Lidię. Ona tak bardzo to wszystko przeżywa - powiedziałem. 
- Ona powinna zgłosić się na jakąś terapię - powiedział Mario.
- Mówiłem jej to, ale ona nie chce nawet o tym słyszeć - powiedziałem. - Przecież zmusić jej nie mogę. 
- Chociaż za jakiś czas - zasugerował Mario. - Ale przede wszystkim musisz być przy niej...
- Wiem, Mario, wiem - westchnąłem. - Ona jest taką wrażliwą dziewczyną. Tak łatwo ją zranić. Mam nadzieję, że ojciec dostanie najwyższy wymiar kary!
Jak mogłem go wpuścić pod swój dach?! Gdybym wtedy nie przyszedł, możliwe, że niczego bym się nie dowiedział, on tak zastraszył Lidię. Mario, to wszystko moja wina, przeze mnie Lidia cierpi! 
- To nie jest twoja wina, już ci to mówiłem - powiedział łagodnie Mario. - Skąd mogłeś wiedzieć, że on okaże się takim bydlakiem? Przecież gdy go przyjmowałeś do domu, wydawał się być kompletnie normalnym człowiekiem, tak? 
- Mogłem go nie przyjmować, chociażby z tego powodu, że przed laty mnie zostawił samego. Mario, ty o tym wiesz najlepiej, ty znasz każdy fakt z mojego życia - powiedziałem. - Co mną pokierowało, że mu uległem?! Do tego, straciliśmy dziecko. A ja tak chciałem, żeby Lidia je urodziła i żebyśmy byli rodziną. Ale Albert wszystko zniszczył - postanowiłem już nie nazywać tego człowieka swoim ojcem... 
- Każdy normalny człowiek na twoim miejscu czułby to, co ty - powiedział Mario tonem pełnym współczucia. - Wiem, czemu tak chciałeś tego dziecka. 
- Właśnie! Ty wiesz najlepiej - powiedziałem. - Dbałem o Lidię, nie pozwalałem jej tykać alkoholu czy papierosów. Ale to jednak na nic się zdało... - powiedziałem łamiącym się głosem. - Albert wszystko zniszczył. 
- To jest skończony dupek - powiedział Mario. 
- Nie mam już ojca - powiedziałem - nie chcę tej osoby widzieć już na oczy, nie chcę znać tego sukinsyna! 
- Słusznie - powiedział Mario. - Marco, nie masz pojęcia, jak Ci współczuję. Znalazłeś się w takiej potwornej sytuacji. Ale też Cię podziwiam, naprawdę dzielnie wszystko znosisz. Wielu facetów mogłoby uciec na twoim miejscu, a ty jesteś cały czas przy Lidii, wspierasz ją i dajesz radę. No, ale Tobie też jest potrzebne wsparcie, co jest czymś zrozumiałym... 
- Dlatego też jestem ci wdzięczny, że przyjechałeś - powiedziałem i przytuliłem się do niego. Przytulanie zawsze chociaż minimalnie polepsza mi nastrój. 
Mario poklepał mnie po plecach, starał się pocieszyć. Chociaż i on, i Lidia, mówili mir, że nie ma w tym mojej winy, ja czuję, że jednak jestem współwinny temu podłemu zdarzeniu. Nie wiem, czy kiedyś pozbędę się tego odczucia... 
Siedzieliśmy tak, nie zwracając uwagi na zegar. Obecność Mario zawsze miała dobry wpływ na mnie, tym razem nie było inaczej. 

*** 

- O mój Boże - pomyślałam - ale w bani mi się kręci... 

Wypiłam niemałą ilość tych drinków. Spaliłam do tego pół paczki papierosów. Nie mam już o kogo dbać, nie mam już dziecka pod sercem... a o swoją własną osobę niespecjalnie się martwiłam... 

