Rozdział 73.

- Lidia! - z zamyślenia wyrwała mnie Ewa. - Pomogłabyś mi nakryć stół? 
- Oczywiście! - powiedziałam, poderwałam się i poszłyśmy do salonu. 
- Wprawdzie jeszcze trochę czasu, ale nie chcę niczego zostawiać na ostatnią chwilę - odparła brunetka. - Chcę się jeszcze sama przygotować, umalować i ładnie ubrać. 
- Ja też - powiedziałam. - Już mam nawet uszykowaną sukienkę. 
- To świetnie - powiedziała Ewa - rozłóż wszystkim talerze, są tutaj w szafce. A ja poszukam serwetek. 
- Okej! 
Rozłożyłam wszystkim talerze, po chwili także sztućce, na stole znalazły się również serwetki. Nie zabrakło oczywiście dających nastrój świeczek. Na środku najważniejsza rzecz - opłatek na sianku. 
- Sara, mogłabyś te swoje rzeczy stąd pozabierać? - odezwała się Ewa do swojej córki, siedzącej na kanapie i malującej jakiś obrazek.
- O Jezu... - jęknęła Sara, niechętnie wstając z kanapy i zbierając swoje manatki. 
- A gdzie Łukasz? - zapytałam, rozstawiając wszystkim kieliszki do wina. 
- Tutaj! - usłyszałam. - Mmm, widzę, że będzie winko! 
- Łukasz, pijaku, Tobie to tylko jedno w głowie - Ewa złapała się za głowę. 
- Ewa i tak tylko jedną butelkę kupiła, więc raczej nici ze zgonu - zażartowałam.
- Nieważne! Jeszcze z pewnością nie raz będzie okazja - uśmiechnął się Łukasz. 
Łukasz uwielbia po prostu drażnić Ewę takimi gadkami. Ale cóż, tacy już są faceci. Marco też lubi czasami mnie denerwować dla zabawy. 
- Zgon na Wigilii, macie fantazje - westchnęła Ewa. - Zostaw sobie zgon na jakieś mniej uroczyste spotkania, okej? 
- Na Twoje urodziny - wyszczerzył się Łukasz. 
- Wariat - skomentowała Ewa i poszła do kuchni. 
- Ale za to jaki miły i pomocny, nie? - powiedział Łukasz do mnie. - Wysprzątałem całe mieszkanie, prawie sam. 
- Marco na okrągło sam musi u siebie sprzątać - roześmiałam się. 
- No bo sam mieszka - powiedział Łukasz. - Ale poczekaj, jak Ty się do niego kiedyś tam wprowadzisz, to Ty...
- Wyganiasz mnie? - celowo przybrałam minę zbitego pieska. 
- Nie! Tato, jak możesz wyganiać naszą Lidzię? - Sara usłyszała, co powiedział jej tatuś. 
- Nie wyganiam, kochanie - Łukasz wziął Sarę na ręce. - Jedynie się obawiam, że wujek Marco może nam ją porwać do siebie. 
- O nie! Ja się nie zgadzam - powiedziała Sara. - Lidzia mieszka tutaj i koniec! 
- Marco jeszcze mi nie proponował wspólnego mieszkania - uśmiechnęłam się. - Jest w sumie dobrze tak, jak teraz jest - powiedział Łukasz. - Byłoby jakoś tak dziwnie bez Ciebie. Przyzwyczailiśmy się do Ciebie. 
- Dokładnie - powiedziała Sara. 
Potem pomogłam jeszcze Ewie skończyć niektóre potrawy, potem je także postawić na stole. Trzeba przyznać, że wszystko zostało zrobione na bogato. Łukasz nie żałował kasy na różne napoje (nie te wyskokowe!) i słodkie przekąski, do których miał ogromną słabość, nie tylko on zresztą. No i na stole musiało znaleźć się tradycyjne dwanaście potraw. 
- Chyba wszystko już gotowe - powiedziała Ewa, patrząc na stół. - Łukasz, masz uszykowany jakiś ładny strój? 
- Oczywiście, kochanie - powiedział Łukasz - a jakże inaczej! 
- To dobrze - powiedziała Ewa. - Akurat zostało nieco czasu na przygotowanie samych siebie - zaśmiała się. 
Przebrałam się w przyszykowaną wcześniej sukienkę, włosy zostawiłam rozpuszczone, zrobiłam też delikatny makijaż. 
Ewa wyglądała zabójczo. Założyła brązową sukienkę, włosy natomiast upięła w koka. 
Łukasz ubrał się w białą koszulę oraz czarne spodnie od garnituru, zaś Sara była ubrana w różową sukienkę. 
Wszystkie zatem byłyśmy w sukienkach. Jeśli chodzi o moją, kupił mi ją nikt inny jak Marco, z którym wybrałam się na zakupy. I to on namówił mnie na taki a nie inny kolor sukienki. Gdy ją założyłam w sklepowej przymierzalni, patrzył na mnie takim wzrokiem... nie, aż tego nie da się opisać. 
- No no, jakie ja kobiety mam w domu - skomentował Łukasz, gdy nas wszystkie ujrzał przebrane. 
- Zaraz jeszcze jedna będzie - uśmiechnęła się Ewa. 
- Dwie! - powiedziała Sara - a Oliwia to co? 
- Racja, skarbie - powiedziała Ewa - dwie! Wiesz co kochanie, chodźmy na górę, ułożę Ci jakoś włosy, dobrze? 
Sara pokiwała głową i poszły na górę. Łukasz w tym czasie otworzył szafę stojącą w salonie i położył pod choinką prezenty. 
- Święty Mikołaj zaszalał w tym roku - powiedział zadowolony. 
- Mmm, ciekawe - powiedziałam. 
Sara niedługo zeszła na dół z matką, miała urocze loczki na głowie. 
- Ojej! Skąd te prezenty? - zapytała. 
- Ja nic nie wiem - powiedział Łukasz - pewnie to Święty Mikołaj tu był. 
- Ale czad! - krzyknęła mała. - No nie, Lidia? 
- Pewnie! - powiedziałam, i przybiłyśmy piątkę. Sara to coraz bardziej była dla mnie jak młodsza siostra. 

