Rozdział 56.

Obudziłam się w ramionach mojego ukochanego. Otulała nas ciepła kołdra, od Marco biło takie niesamowite ciepło. Jeszcze spał. Postanowiłam jeszcze nie wstawać, tylko jeszcze nieco poleżeć przy nim. 
Obiecałam mu, że pójdę na terapię. Jednak teraz zaczęło mnie to nieco przerażać... mimo to ufałam, że on będzie cały czas przy mnie, nie da mi opuścić skrzydeł. Nie mogę teraz zrezygnować - w nocy, gdy mu powiedziałam, że pójdę na tę terapię, w jego oczach pokazała się wyraźna radość. 
Nie mogę teraz tego popsuć - za bardzo go kocham... 
- Kochanie, nie śpisz już? - wyszeptał Marco, który niespodziewanie się obudził.
- Nie - odparłam. - Jak samopoczucie? 
- Nie masz pojęcia, jak mi ulżyło, gdy się zgodziłaś na terapię - powiedział Marco i pogładził moje włosy. - Teraz musi być tylko lepiej! 
- Nie wiem, zobaczymy - powiedziałam. - Boję się. 
- To Ci pomoże, zobaczysz - powiedział Marco. - Na pewno Ewa i Łukasz również się ucieszą. Ewa mogłaby z Tobą dziś pójść i...
- Już dziś? 
- Najlepiej jak najszybciej to zacząć - powiedział Marco. - Chętnie bym poszedł z Tobą, ale mam trening. 
- Rozumiem - powiedziałam. - O której? 
- O dziesiątej - powiedział Marco. 
- Dopiero wpół do ósmej - powiedziałam. - Poleżymy jeszcze trochę? - zapytałam i czule wtuliłam się w tors Marco.
- Chętnie - powiedział Marco. - Lidia, kocham Cię, wiesz? - wyszeptał.
- Ja Ciebie też, Marco - odpowiedziałam. - Gdyby nie Ty, załamałabym się.
- Nie pozwolę Ci - szepnął Marco. 
- Jest jeszcze coś, co mnie dręczy. Może ja już nigdy nie będę mogła zajść w ciążę? A nawet jeżeli dalej jestem płodna, to wiesz, że i tak... 
- Wiem, o co ci chodzi - powiedział Marco. - Nie będę Cię zmuszał do współżycia. 
- Tobie tak zależało na tej kruszynce, a nawet miesiąc jej nie ponosiłam pod sercem... 
- Ty jesteś moją kruszynką - wyszeptał Marco i przytulił mnie jeszcze mocniej. Jego czułość sprawiała, że słabł ból, który odczuwałam w moim wnętrzu. 
- Ja? Twoją kruszynką? Czemu? - Marco aż wywołał leciutki uśmiech na mojej ostatnio non stop zasmuconej twarzy. 
- Bo jesteś taka delikatna, niewinna, i w ogóle... 
- Marco, jak to jest? To normalnie nie zdarza się w tych czasach, że faceci są tacy - powiedziałam. 
- Jacy? - uśmiechnął się Marco.
- No tacy... czuli - powiedziałam. - Jesteś taki czuły, ale też twardy, kiedy trzeba. Po prostu ideał faceta. 
- Staram się być perfekcyjnym facetem dla Ciebie, bo Cię kocham nad życie - powiedział Marco. - Zwłaszcza teraz, w tym trudnym dla Ciebie czasie, wiem, że muszę być przy Tobie. 
- Racja - powiedziałam. - Tak bardzo Cię kocham, i Cię potrzebuję...
- Moje kochanie - rozczulił się Marco i ucałował mnie w skroń. 
Poleżeliśmy tak jeszcze, aż w końcu postanowiliśmy się ogarnąć. Chociaż oboje najchętniej byśmy przeleżeli cały ten dzień wtuleni w siebie. Jednak Marco musiał iść na trening, a ja... postanowiłam powiedzieć o swojej decyzji Ewie i poprosić ją o pomoc. 
- Najchętniej to zostałbym z Tobą - powiedział Marco.
- Ja też - powiedziałam. - Ale nie możesz olewać treningów przeze mnie. 
- Wieczorem się spotkamy, prawda? - odparł Marco, ubierając się. 
- Nie ma problemu - powiedziałam. - Ciekawe, jak zleci ten dzień...
- Kochanie, teraz musi być tylko lepiej - powiedział Marco. 
- Zobaczymy - mruknęłam.
Ja również się ubrałam i uczesałam, po czym oboje zeszliśmy na dół, gdzie już siedzieli wyspani Ewa i Łukasz, konsumując śniadanie. 
- Jak tam? - zapytała Ewa cichym głosem. 
- Ewa, mam nadzieję, że Ty i Łukasz wybaczycie mi moje ostatnie zachowanie - powiedziałam, siadając do stołu. Łukasz nalał mi soku pomarańczowego do szklanki. 
- Mamy nadzieję, że zrozumiałaś, jaką krzywdę sobie robiłaś - powiedział Łukasz.
- Słuchajcie, ja... ja pójdę na terapię, tylko ktoś z Was musiałby mi pokazać, gdzie i co...
- Oczywiście, kochana - Ewa objęła mnie ramieniem i przytuliła mocno. - Tak bardzo mi ulżyło, gdy to powiedziałaś! To oczywiste, że służę Ci pomocą. 
- Nasza Lidia - rozpromienił się Łukasz. 
Marco siedział ze wzrokiem wbitym w podłogę, na jego policzkach malowały się wyraźne rumieńce. 
- Lidia, jesteś rozsądną dziewczyną. Bardzo dobra i słuszna decyzja - powiedział Łukasz. - Prawda, Marco? 
- Prawda - powiedział Marco. - Bardzo mnie to cieszy. - uśmiechnął się mój ukochany. 
- Lidia, odprowadzimy chłopaków na trening, a Sarę do przedszkola i pójdziemy do jakiejś poradni psychologicznej, dobrze? - zaproponowała Ewa.
- Mi pasuje - powiedziałam. - Nie ma problemu. 
- No to załatwione - powiedział Łukasz. W jego głosie usłyszałam ulgę. 
Byłam wdzięczna losowi, że zesłał mi takich wspaniałych przyjaciół jak Ewa i Łukasz, a potem Marco, w którym się bez pamięci zakochałam. Z wzajemnością. 

