Rozdział 54.

Nastało poniedziałkowe popołudnie. Marco prosto z treningu przyszedł do mnie i wziął mnie do siebie. 

Nie zauważył moich dwóch sznyt na ręku, które udało mi się ukryć. Powstrzymałam się również dzisiaj od picia czy palenia. Zajadałam smutek słodyczami, które wygrzebałam w kuchennej szafce. 

Siedzieliśmy razem w salonie. Siedziałam na kolanach mojego ukochanego blondyna, który nie szczędził mi czułości. Jednak ja nie czułam się zbyt dobrze... Marco wyczuł to. 

- Skarbie, co się dzieje? Mam wrażenie, że znów...

- Słabo po prostu się czuję - powiedziałam.

- Jadasz coś ostatnio? - zapytał - może po prostu głodna jesteś...

- Dziś trochę słodyczy zjadłam, i to wszystko. Ja w ogóle apetytu ostatnimi dniami nie mam - powiedziałam.

- Na litość boską, jednak powinnaś coś zjadać, ze względu na zdrowy rozsądek - powiedział blondyn. 

- Oj, Marco, Marco...

- Coś Ci bym przygotował, i sobie przy okazji, ale chyba nic w lodówce już nie mam - powiedział Marco. - Musiałbym skoczyć do marketu. 

- Chcesz, to idź, ale ja poczekam. Nie mam siły nigdzie chodzić - powiedziałam. 

- Rozumiem - powiedział z czułością Marco - postaram się niebawem wrócić. 

Marco wkrótce pojechał zrobić zakupy, ja zostałam sama w jego domu. Położyłam się na kanapie i wpatrywałam się w sufit, gdy nagle moje rozmyślania przerwało czyjeś raptowne wejście do domu i trzask drzwiami. Przerażona poderwałam się z sofy... i w tej samej chwili do salonu wparował... Albert! Jakim cudem?! Przecież go policja zamknęła! Uciekł z celi?! 

- I co, suczko? - roześmiał się podle. - Myślałaś, że jak policja mnie złapie, to już koniec? 

- Uciekłeś z więzienia?!

- A nawet jeśli, to co?! Nie, nie próbuj ruszać tego telefonu - Albert od razu rzucił się na mnie i złapał mnie za szyję. 

- Puść mnie! - krzyknęłam.

- Zamknij się - Albert uderzył mnie otwartą dłonią w twarz.

Po moich policzkach spłynęły strumienie łez. Albert znów mnie dopadł! Jak oni robią te cele?! Te kraty to chyba z miękkich drutów tworzą! 

Zanosi się na to, że koszmar się powtórzy! 

- Jak nie będziesz siedziała cicho i robiła tego, co chcę, to pożałujesz - wysyczał. 

- Zaraz przyjdzie Marco, nie radzę Ci - wychrypiałam.

- A na tego mięczaka mam już tu coś - i wyciągnął z kieszeni... nóż. - Niech tylko tu wróci!

- Nie, nie zrobisz tego! - krzyknęłam.

- Obiecuję, że zrobię - wysyczał Albert i zaczął mnie... rozbierać. Bałam się krzyczeć. Tylko cały czas się trzęsłam ze strachu. Nie tyle o siebie, co o Marco. Śmiertelnie się bałam, że ten psychol spełni swoją obietnicę i potraktuje nożem mojego ukochanego. 

Po chwili... zrobił mi to, co tamtej pamiętnej, okropnej nocy. Potworny ból przeszył moje ciało, moja twarz była przemoczona od gorzkich łez. 

- Jesteś moją własną dziwką - wysyczał zadowolony Albert. 

- Nie! Zostaw mnie! - krzyknęłam.

- Przesadziłaś - Albert chwycił jedną ręką nóż, drugą moje rozczochrane włosy i chciał mnie nim potraktować, gdy nagle ktoś wpadł do domu, a następnie do salonu... To Marco! 

- Co tu się dzieje?! - krzyknął Marco. - Albert?! Co Ty tu robisz?! 

