Rozdział 64.

*oczami Marco* 

Rzadko płaczę, ale teraz, w tej chwili, nie mogę już tego powstrzymywać. Słone łzy pociekły z moich oczu. Wraz z każdą minutą moja bojaźń o przyjaciela wzrastała. 
W sali panował półmrok. Z korytarza dobiegało rażące światło, jak to w szpitalach. W sali paliła się mała lampka. 
Wbiłem wzrok w twarz Mario. Nagle on... otworzył oczy. Zamrugał kilka razy. Nie mogłem uwierzyć. On... wreszcie się wybudził! Czyli żyje! 
Spojrzał na mnie ogromnymi oczyma. 
- Marco... dlaczego płaczesz? - wydukał. 
Usłyszałem głos Mario. Olbrzymi kamień spadł z mojego serca. Miałem ochotę krzyczeć i zatańczyć z radości. 
- Mario, Ty żyjesz! - powiedziałem - nie masz pojęcia, jak drżałem z niepokoju o Ciebie! 
Mario tylko omiatał wzrokiem wszystko, co znajdowało się wokół niego. Najwyraźniej doznał szoku. 
Moje gorzkie łzy smutku zamieniły się w łzy radości. Ścisnąłem delikatnie rękę Mario, on wpatrywał się we mnie zdezorientowanym, ponurym wzrokiem. 
- Nie tak miało być... ja chciałem umrzeć... co ja tutaj robię? - wymamrotał. 
- Mario, na litość boską, co Ty gadasz? Ja tu umierałem ze strachu o Ciebie - powiedziałem. 
- Ja nie chcę żyć - powiedział Mario. W jego oczach stanęły łzy. Mój niepokój wzrósł. Co się dzieje z moim przyjacielem?! Tak strasznie się ucieszyłem, gdy uniósł powieki, ale teraz... 
- Mario, co z Tobą? - poczułem w gardle ogromny ścisk. Nie wytrzymałem. Łzy zaczęły na nowo spływać po moich policzkach. 
- Marco, proszę Cię, nie płacz - powiedział Mario. - Nie mogę na to patrzeć. 
- Jak mam nie płakać, kiedy Ty... - i tu głos mi się złamał. 
- Co się dzieje? - na salę weszła pielęgniarka. - O! No proszę! Pan Mario się wreszcie wybudził! 
Pielęgniarka zawołała kilka osób, które zaraz otoczyły Mario. On wpatrywał się we wszystkich tępym, ponurym wzrokiem. Jakby nic już go nie obchodziło. Jakby miał gdzieś swoje zdrowie i życie. Nie wyrywał się, nie krzyczał. 
Niestety, wyprosili mnie z sali, bo musieli coś zrobić przy Mario. 
Usiadłem na korytarzu, jednak poczułem ulgę, gdyż Mario się wybudził. Oby lekarze nie dali mu umrzeć, żeby doprowadzili go do pełni zdrowia. 
Nagle z sali wyszła pielęgniarka, zaczepiła mnie. 
- Niech pan pójdzie nieco odpocząć, i przyjdzie jutro - powiedziała. - Z panem Mario będzie wszystko dobrze pod względem fizycznym. Zajmiemy się nim teraz. 
- Na pewno? - chciałem się upewnić. 
- Niech pan będzie spokojny o to. Najważniejsze, że się wybudził, a nie miał zbyt wielkich szans na przeżycie. Respirator go uratował - powiedziała moja rozmówczyni. 
- No dobrze - westchnąłem. - Ale jutro rano przyjdę. 
- Nie ma problemu - powiedziała kobieta. - Do widzenia! I proszę być dobrej myśli. 
- Postaram się - mruknąłem. - Do widzenia. 
Zrezygnowany opuściłem mury szpitala. Wsiadłem do auta i podjechałem do najbliższego hotelu. Ta pielęgniarka miała rację, potrzebuję nieco odpoczynku. 
Jednak to, co mówił do mnie Mario, nieźle mnie przeraziło. Coś musiało się naprawdę strasznego wydarzyć. Nie mówiłby tak bez wyraźnej przyczyny. 
Zamknąłem się w hotelowym pokoju, od razu padłem zmęczony na łóżko. Tak chętnie przytuliłbym się teraz do Lidii. Brakuje mi jej, ona potrafiłaby mnie wesprzeć. Ja ją wspierałem długi czas, teraz to ja tego potrzebuję. 
Ciekawe, w jakim stanie rano będzie Mario. Mam nadzieję, że wszystko się ułoży. Przecież on zawsze może na mnie liczyć. Wyciągnąłem Lidię z biedy, jego też wyciągnę. 
Otuliłem się kołdrą, chociaż najchętniej to chwyciłbym w ramiona moją ukochaną szatynkę. 
Powoli odpłynąłem do krainy Morfeusza. 

