Rozdział 58.

Jeszcze nie zrobiło się kompletnie ciemno, więc przyszedł mi do głowy pomysł odwiedzenia Marco, zaskoczenia go swoją wizytą. 
- Na pewno się nie obrazi - pomyślałam. 
Może i jestem uzależniona od niego, kto wie. Ale ileż to on razy składał mi spontaniczne wizyty... tego to już nikt nie zliczy... 
- Ewka, Łukasz, wychodzę - powiedziałam, podrywając się z kanapy.
- Gdzie? - zapytała Ewa.
- Do Marco - odpowiedział szybciej niż ja Łukasz.
- Tam, gdzie Łukasz powiedział - odparłam.
- Zakochana ta nasza Lidia, oj zakochana - zaśmiała się Ewa.
- Zazdroszczę Marco - westchnął teatralnie Łukasz.
- Łukasz, coś sugerujesz? - Ewka z zabawnym uśmieszkiem spojrzała na męża.
- Nic, nic, kochanie - Łukasz objął Ewę ramieniem.
- Okej, to ja idę - zaśmiałam się.
- Idź, z Bogiem - powiedział pogodnie Łukasz. 
Założyłam bluzę, buty i wyszłam z domu. Droga do Marco nie zajęła mi zbyt wiele czasu. 
Dotarłam do jego uroczej posesji, zadzwoniłam do drzwi. Otworzył mi, ku mojemu zdziwieniu, Andre. 
- Lidia? Co Ty tu robisz? - zapytał zdziwiony. 
- Do Marco przyszłam, a co? Zajęci jesteście? Jeśli tak, to... 
- To Marco nic Ci nie powiedział? - zapytał podejrzliwie. 
- O co Ci chodzi, Andre? Co te gadki mają znaczyć? - zapytałam zniecierpliwiona i nie bacząc na mojego rozmówcę, wkroczyłam do domu. Od razu poszłam do salonu, a tam... 
Marco siedział, obejmując czule jakąś blondynkę. Od razu ją skojarzyłam... to była, zdaje się, Caroline! 
Na początku mojej znajomości z Marco, na spacerze, minęliśmy ją na ulicy, wtedy to niemile zaczepiła Marco, dobrze ją wtedy zapamiętałam. 
- Marco, co Ty z nią robisz?! - zdołałam jedynie wykrzyczeć.
- Jak to co? Obejmuje mnie, ty kłębku nerwów - zachichotała złośliwie dziewczyna. 
- Marco, czy Wy jesteście razem?! Ty mnie zdradziłeś?! Dlaczego Ty...
- Tak, wróciliśmy do siebie. Miałem Ci to niebawem powiedzieć - powiedział Marco. 
- Jak to?! - zalałam się strumieniem łez. Andre stał z boku i cicho obserwował całą sytuację. - Jak to się stało?! Ty mnie może wcześniej zdradzałeś?! 
- Nieważne - powiedział Marco.
- On chce mieć normalną, wesołą dziewczynę, a nie taką znerwicowaną - powiedziała Caroline. - On nie ma ochoty bawić się w psychologa, rozumiesz? 
- Właśnie. Trzeba się cieszyć życiem, a nie tylko siedzieć w czterech ścianach i ryczeć - Marco otworzył sobie piwo stojące na stoliku. 
- Jesteś zwykłą świnią, Marco! Myślałam, że mnie kochasz! - krzyknęłam. - I myślałam, że mnie rozumiesz! 
- Śmieszna jesteś - powiedziała Caroline. - To ja jestem miłością jego życia, a nie jakaś chora na psychikę szara myszka.
- Ma rację - powiedział Marco i spojrzał na mnie chłodno. 
- Nienawidzę Cię - wykrzyczałam na odchodne i wybiegłam, rzewnie płacząc. Nie patrzyłam na drogę. Moje oczy przesiąkły gorzkimi łzami. 
- Nieee! - w pewnym momencie straciłam kontrolę nad sobą i głośno zaczęłam wrzeszczeć... 
- Lidia! Lidia! Co się dzieje, Lidia? - nagle jakiś głos zaczął dochodzić do mnie jakby z zaświatów.
Zatrzepotałam intensywnie powiekami, i zauważyłam, że leżę spocona w łóżku, a obok mnie siedzi przerażona Ewa. 
- O matko, Ewa, to był tylko sen?! - krzyknęłam.
- Miałaś zły sen? Ja się tak przestraszyłam, jak usłyszałam Twój krzyk - powiedziała Ewa. 
- Marco mnie nie zdradził, prawda? - zapytałam roztrzęsiona.
- Coś Ty - powiedziała Ewa. - Jest teraz na treningu i grzecznie trenuje, podobnie jak Łukasz. 
Zerknęłam na zegarek, wskazywał godzinę dziesiątą. Trening zapewne zaczął się godzinę temu. 
- No to nieźle sobie pospałam - stwierdziłam. - No tak, poszłam spać o północy, więc nie dziwota.
- Racja - powiedziała Ewa. 
- Ten sen to był koszmar - powiedziałam. - Marco w nim wrócił do Caroline.
- O czym Ty myślałaś przed snem?! - zapytała wyraźnie zaskoczona Ewa.
- O Marco myślałam, ale o Caro absolutnie nie - powiedziałam.
- Sny potrafią być różne - powiedziała Ewa. - Już lepiej? 
Pokiwałam głową. Ewa wyszła z pokoju, ja natomiast zaścieliłam łóżko i podeszłam do szafy. Wyciągnęłam z niej szare dresy, wyciągniętą niebieską koszulkę i poszłam do łazienki. 
Gdy się ogarnęłam, poszłam do swojego pokoju. Wzięłam swoją komórkę, jak się okazało, dziś wczesnym rankiem Marco wysłał mi SMS. 