Rzucił się na swojego ojca, ale ten był szybszy.... rzucił się z nożem na mojego ukochanego... i wbił mu go w szyję, aż po samą rękojeść. Marco tylko pisnął z bólu i osunął się martwy na ziemię.

Wybuchłam płaczem na ten widok, w głowie zaczęło mi się buzować... 

I nagle... zerwałam się z łóżka. Byłam u siebie w pokoju, a nie u Marco. Był środek nocy, a nie popołudnie. 

Stanęłam przy oknie, ciężko oddychając. Nie zerwałam się z krzykiem, gdyż coś zdławiło mój głos... 

Uświadomiłam sobie, że to był tylko koszmarny sen. Bardzo koszmarny sen! 

Byłam przez ten sen cała roztrzęsiona i przerażona. Był taki realistyczny. 
Ręce mi się trzęsły, zrobiło mi się gorąco. 
- Nie wytrzymam - pomyślałam - muszę zapalić!
Wyciągnęłam ukryte papierosy, otworzyłam szeroko okno i odpaliłam sobie jednego. Paliłam jak najęta, spaliłam z kilka sztuk. 
Wreszcie poczułam jakąś ulgę. Zostawiłam uchylone okno, schowałam papierosy, popryskałam w pokoju odświeżaczem powietrza i położyłam się. Nie zasnęłam od razu, z jakieś dziesięć minut leżałam wznak i wpatrywałam się w sufit. Jednak w końcu powieki mi się skleiły same... 

*** 

Nie mam pojęcia, jakim cudem usnęłam... zmęczenie jednak wygrało. Wreszcie nadszedł poranek.  

Zerknęłam na zegarek, wskazywał godzinę wpół do dziewiątej. Postanowiłam jednak nie wstawać od razu... nie miałam ochoty. Na nic nie miałam chęci. Zaczęła mnie boleć głowa. Postanowiłam pozostać w łóżku. 
Przewróciłam się na drugi bok i zaczęłam wpatrywać się tępo w ścianę. Miałam ochotę rozpłynąć się i zniknąć... okropnie się czułam.
Na nowo zaczęłam analizować swój sen, co wprawiło mnie w jeszcze podlejszy nastrój. 
Nie patrzyłam na zegarek. Moją zadumę w niespodziewanym momencie przerwało pukanie do drzwi. Po chwili się otworzyły, w progu stanęła Ewa. 
- Jak tam, kochana? Przyszłam zobaczyć, czy wszystko u Ciebie w porządku - powiedziała i przysiadła na łóżku.
- Dzięki za troskę - powiedziałam - po prostu głowa mnie boli i nie mam chęci wstawać. 
- Rozumiem - pokiwała głową Ewa. - Chcesz może tabletkę przeciwbólową? 
- Możesz dać - odparłam.
Ewa przyniosła mi tabletkę i szklankę wody. Zażyłam lekarstwo z nadzieją, że szybko zadziała. 
- Moja Ty biedna - Ewa westchnęła. - Zdaję sobie sprawę, jak tragicznie się czujesz po tym, co Cię spotkało. 

- Ewa, czy Ty masz pojęcie, jaki koszmarny sen miałam tej nocy?! - niewiele myśląc, opowiedziałam mojej rozmówczyni o śnie. Słuchała z przerażeniem. 
- Lidia... to jest po prostu nie do opisania - wykrztusiła, gdy skończyłam swoją opowieść. 
- Żebyś wiedziała! - odparłam - koszmar znów powrócił! Ty najlepiej wiesz, co przechodziłam w dzieciństwie. Teraz znów...
- Kochanie, nie rozpamiętuj tego - próbowała mnie uspokoić Ewa. - Bo tylko jeszcze gorzej się poczujesz. 
- Nigdy o tym nie zapomnę - powiedziałam ze łzami w oczach. - To zawsze będzie we mnie siedzieć. I jedno, i drugie... 
- Zdaję sobie sprawę – powiedziała smutno Ewa. – Kochana, Ty naprawdę…