***

I niebawem zawitali pierwsi goście - tak się złożyło, że do drzwi zadzwonili właśnie mój ukochany i jego najlepszy przyjaciel. 

- Witaj, kochanie - powiedział Marco, witając się ze mną - cudnie wyglądasz!

- A dziękuję - uśmiechnęłam się.

- Hej, Lidia - powiedział Mario, przytulił mnie na przywitanie. - A gdzie reszta? 

- Chodźcie do salonu, tam są wszyscy - powiedziałam. 

Marco i Mario przywitali się z resztą, a parę minut później rozległ się kolejny dzwonek do drzwi. 

- To na pewno Kuba ze spółką - powiedział Łukasz i popędził otworzyć. 

- Merry Christmas! - usłyszałam radosny głos Kuby. 

- Akurat dokładnie na czas dojechaliśmy - powiedziała wesoło Agata. 

Błaszczykowscy zaraz też przyszli do salonu, przywitali się z nami. 

- To jak, pierwsza gwiazdka już się pojawiła? - zapytał uśmiechnięty Kuba. 

Podeszłam do okna. Cała masa gwiazd już była na pogodnym niebie. 

- Już całe niebo jest w gwiazdach - powiedziałam. 

- W takim razie zapraszam wszystkich do stołu - powiedział elegancko Łukasz. 

Każdy zajął swoje miejsce. Siedziałam między Marco a Ewą. Łukasz, jako pan domu, rozdał wszystkim opłatek. No i nadszedł czas na składanie sobie życzeń i dzielenie się opłatkiem. 

- Lidia, kochana Ty moja - zwróciła się do mnie Ewa. - Z okazji Świąt życzę Ci, żebyś do końca życia była jak najbardziej szczęśliwa, zdrowa i uśmiechnięta, tak jak teraz! 