Hej, kochanie! Dziś Andre o szesnastej odlatuje do Londynu. Więc dziś wieczorem Cię planuję napaść :) Nie uciekaj mi tam. Buziaki :* 

Uśmiechnęłam się do telefonu i wystukałam odpowiedź. Nawet jeżeli Marco teraz trenuje, to w przerwie na pewno sprawdzi telefon. 

Jak tak bardzo nalegasz, to ok! :) To do zobaczenia. Ściskam mocno :* 

Odłożyłam komórkę i walnęłam się na łóżko. Ciekawe, czy moje nowe koleżanki dzisiaj się odezwą. 

*** 

Nagle z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk dzwoniącej komórki. To moja nowa znajoma dobijała się do mnie, czyli Alice Krause! 

- Halo? - odebrałam.

- Halo, rozmawiam z Lidią? - usłyszałam miły głos Alice.

- Tak - odparłam. - Cześć, Alice!

- No cześć, Lidia, słuchaj, nie poszłam dziś do szkoły, może zechciałabyś dziś wybrać się ze mną dowiedzieć się wszystkiego o zdawaniu na kartę motorowerową? - zapytała Alice.

- Dzisiaj? Chętnie - powiedziałam. - O której? 

- Może być nawet zaraz, jestem właśnie na mieście - powiedziała Alice. - Może spotkamy się w Westfalenparku? Wiesz, gdzie to? 

- Tak, tak, wiem - odparłam. - Zaraz się zbiorę i przyjdę tam. Do zobaczenia.

- Okej, czekam. Pa - powiedziała Alice i rozłączyła się.

Przebrałam się w wyjściowe ciuchy, chwyciłam torebkę i pobiegłam na dół obwieścić Ewie, że wychodzę. 

- Uważaj na siebie - powiedziała - poza tym, czekaj, dam Ci pieniądze, bo potrzebna tam jest opłata za zrobienie tej karty.

- Nie, nie - powiedziałam - ja mam coś przy sobie, a w razie czego, wezmę z konta. 

- Na pewno?