*** 

Odprowadziliśmy małą Sarę do przedszkola, która zawsze chętnie tam chodziła, pobawić się i spotkać ze swoimi koleżankami i kolegami. Następnie miałyśmy odprowadzić naszych ukochanych na trening. 
- Trzymam kciuki za Ciebie, Lidia - powiedział Łukasz. - Wierzę, że wszystko zacznie się polepszać.
- Łukasz, to nie nastąpi tak szybko - powiedziałam. - Jednak to zawsze zostanie ze mną. Tak do końca, nie wyleczę tego. 
- Łukasz jest urodzonym optymistą, kochana - powiedziała Ewa. 
- Ty też - powiedziałam - wiele razy tak mówiłaś.
- Prawda - powiedziała Ewa. - Potrzebujesz sporo czasu, ale ja podobnie jak Łukasz wierzę, iż będzie dobrze.
- Dołączam się do Ewy i Łukasza - powiedział Marco. 
- Jesteście po prostu wspaniali - powiedziałam poruszona. - Kocham Was! 
- Oj, my Ciebie też - powiedziała Ewa i objęła mnie ramieniem. 
Doszliśmy do ośrodka treningowego Borussii. Łukasz objął Ewę, a Marco dał mi buziaka w policzek. 
- Do zobaczenia wieczorem - powiedział. - Albo może nawet wcześniej!
- Do zobaczenia - odparłam - miłego treningu. 
- Dzięki - powiedział. 
Łukasz i Marco poszli na trening, natomiast ja i Ewa wsiadłyśmy w miejski autobus i pojechałyśmy do poradni terapeutycznej. Na szczęście, Ewa wiedziała, gdzie co jest. 
Pomogła załatwić różne formalności. Byłam jej niezmiernie wdzięczna za tę pomoc, chociaż zaczęłam nieco bać się tego spotkania z psychologiem.
Trafiła mi się bardzo młoda, miła psycholożka. Zaprosiła mnie do swojego gabinetu. 
- Masz komórkę przy sobie? Zadzwonisz później i przyjdę po Ciebie, dobrze? - zapytała Ewa na odchodnym. 