- Naprawdę powinnam iść do psychologa, prawda? – dokończyłam za nią. – Na litość boską, ani Ty, ani Łukasz, ani Marco nie rozumiecie, że ani nie chcę, ani nie potrafię otworzyć się przed obcą osobą? To byłby dla mnie dodatkowy stres i udręka. Nie zmuszajcie mnie do tego! Nie chcę słyszeć o żadnych…

- Nie unoś się, Lidia – powiedziała Ewa, próbowała mnie wciąż uspokoić. – To nie pomoże. Przynieść Ci jakąś herbatę?

- Możesz przynieść. Zieloną – poprosiłam.

- Nie ma problemu – powiedziała Ewa i wyszła, ja opadłam na poduszkę.

Niebawem wróciła z parującym kubkiem. Siedziałam sobie w łóżku i popijałam herbatę, moje myśli wciąż krążyły wokół ostatnich dni.

W domu była, jak się okazało, tylko Ewa, Sara została zaprowadzona do przedszkola a Łukasz poszedł na trening, spotkać się z chłopakami, sam nie mógł jeszcze trenować z powodu kostki. 
W końcu zwlokłam się z łóżka, było już południe. Zerknęłam na termometr wiszący za oknem, wskazywał dwadzieścia stopni Celsjusza. No tak, jeszcze sierpień, więc jest jeszcze w miarę ciepło... 
Wyciągnęłam z szafy dresy, koszulkę i poszłam do łazienki zrobić ze sobą porządek. 
Gdy już to zrobiłam, wróciłam do pokoju i nieco ogarnęłam w nim klamoty. Poczułam, że mam znów chęć zapalić. Jednak w każdej chwili mogła tu wejść Ewa. 
- Później pójdę na spacer - pomyślałam. - Może lepiej mi to zrobi? 
Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Nieco czasu spędziłam, przeglądając Internet na laptopie, a późniejszym popołudniem obwieściłam Ewie, że wychodzę na przechadzkę.
- Tylko nie zajdź za daleko - poprosiła. - Uważaj na siebie, kochana. O, już niedługo szesnasta, niebawem chłopaki powinni skończyć trening.
- Co ten Łukasz tam robi, skoro nie może trenować? - zapytałam. 
- O to się nie martw - uśmiechnęła się Ewa. - On po prostu chce być z drużyną. Chłopaki są dla niego jak druga rodzina. 
- Wspaniała jest ta drużyna - powiedziałam, wiążąc buty. Nałożyłam bluzę, wzięłam torbę i skierowałam się do drzwi.
- Do zobaczenia! - rzuciłam.
- Do zobaczenia - odparła Ewa. 
Wyszłam na świeże powietrze. Pogoda była dosyć dobra, nie padało, świeciło słońce. Powiewał wiaterek, ale na szczęście moja bluza dawała sporo ciepła. 

*** 

Skierowałam się w stronę parku. Lekki wiatr rozwiewał moje włosy. Szłam zamyślona, tysiące myśli przebiegało przez moją głowę. 

Przysiadłam na jednej z ławek w parku, żeby zapalić w spokoju papierosa. Tak, zabrałam całą paczkę ze sobą. 

Zasmakowały mi te papierosy, i to bardzo. Zwłaszcza te miętowe. Ku mojemu zdziwieniu, Ewa niczego nie wyczuła, a przecież w nocy paliłam w moim pokoju. Widocznie odświeżacz powietrza zabił cały ten zapach, no i okno było uchylone. 

Teraz, nim wrócę do domu, na pewno zapach ze mnie zejdzie, a poza tym mam jeszcze mgiełkę truskawkową w torbie. A nawet jeśli ktoś wyczuje... stwierdziłam, że niewiele mnie to obchodzi. 

Paląc papierosa, czułam ulgę. 

- Ciekawe, co Marco by zrobił, jakby teraz mnie zobaczył z tym papierosem - pomyślałam.