- Tak - powiedziałam. - Do zobaczenia.

- Pa - powiedziała Ewa.

Wyszłam z domu, i pośpieszyłam na parku. Już z dala zauważyłam kręcącą się tam Alice. 

- Cześć, Lidia - uśmiechnęła się do mnie panna Krause. - To jak, idziemy? 

- Hej - powiedziałam - oczywiście. Wiesz, gdzie to? 

- Tak, Lou wczoraj wieczorem mnie instruowała w tej kwestii - zaśmiała się. - Chodźmy. 

Ruszyłyśmy w drogę, zaufałam Alice. I słusznie, gdyż za dziesięć minut dotarłyśmy na miejsce. 

W ośrodku dowiedziałyśmy się, że będzie to dość błyskawiczny kurs. Otrzymałyśmy książeczki, w których zawarte były ważne informacje. Miałyśmy się ich nauczyć w tydzień i przyjść na egzamin, zapisano nas na kolejny poniedziałek o godzinie jedenastej. Wpłaciłyśmy również opłatę za kurs. Dowiedziałyśmy się także, że jeżeli zdamy egzamin, będzie kilka jazd próbnych, po których nastąpi egzamin. Jednak kobieta, która z nami rozmawiała, powiedziała, żebyśmy póki co o tym nie myślały, że przede wszystkim teraz musimy nauczyć się teorii. Powiedziała, iż życzy nam przyjemnej nauki, po czym zadowolone opuściłyśmy ośrodek. 

- Mój tata powiedział, że już w tym tygodniu będzie rozglądał się za skuterem dla mnie - powiedziała z uśmiechem Alice.

- Super - powiedziałam. - Dobrze, że będą próbne jazdy, może nas bardziej podszkolą. 

- Mnie Louise i Emilie podszkolą - zaśmiała się Alice. - Jeśli chciałabyś, mogą i Ciebie poduczyć, jeżeli obiecasz, że im skuterów nie rozwalisz. Ale wczoraj nieźle Ci szło, myślę, że by Ci zaufały. Mamy taką swoją miejscówkę, w której sobie jeździmy. Tam w sumie jest bezpiecznie, nie ma żadnych drzew czy innych zagrożeń. Nawet takiej doświadczonej Emilie może powinąć się nóżka czy ręka! 

- Dokładnie! - powiedziałam. - Każdy popełnia błędy. 

- Jutro już muszę iść do szkoły - westchnęła Alice. - Ale po południu będę wolna, Louise też. Emilie trochę później, bo ma robotę. 

- Rozumiem - powiedziałam. - A co to za miejscówka, w której sobie jeździcie? 

- Taka polanka za Dortmundem - powiedziała Alice. - Wiesz, ja dopiero od niedawna jeżdżę z nimi, jeszcze jakiś czas temu tylko Emilie i Louise tam jeździły. Nie kręciła mnie wtedy jazda jednośladami. 

- We mnie Łukasz te zainteresowanie zaszczepił - powiedziałam. - To on zaczął namawiać mnie, żebym poszła z nim na ten zlot, chciał mnie zarazić tą pasją. 

- Chłopczyce z nas - zaśmiała się Alice. - Interesujemy się piłką nożną i skuterami, jeszcze musimy ściąć włosy na krótko i zacząć nosić męskie ubrania!

- No pewnie - podjęłam żart. 

- A tak w ogóle, Marco wie o Twoich planach? - zapytała Alice.

- Nie - powiedziałam. - Dziś się może dowie. 

- Jak to jest być dziewczyną piłkarza? - zapytała Alice. 

- Normalnie - machnęłam ręką.

- Mnie się podobał ten jego przyjaciel, Mario Goetze - powiedziała Alice. - Ale teraz już nie ma go w Dortmundzie - dodała smutno.

- Niestety. Jednak co ma powiedzieć Marco? To jego najlepszy przyjaciel - powiedziałam.

- Utrzymują jakiś kontakt?
- No pewnie - powiedziałam. 