Zresztą, komu jeszcze na mnie zależy?! Ewa i Łukasz na pewno mnie nie porzucą, ale Marco? Nie wiem, skąd mi taka myśl do głowy przyszła, ale wyobraziłam sobie, że on może mnie... zostawić. Tak! Bo po co mu taka smutna, znerwicowana dziewczyna, kiedy on może mieć każdą? O wiele odważniejszą, bardziej wyszczekaną i zawsze szczęśliwą. Czy jego uczucie przetrwa tę próbę? Ponoć faceci często nie są stali w uczuciach...

Gdy tak sobie ponuro pomyślałam, sięgnęłam po kolejnego papierosa. Alkohol mocno uderzył mi do głowy... 

Spojrzałam w lustro - zobaczyłam w nim pijaną, smutną, zrozpaczoną dziewczynę, z bladą twarzą i rozczochranymi włosami. Jakby Marco mnie teraz zobaczył, wystraszyłby się. 

Ewa i Łukasz dotąd nie wrócili. I dobrze. Chcę być sama w pustej ciszy... 

Drżącymi rękami zrobiłam sobie kolejnego drinka... 

*** 

*oczami Marco* 

Jestem niezmiernie wdzięczny losowi, że zesłał mi przed laty takiego wspaniałego przyjaciela jak Mario. Jego towarzystwo dało mi nieco siły. 

- Która godzina? - zapytałem, nie podnosząc głowy z jego ramienia. 

- Piętnasta - powiedział Mario. - Nie chcę cię martwić, ale niedługo będę musiał się zbierać... 

- Dobrze - powiedziałem - ale najpierw chodź ze mną do Lidii, błagam.

- Nie ma problemu - powiedział Mario - bierzemy mój samochód? 

- Jasne - odparłem.

Zebraliśmy się i podjechaliśmy pod dom Piszczków.

Tak się stało, że oni gdzieś byli, kiedy my podjeżdżaliśmy, oni wjechali do swojego garażu. 

Mario zaparkował auto obok bramy i wysiedliśmy.
- O, Mario, jak dawno cię nie widziałem - powiedział Łukasz, gdy się z nim witaliśmy. - Marco, pewnie z Lidią chcesz się zobaczyć? 
- Po to tu jestem - odparłem. - Ona cały czas była w domu sama? 
- Mieliśmy parę spraw do załatwienia, a Lidia prosiła o trochę samotności - wtrąciła się Ewa. - Mam nadzieję, że wszystko z nią w porządku.
Weszliśmy wszyscy do domu, panowała nieskazitelna cisza. Łukasz zaprosił mnie i Mario do ogrodu. 
- Marco, więc idź do Lidii, a z Tobą, Mario, chętnie sobie pogadam - powiedział Łukasz. - Powiedz, co tam słychać w Monachium.
Chłopaki sobie przysiedli na ogrodowej ławce, Ewa akurat w kuchni gotowała wodę i rozpakowywała zakupy. Ja swoje kroki skierowałem do pokoju Lidii.
Ale jeszcze nie zdążyłem wejść na schody, gdy nagle zauważyłem zbiegającą z nich przerażoną małą Sarę. 
- Mamo! Tato! - krzyczała - Lidia umarła! 

_________________________ 


Wybaczcie, że taki krótki, postaram się, aby następny był dłuższy. :3 
Jednak mam nadzieję, że podoba się Wam. 
Zafundowałam Wam nieco grozy, mam nadzieję, że nie rozszarpiecie mnie na strzępy za to xD 

Jak Wam wakacje mijają? U mnie... pff, szkoda gadać. Całe dnie sama w domu. Jak już kiedyś pisałam, albo przed laptopem siedzę albo TV. Gdy jest odpowiednia pogoda, wychodzę na samotną przejażdżkę rowerową. 
Mam nadzieję, że chociaż u Was jest lepiej. :) 

Okej, nie zanudzam Was więcej! Liczę na motywujące komentarze ;) Z góry dziękuję!

Buziaki!
WildChild