- Dobrze - odparłam. - Do zobaczenia później.
- Trzymaj się - Ewa posłała mi ciepły uśmiech i poszła. Ja natomiast weszłam do gabinetu pani psycholog. 
- Nie stresuj się, nie gryzę - posłała mi ciepły uśmiech. - Usiądź, proszę. 
Zrobiłam, o co mnie poprosiła. Przedstawiłyśmy się sobie i zaczęłyśmy rozmowę. 
Nie było mi łatwo. To było czymś strasznym, otworzyć się przed obcą osobą. Jednak pani Isabel, gdyż tak się nazywała, nie naciskała, była bardzo miła i cierpliwa. 
Powoli wyrzuciłam wszystko z siebie, roniąc przy tym kilka łez. Później głos zabrała pani Isabel... 
Rozmowa w końcu zaczęła się jakoś w miarę wartko toczyć, nawet nie spoglądałam na zegar wiszący nad drzwiami. 

*** 

- Jest pani bardzo dzielną osobą - powiedziała pani Isabel.

- Nie powiedziałabym - stwierdziłam.

- Widzę, że coś chce w Pani walczyć. Wierzę, że Pani poradzi sobie. Wprawdzie Pani potrzebuje czasu, ale to normalne - powiedziała moja rozmówczyni. - Terapia zajmie co najmniej miesiąc czasu. 

- Ach, rozumiem - powiedziałam. - Mam nadzieję, że to kiedyś się wszystko ułoży... - po moim policzku spłynęła łza. 

- Wszystko będzie dobrze - powiedziała pocieszająco pani Isabel, podała mi chusteczkę. 

- To na mnie już czas - powiedziałam.

- W takim razie, do zobaczenia jutro o dwunastej - powiedziała pani Isabel. 

- Do widzenia - odparłam i opuściłam gabinet. 

Zerknęłam na zegarek w moim telefonie, wskazywał już godzinę szesnastą. Na pewno Marco skończył już trening, podobnie jak Łukasz i reszta zawodników Borussii. 

Zauważyłam również, że przyszedł do mnie SMS, od Marco. 

Hej, kochanie! Dziś wyjątkowo skończyliśmy trening o czternastej. Jak skończy się Twoje spotkanie z psychologiem, daj znać, to ja po Ciebie przyjdę, wiem, gdzie to jest, bo Ewa mi powiedziała. Całuję :* 

Lekko się uśmiechnęłam i zaczęłam pisać odpowiedź.

Już się skończyło, możesz przyjść. Czekam :* 

Marco wysłał mi jeszcze jeden SMS.

Już pędzę, odpalam skuter i jadę. 

Schowałam komórkę, podeszłam do ławki stojącej nieopodal i przysiadłam na niej. 

Nie usłyszałam wcześniej, że dostałam SMS, gdyż podczas rozmowy z panią Isabel miałam wyciszony telefon. 

Siedziałam i czekałam na mojego ukochanego, gdy nagle spostrzegłam jakiegoś faceta kręcącego się w pobliżu. Poza nim, nie było wokół żywej duszy. 

- Dziwnie się zachowuje - pomyślałam - co to za jeden?! 

Miałam nieodparte wrażenie, że on cały czas ukradkiem zerka na mnie. 

- Niech ten Marco już przyjedzie - pomyślałam. 

Postanowiłam nieco się oddalić. Wstałam z ławki, ruszyłam swoją drogą. Nagle ten facet... zaczął biec za mną. Naturalnie i ja zaczęłam biec, uciekać przed nim... ale on był o wiele szybszy. I silniejszy. Złapał mnie od tyłu i zasłonił dłonią usta... 