- Skoro już mamy częściowo załatwione sprawy związane z kartą, może pójdziemy na jakieś ciasto? Oczywiście ja stawiam - powiedziała Alice.

- Jak tak bardzo nalegasz - powiedziałam. 

Alice była wspaniała, okazała się naturalną, sympatyczną i nie wywyższającą się dziewczyną. 

Poszłyśmy do pobliskiej kafejki, Alice, tak jak zapowiedziała, kupiła nam po kawałku rolady z galaretką, a do tego po filiżance cappuccino. Chciałam się dorzucić, ale mi nie pozwoliła. 

Usiadłyśmy przy stoliku, zaczęłyśmy jeść roladę. Alice zaczęła rozmowę.

- A tak w ogóle, skąd pochodzisz? - zapytała przyjaźnie.

- Z Warszawy - powiedziałam.

- Czyli jesteś Polką? Warszawa to stolica Polski - powiedziała.

- Dokładnie - powiedziałam. - Łukasz i jego żona Ewa mnie tu ściągnęli.

- Dobrze zrobili - powiedziała Alice. 

- Racja - odparłam - Dortmund to piękne miasto. Jak się przekonałam, wszyscy są tu pasjonatami futbolu.

- Nie wszyscy, uwierz - westchnęła Alice. - U mnie na gastronomii, wszystkie dziewczyny z mojej klasy oprócz Louise to plastiki, myślą tylko o ciuchach i o tym, żeby paznokci nie zniszczyć. Śmieją się ze mnie i z Lou, że jesteśmy fankami piłki nożnej. 

- U mnie w liceum też było pełno plastików - powiedziałam. - Niestety, tacy też żyją na tym świecie. 

- Louise to moja kumpela jeszcze z gimnazjum, a Emilie znałam jeszcze wcześniej, gdyż to moja sąsiadka - powiedziała Alice. - Później przedstawiłam ją Louise i tak stworzyłyśmy trzyosobową paczkę. Wiesz, wczoraj wieczorem mi powiedziały, że jesteś naprawdę świetną osobą. Ja również mam takie zdanie... znamy się dopiero od wczoraj, ale już Cię polubiłam. 
- Z wzajemnością - odparłam. - Miło mi bardzo. 
- Mam pomysł, kochana - powiedziała Alice. 
- Jaki? 
- Może byśmy jutro Cię zabrały na polankę? Louise dziś odbiera skuter z naprawy - powiedziała Alice. - Po południu spędzimy miło czas we czwórkę. 
Teraz się zawahałam. Krótko się z nimi znam. 
Alice chyba odgadła moje myśli, bo roześmiała się pogodnie i poklepała mnie po dłoni.
- Spokojnie, Lidia - powiedziała - nie chcemy zrobić Ci tam krzywdy. Poza tym, w pobliżu jest kilka domów, więc nawet jakbyśmy chciały, nie odważyłybyśmy się! 
- Zastanowię się, jak coś, to się zdzwonimy - powiedziałam.
- Dobrze - odparła Alice. 
Cóż... może nie wszyscy ludzie są tacy źli, może nie wszyscy myślą o tym, żeby zrobić komuś krzywdę. Jednak po ostatnich wydarzeniach ciężko mi w to uwierzyć... 
Porozmawiałyśmy jeszcze trochę z Alice, w końcu się pożegnałyśmy. Powiedziała, iż ma nadzieję, że się zgodzę na ten rajd. 

*** 

Zadowolona z przebiegu dzisiejszego dnia siedziałam w swoim pokoju, przeglądając Internet na laptopie, gdy nagle do pokoju weszła Ewa.
- Kochana, my wychodzimy na miasto z Łukaszem i małą - powiedziała. 
- Dobrze - powiedziałam. - Do mnie Marco ma niebawem przyjść, wysłał mi dopiero co SMS.
Zerknęłam na zegar, już było kilka minut po siedemnastej. 
- Zakochani - uśmiechnęła się Ewa. - Miłego spotkania życzę.
- A dziękuję, dziękuję - powiedziałam. 