Od Marco już mi się raz dostało za palenie. Jednak wtedy byłam w ciąży... więc to było zrozumiałe. 

Spaliłam jeszcze jedną sztukę i ruszyłam dalej. W pewnym momencie zebrało mi się na łzy...

Zobaczyłam jakąś szczęśliwą, młodą parę, prowadzącą wózek z dzieckiem. 

- Gdyby nie ten sukinsyn, za pewien czas ja i Marco też byśmy urządzali takie spacery z wózkiem - pomyślałam rozgoryczona. - Inne kobiety mają prawo do szczęścia, dlaczego ja nie?! 

Marco tak bardzo zależało na tym dziecku, pragnął stworzyć ze mną rodzinę. Wprawdzie to dziecko nie było planowane, ale skoro się stało... Marco przekonywał, że będzie wszystko dobrze. Chociaż początkowo nie chciałam tego dziecka, bałam się bycia matką, próbowałam je usunąć, w końcu je bardzo pokochałam i chciałam, aby przyszło na świat. 

Jednak nawet pełnego miesiąca nie ponosiłam go pod sercem... 

Nie wytrzymałam. Łza stoczyła mi się po policzku. Wyciągnęłam chusteczki i postarałam się szybko opanować.

- Nie wytrzymam - pomyślałam - po prostu nie daję już rady! 

Zaszłam do sklepiku na rogu. A kupiłam w nim... wino. Tak, znów kupiłam alkohol. 

Było to najtańsze wino, tzw. jabol. 

Usiadłam na ławce wśród krzewów, żeby nikt mnie nie widział sączącej tanie wino. 

Otworzyłam butelkę i zaczęłam pić. Smak nie był zły, malinowy, ale też poczułam wstyd przed samą sobą, że robię takie rzeczy. Jednak z drugiej strony te procenty dawały mi ulgę, pozwalały choć na trochę zapomnieć o straszliwych przeżyciach. 

- O mój Boże... ale mi się w bani kręci - pomyślałam.

Cholera! Już z pół butelki wyżłopałam, jak nie lepiej. Już chyba wystarczy. 

Zapaliłam jeszcze papierosa. Wyciągnęłam z torby mgiełkę i się popryskałam. 

Mam nadzieję, że nikt się nie zorientuje, że znów piłam. 

Ruszyłam w drogę powrotną. Poczułam, że alkohol wszedł mi w nogi, bo zaczęły się nieco plątać. Jednak jakoś dałam radę iść. 

Powolnym krokiem szłam do domu. Na szczęście dotarłam na moją ulicę, nie zgubiłam się. 

*** 

Dotarłam wreszcie do domu. Zdjęłam buty i skierowałam się do swojego pokoju. 

- Lidia, to Ty wróciłaś? - usłyszałam wołanie Ewy.

- Nikt inny - odkrzyknęłam.

- Masz gościa u siebie w pokoju - zawołała. 

- Okej!

To na bank Marco. Przecież obiecał, że dzisiaj się spotkamy. 

Weszłam do pokoju, Marco siedział sobie na sofie.

- Cześć, Marco - przywitałam się. 

- Hej, skarbie - powiedział Marco. - Jak tam spacer? 

- Dobrze - powiedziałam krótko i podeszłam do okna. Co, jak on zaraz się zorientuje, że jestem podpita? 

- Hej, coś się stało? Skarbie... - Marco podszedł do mnie i mnie objął od tyłu. Złożył pocałunek na moim policzku... i nagle odsunął głowę. 

- Lidia, Ty znowu piłaś - powiedział z wyrzutem. - A Twoje włosy pachną dymem tytoniowym! 

- Marco, nie będę się wykręcać - powiedziałam drżącym głosem. - Ja już po prostu nie daję rady! To jest silniejsze ode mnie! Masz pojęcie, jak się czuję? Wiesz, jaki dziś miałam nocny koszmar przez Alberta?!

Opowiedziałam mu prędko o śnie, o tym, że ten nocny koszmar wprawił mnie w niesamowicie podły nastrój. Marco mnie cierpliwie słuchał, jednak w końcu i on się odezwał.