*** 

Obudziłam się około dziewiątej rano, jak zawsze zresztą. Moja pierwsza myśl po przebudzeniu : co się dzieje w Monachium?! 

A chodzi mi o nikogo innego jak o Mario i Marco. Czy są już jakieś nowe wiadomości? Co z Mario? W jakim jest stanie? 

Nie chcę nękać Marco, ale martwię się o niego. Wzięłam komórkę i chciałam wykręcić do niego numer, ale nim ja to zrobiłam... on sam do mnie zaczął dzwonić. Od razu odebrałam. 

- Halo? Marco? 

- Lidia? Cześć, kociątko - usłyszałam głos mojego ukochanego. 

- Marco, jak dobrze Cię słyszeć - powiedziałam. - Co tam słychać? 

- Mario w nocy się wybudził - powiedział Marco.

Z jaką ulgą przyjęłam te słowa... Mario żyje! Tak! 

- To... to wspaniale - wydukałam. - Nie masz pojęcia, jak się cieszę.

- Ja również - powiedział Marco. - Ale odesłali mnie z sali, bo musieli coś porobić przy Mario. Więc poszedłem do hotelu nieco odetchnąć. Niebawem mam zamiar iść do szpitala, może Mario już będzie w lepszym stanie. 

- Mam nadzieję - powiedziałam. - On musi z tego wyjść! Najważniejsze, że żyje! Teraz wszystko musi pójść pomyślnie! 

- Brakuje mi Ciebie. Tak bym chciał, żebyś przy mnie była - powiedział Marco. 

- Ja również tęsknię. Ale Ty musisz być przy Mario i go wspierać - powiedziałam. 

- Racja - westchnął mój luby. - Może później się odezwę? Teraz pędzę do Mario. 

- Okej - powiedziałam. - Do usłyszenia, skarbie. 

- Pa - powiedział Marco i się rozłączył. 

Zerknęłam przez okno, padał deszcz. 

- Masakra! Nigdzie dziś nie wychodzę - mruknęłam do siebie.

Narzuciłam na siebie szlafroczek i podreptałam na dół zjeść coś na śniadanie. W kuchni krzątała się Ewa. 

- Hej, kochana - powiedziała. - Co tam powiesz? 

- Mario się wybudził - powiedziałam. 

- To wspaniale! - Ewa klasnęła w ręce. - Całe szczęście! 

- Żebyś wiedziała - odparłam. 

Jedząc tosty przygotowane przez Ewę, rozmawiałyśmy o całej tej sytuacji. 

*** 

*oczami Marco* 

Mimo, iż moja rozmowa z Lidią była taka krótka, poprawiła mi nastrój. Sam głos mojej ukochanej nieco podniósł mnie na duchu. 

Wymeldowałem się w hotelu i popędziłem do Mario. Dziś może nasza rozmowa potoczy się zupełnie inaczej. Chyba, że w ogóle nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Nie! Nie może tak być. Nie chcę go stracić. Chcę mu dać wsparcie, poczucie, że jest komuś potrzebny. 