Niebawem rodzina Piszczków wyszła, a zaledwie pięć minut po tym, jak oni wyszli, rozległ się dzwonek do drzwi. 
- To na pewno Marco - pomyślałam i pobiegłam otworzyć. Nie myliłam się, w progu stał blondyn. 
- Hej, kochanie - uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek na przywitanie. - Jak Cię dawno nie widziałem!
- Jeden dzień? - zaśmiałam się. 
- Sama widzisz, jak długo - zażartował Marco. 
- Bardzo - zaśmiałam się - nie no, wejdź.
- A ja pomyślałem, że może byśmy gdzieś wyszli, co, skarbie? - zaproponował Marco.
- Dlaczego nie - odparłam - tylko gdzie? 
- Chodźmy na spacer - powiedział Marco.
- Mnie pasuje - odparłam, nałożyłam ciepłą bluzę, buty, zakluczyłam drzwi i poszliśmy, trzymając się za ręce.
Skierowaliśmy się w stronę Westfalenparku, oczywiście musieliśmy natrafić na fotografa, który nie omieszkał zrobić nam zdjęcia. Jednak nie przejęliśmy się tym i szliśmy dalej. 
- Co tam robiliście wczoraj z Andre? - zapytałam, gdy szliśmy jedną z alejek.
- Byliśmy na długiej przejażdżce rowerowej, a poza tym siedzieliśmy u mnie w domu i graliśmy w Fifę przy piwie - powiedział Marco. - Poza tym, rozmawialiśmy z Mario na Skype... 
- I co tam u niego? - zapytałam. 
- Nie był w najlepszym nastroju, niestety - westchnął Marco.
- Dlaczego? 
- Narzeka na samotność w Monachium - powiedział Marco. - Żebym tak mógł, ściągnąłbym go z powrotem tutaj... Powiedział, iż myślał, że jego życie i gra w Bayernie będą dobrą zmianą, a jednak okazało się kompletnie inaczej. Chętnie bym go odwiedził, ale przez treningi nie mogę, jestem uziemiony w Dortmundzie. Próbowaliśmy jednak jakoś go przez Skype pocieszyć z Andre. 
- Współczuję mu - westchnęłam. - Biedny. Jednak Skype to nie to samo, co rozmowa na żywo. To nie zastępuje realnej bliskości. 
- Wiadomo - powiedział Marco. - Ale nie martw się, kochana, jeszcze będę z nim rozmawiał, postaram się jakoś go podnieść na duchu, może i w Monachium nie ma przyjaciół, ale tutaj ma. I to jest najważniejsze.
Pokiwałam tylko głową. Usiedliśmy na pobliskiej ławce, Marco przytulił mnie do siebie.
- A jak Tobie niedziela zleciała? - zapytał Marco. 
- Fajnie - pomyślałam, że teraz powiem mu o moim zamiarze. - Byłam razem z Łukaszem na zlocie motocyklistów...
Opowiedziałam mu o tym, jak to Łukasz namawiał mnie do jazdy skuterem, o tym, że spodobało mi się to, że poznałam trzy miłe dziewczyny, i najważniejszą rzecz - że zamierzam wyrobić sobie kartę motorowerową i jeździć skuterem. 
Skończyłam opowieść, twarz Marco nie miała zbyt radosnego wyrazu... 
- Czy Ty wiesz, jakie to niebezpieczne? - zapytał. - Jeden fałszywy ruch i mogą być fatalne konsekwencje! Wolałbym, żebyś Ty nie...
- Marco! Proszę Cię, nie denerwuj mnie - powiedziałam. - Mam prawo mieć jakieś zajęcie, zabroniłeś mi iść do pracy, to co mam robić?!
- Kochanie, ja się po prostu boję i troszczę o Ciebie - powiedział Marco. - Po tych ostatnich wydarzeniach może stałem się trochę przewrażliwiony... ale wiesz, jak bardzo Cię kocham i jak zależy mi na Tobie... 