- Skarbie, ja rozumiem, że jest Ci ciężko. Ale to, co Ty robisz, to najprostsza droga do alkoholizmu i nałogowego palenia - powiedział mój chłopak. - Nie tędy droga! Powinnaś serio pójść do jakiegoś psychologa, to...

- Marco! Czy Tobie się płyta zacięła?! - zdenerwowałam się. 

- Kochanie, Ty potrzebujesz pomocy - powiedział Marco. - I to fachowej pomocy! Nie wolno Ci się tak upijać czy palić fajek, jak tak będziesz postępować, to zniszczysz sobie zdrowie, rozumiesz?! Hej... a co to jest? - ku mojemu przerażeniu, Marco chwycił mnie za rękę i zobaczył wyryte na niej dwie sznyty.
Marco ujął mnie za brodę i spojrzał na mnie poważnym wzrokiem.
- Lidia, co to jest?! Nie wygląda mi to na podrapanie! Czy Ty się okaleczasz?! 
Nie wiedziałam, co mu na to odpowiedzieć, więc tylko spuściłam głowę. 
Mojemu ukochanemu opadły ręce, zaczął chodzić w tę i z powrotem po moim pokoju. Wyglądał na zdenerwowanego. Przysiadłam na sofie, wyczuwałam, że zaraz będzie niemała afera...
Marco w końcu usiadł obok mnie, spojrzał mi prosto w oczy.
- Dziewczyno, czy Ty chcesz się zniszczyć? Dlaczego nie pozwalasz sobie pomóc? Nie widzisz, że są osoby, którym naprawdę na Tobie zależy?! Pewnie wyszłaś na ten spacer, aby znów się napić, tak?
Zanim zdążyłam zareagować na to jego ostatnie, dość podłe pytanie, chwycił moją torbę i zaczął ją przeszukiwać. 
Oczywiście odnalazł w niej niedopite wino, zaczął mi machać butelką przed nosem.
- Co to jest?! - zdenerwował się. - Lidia, jak Ty możesz?! Jak tak dalej będziesz postępować, w końcu wylądujesz w szpitalu z zatruciem alkoholowym! Tego właśnie chcesz? 

Marco był naprawdę wkurzony, on już nie mówił do mnie normalnym, spokojnym głosem, on na mnie krzyczał.

- Jak masz na mnie krzyczeć, to lepiej wyjdź stąd - powiedziałam. Miałam chęć wybuchnąć szlochem.

- Do słuchu chciałbym Ci przemówić, ale mam wrażenie, że nic sobie nie robisz z tego, co mówię - powiedział ostrym głosem Marco, po czym poderwał się z sofy i wyszedł, nie oglądając się na mnie. 

____________________________ 

Jeszcze trochę przeciągnęłam tę akcję... :3 

Jednak mam nadzieję, że rozdział Wam się podoba. 

80 obserwatorów o.O aż łzy szczęścia stają mi w oczach. 

I już całkiem niedługo zaczyna się rok szkolny... bosz. Nie mam najmniejszej ochoty na powrót do nauki -.- 

Ale jest coś jeszcze, co mnie martwi. Mianowicie mój prawie że skrajnie nieśmiały charakter. 

Dziś poszłam do sekretariatu w technikum, żeby oddać zaświadczenie lekarskie, i zapytać jeszcze o pewną sprawę, a sekretarka do mnie "Co się tak trzęsiesz, nie gryzę..." itp itd. 

Czemu ja nie potrafię się wyluzować, być bardziej otwartą na ludzi? -.- nie potrafię przełamać tych swoich lęków. Ludzie mnie zwyczajnie przerażają -.- czyżby to fobia społeczna? Oby nie -.-

Będzie mi ciężko w tej nowej szkole.

Okej, nie zanudzam Was więcej sobą. 

Liczę na motywujące komentarze :) 

Pozdrawiam ciepło!

WildChild