Próbowałam krzyczeć, ale to było niemożliwe... 

- Pakuj się do wozu - wysyczał, ciągnąc mnie do stojącego obok auta... 

Zaczęłam się wiercić, stawiać opór, ale on miał więcej siły niż ja...

- Hej! Zostaw ją! - nagle usłyszałam Marco. Po chwili również go zobaczyłam, jak rzuca się na porywacza...

- Masz jakiś problem, gościu?! - ryknął typ. 

- Zaraz Ty będziesz miał problem - powiedział Marco i zaczął kopać tego psychola, aż w końcu mnie puścił. Marco odsunął mnie na bok i spojrzał prosto w oczy temu typowi. 

- Jeszcze raz Cię przy niej zobaczę, to jeszcze gorzej oberwiesz - powiedział i strzelił z liścia tego człowieka. - Porywaczu! 

Ten typ wyglądał na zboczeńca. Ale okazał się zwykłym tchórzem, gdy zjawił się Marco, i nie próbował dalej walczyć. Wsiadł do swojego auta, natomiast ja roztrzęsiona przytuliłam się do Marco.

Ten typ chciał mnie porwać. Uświadomiłam sobie, że gdyby Marco nie nadszedł, ten koleś wywoziłby mnie teraz nie wiadomo gdzie. I co by się ze mną stało?! 

Ta myśl przepełniła mnie grozą. Łzy zaczęły mi spływać po policzkach, gdy o tym pomyślałam. 

- Spokojnie, kochanie - powiedział cicho Marco - już dobrze, już jestem przy Tobie! 

- Marco, on chciał mnie porwać - powiedziałam roztrzęsiona.

- Już ja mu dam - powiedział Marco ze złością w głosie. - Nie pozwolę nikomu Cię porwać! 

- Marco, jak dobrze, że jesteś - powiedziałam. - Gdybyś nie przybył w porę, byłoby naprawdę źle...

- Nie pozwolę nikomu zrobić Ci krzywdy - powiedział Marco i pogładził moje włosy. 

Wtuliłam się mocno w blondyna, objęłam go w pasie. Tak, przy nim zawsze czułam się bezpieczna. Może nie jest napakowany jak zapaśnik, ale jednak to silny chłopak. 

- Jedźmy do mnie - powiedział Marco. - Potem odwiozę Cię do domu.

- Dobrze - powiedziałam. 

Marco dał mi kask, usiedliśmy na skuterze i pojechaliśmy do domu mojego lubego. 

- Co za stary dziad - denerwował się dalej Marco na tego kolesia, który mnie napadł. - Przywaliłbym mu jeszcze bardziej, ale nie chcę kłopotów z prawem. 

- I tak mu przywaliłeś - powiedziałam. 

- Musiałem mu Cię wyrwać - powiedział Marco. - To było najważniejsze. 

- Nie mówmy już o tym - poprosiłam. - Chcę o tym zapomnieć jak najszybciej.

- No dobrze - zgodził się Marco. - Chcesz coś do picia? 

- Nie, dzięki - odparłam. 

- Jakby co, to mów - powiedział Marco. - Wreszcie mamy trochę czasu dla siebie...

Usiadłam na kolanach blondyna, który od razu objął mnie ramionami. Siedzieliśmy wtuleni w siebie, rozmawiając o wszystkim i o niczym. 

___________________________________ 

Wybaczcie, że dopiero teraz wrzucam, ale nie miałam wcześniej weny. Do tego mam dość użerania się z domownikami, zwłaszcza ojcem, który ciągle próbuje nastawić matkę przeciwko mnie -.- wytrzymać się nie da w tym domu. 

Taki krótki, głupi i wymęczony ten rozdział. Następny nie wiem kiedy. 

Bardzo proszę, zaglądajcie na mojego drugiego bloga

Nothing's gonna change my world.

Czytajcie, obserwujcie i komentujcie. 


Buziaki!
WildChild