Zaparkowałem samochód przed szpitalem i poszedłem do środka. A na miejscu, kolejny szok... 

Nie było Mario na sali, w której przebywał. Poszedłem do pokoju pielęgniarek dowiedzieć się, gdzie on jest. I to, co mi opowiedziała jedna z nich, przeraziło mnie. 

Opowiedziała, że Mario wczoraj wykrzykiwał, że chce umrzeć, szarpał się, musieli aplikować mu lekarstwa na uspokojenie. Aż nie mogłem w to uwierzyć. Zazwyczaj taki spokojny, cichy Mario, odstawił taką akcję?! 

I dowiedziałem się, że został przeniesiony na oddział psychiatryczny. Powiedziano mi, jak mam tam trafić. Zdenerwowany poszedłem na ten oddział. 

Nigdy bym się takiej sytuacji nie spodziewał. Że też coś takiego nastąpi w moim i Mario życiu. 

Doszedłem na oddział psychiatryczny. Rozglądałem się za kimś, kto mógłby mi udzielić informacji, gdy nagle zaczepił mnie lekarz.

- W czymś mogę pomóc? - zapytał. 

Powiedziałem mu, kogo szukam. 

- Czy jest pan dla niego rodziną? - zapytał. 

- Nie - odparłem - ale jestem jego bliskim przyjacielem. Jego rodzina w ogóle się nim nie interesuje. Proszę podać mi numer sali Mario. Muszę się z nim zobaczyć. Pan nie ma pojęcia, jak się martwię o niego. 

- No dobrze - westchnął lekarz. - Pójdźmy do mojego gabinetu, tam porozmawiamy. 

Zrobiłem, jak prosił mnie medyk. Usiadłem naprzeciwko lekarza, ten zaczął przegarniać jakieś dokumenty.

- Pan Mario Goetze nie wygląda na chorego psychicznie. Jego po prostu coś dręczy, jakieś straszliwe wydarzenie, które skłoniło go do próby samobójczej. Jednak o tym nie chce rozmawiać, zamknął się w sobie. On potrzebuje terapii, inaczej grozi mu depresja czy fobia społeczna. Ale żeby rozmawiać, on potrzebuje czasu. Absolutnie nie możemy go teraz wypisać. Fizycznie z nim wszystko w porządku, respirator ocalił mu życie. - powiedział lekarz. 

Słowa lekarza przeraziły mnie. Aż mnie zatkało. 

- Chce pan się z nim zobaczyć? 

- Tak, tak - wymamrotałem. -  W której sali jest Mario? 

- W dziesiątce - powiedział lekarz. - Tylko bardzo proszę, nie naciskać na niego. Do niego trzeba podchodzić delikatnie. Zdążyłem się już zorientować, że to wrażliwy mężczyzna. 

- Bo to prawda - mruknąłem. - Dziękuję panu za informacje. 

Skierowałem się do sali numer dziesięć. Serce mi waliło jak oszalałe. 

W sali było zakratowane okno, jak w więzieniu. Ściany były tak białe, że aż raziły w oczy. W pomieszczeniu stało jedynie łóżko. I na nim siedział Mario ze spuszczoną głową. 

_______________________________________ 

Coraz krótsze i głupsze te moje rozdziały, ale cóż. :<
Czyżbym wypalała się jako pisarka? Oby nie -.- 

I bardzo smutne te moje rozdziały ostatnimi czasy. No ale cóż nie może być ciągle różowo i wesoło, same wiecie. 

Kto przeczytał, niech skomentuje, bardzo proszę... dla Was to chwila, a dla mnie ogromna radość! Liczę na Was... 

Buziaki! :* 

+ zapraszam na wznowionego bloga. Dziś dodałam tam nowy rozdział :) 

http://two-different-worlds-story.blogspot.com/ 

Mam nadzieję że zajrzycie. Czytajcie, obserwujcie i komentujcie.