- Marco, obiecuję Ci, że będę ostrożna - powiedziałam. - Wczoraj nieco ćwiczyłam na skuterze Łukasza i nawet dobrze mi szło, nawet Łukasz to przyznał. Wiesz, że obiecał mi kupić skuter? 
- To bardzo miło z jego strony - powiedział Marco - kochanie, naprawdę mam nadzieję, że będziesz ostrożna. Ja nie ścierpię, jak znów Ci się coś stanie. Rozumiem, że chcesz mieć jakieś hobby. 
- Zobaczysz, będziesz dumny ze mnie - czule przytuliłam się do Marco. 
- Mam nadzieję - powiedział Marco. - Kochanie, co Ty na to, żeby jutro po południu pójść na basen? Zrelaksowalibyśmy się trochę...
- Wybacz - powiedziałam - ale Alice, jedna z tych trzech moich nowych koleżanek, zaproponowała mi, abym jutro pojechała z nimi za miasto pojeździć skuterem. Mają tam taką polankę, i... 
- Kruszynko, Ty je dopiero co poznałaś - powiedział Marco. - A co, jak Cię gdzieś wywiozą czy krzywdę zrobią?
- Nie przesadzajmy, Marco - powiedziałam. - Chciałabym rozwinąć te znajomości. 
- Ja Cię samej nie puszczę - powiedział stanowczo Marco. 
- Co Ty sugerujesz? 
- Mógłbym wziąć mój skuter i...
- Ach, rozumiem! Chcesz mnie pilnować?! 
- Akurat bym poznał te Twoje nowe kumpele - powiedział Marco. - Ty znasz moich kolegów. 
- Marco, czy Ty przypadkiem nie przesadzasz? - zapytałam.
- Nie - odparł Marco. 
Skrzyżowałam ręce na piersi, nic nie odpowiedziałam. Marco, widząc to, przyciągnął mnie do siebie i zaczął usprawiedliwiać swoje słowa. 
- Kochanie, po prostu nie chcę, żeby stała Ci się krzywda. Co innego, jakbyś miała jechać z Ewą, którą znasz już od lat. 
- Niech Ci będzie - powiedziałam. - Ale chcę Ci powiedzieć coś jeszcze. Miałam dziś taki koszmarny sen...
Opowiedziałam mu o tym śnie, o Caroline. Oczy Marco zrobiły się jak spodki.
- Nie mam z nią absolutnie żadnego kontaktu - powiedział. - To był tylko zły sen, skarbie. 
- Wiem - odparłam. 
- Mogę dziś spać u Ciebie? Może wtedy nic Ci się złego nie przyśni - uśmiechnął się.
- Jak Ewa i Łukasz nie będą się sprzeciwiać, to okej - powiedziałam.
Uwielbiam, gdy Marco u mnie nocuje lub ja u niego. Zawsze zasypiamy wtuleni w siebie... 
Posiedzieliśmy jeszcze trochę, gdy nagle otrzymałam SMS od Ewy. 

Kochana, możesz teraz wrócić do domu? Mamy niespodziankę dla Ciebie :) 

- Marco, Ewa napisała, że mają niespodziankę - powiedziałam. - Idziemy do mnie? 
- Pewnie - Marco poderwał się z ławki. 

_________________________________ 


Hmm... mam nadzieję, że Wam się podoba. :) 

Zostawiam Was z tym rozdziałem, a sama idę na przejażdżkę rowerową :3
Tydzień wakacji został... bosz -.- 

BVB na pierwszym miejscu w Bundeslidze, ładnie :3 oglądałyście wczoraj mecz? 


Czekam na motywujące komentarze!


Buziaki!
WildChild


+ jeszcze raz zapraszam Was na mój drugi blog 

Nothing's gonna change my world.

Oprócz komentarzy mile widziana obserwacja :)