- Wzajemnie - odparłam - i żebyś nigdy nie miała powodu do płaczu, a jeśli już, to takiego ze szczęścia! 

Uściskałyśmy się, po czym Marco podszedł do mnie. 

- Słonko moje, wszystkiego najlepszego - powiedział - żebyś zawsze chodziła uśmiechnięta, tak, jak w tej chwili! 

- Wzajemnie - odparłam - żebyś zawsze tryskał humorem, no i jak najlepszą formą na boisku! Życzę Ci tylu goli, ile tylko dasz radę ustrzelić! 

Z nim również się przytuliłam, a jakże inaczej. 

Gdy podzieliliśmy się opłatkiem, podszedł do mnie Mario. 

- Wszystkiego najlepszego, Lidia - powiedział nieśmiało - pomyślności w życiu i zawsze dobrego humoru z całego serca Ci życzę! 

- Nawzajem, Mario - powiedziałam - ja Tobie życzę stałego uśmiechu na twarzy! No i żebyś wrócił do sportu, i żeby sprawiało Ci to dużo radości! 

Mario mnie serdecznie uściskał. Podeszłam chwilę później do Łukasza, który przed momentem serdecznie przytulił Agatę, składając jej życzenia. 

- Łukasz, wszystkiego dobrego - powiedziałam - tyle alkoholu, ile dasz radę wypić, tyle bramek, ile dasz radę strzelić, dużo zdrowia i dobrego nastroju! 

- Ojej, dziękuję - powiedział Łukasz. - Z tym alkoholem to bym nie przesadzał - zaśmiał się. 

- Ta, jasne - wtrącił Kuba, przechodząc obok. 

- A Ty cicho tam - zaśmiał się Łukasz. - Dzięki, Lidia. Tobie również życzę wszystkiego dobrego oraz zdrowia i szczęścia! 

Podzieliliśmy się opłatkiem, zostałam serdecznie uściskana przez prawego obrońcę Borussii. 

Naturalnie podzieliłam się opłatkiem także z Kubą, Agatą oraz dziewczynkami. Gdy już wszyscy poskładali sobie życzenia, zasiedliśmy ponownie do stołu i zajęliśmy się konsumpcją dań przygotowanych przez Ewę i mnie. Oczywiście zaczęliśmy od pysznego barszczu z uszkami. 

Wszyscy z apetytem jedli, Ewie nie brakuje talentu do gotowania i pieczenia. Poza tym, Agata i Kuba przynieśli ciasto marcepanowe oraz sałatkę. 
Ilość prezentów pod choinką nieco urosła wraz z przyjściem gości... 
Naturalnie Sara i Oliwia niecierpliwie czekały, aż nadejdzie pora otwierania prezentów. Póki co, jadły sobie obie sernik. 
W końcu wszyscy sobie nieco zjedli, wypili, nawet dziewczynki dostały po odrobince wina. 
- To może teraz czas na prezenty? - powiedział Łukasz wesoło. 
- Twoja decyzja, Ty jesteś gospodarzem - powiedział Mario. 
Wszyscy wszystkim coś kupili, chociażby drobiazg. Łukasz założył czapkę Świętego Mikołaja i zaczął rozdawać wszystkim podarki. Wszystkie były podpisane. 
Całkiem sporo paczek wpadło w moje ręce. Ja również sprezentowałam bliskim parę drobiazgów. 
Marco na początku zaczął otwierać czerwono-niebieskie pudełko. Uśmiechnęłam się. To było ode mnie. 
- Mam nadzieję, że Ci się spodoba - powiedziałam. 
Tym prezentem były perfumy, bluza, żel pod prysznic, słodycze a także koszulka z zabawnym nadrukiem. 
- No pewnie - Marco mnie czule objął. - Wiesz, że uwielbiam perfumy! 
Wszyscy inni też byli zajęci oglądaniem swoich podarków. Marco zaczął otwierać pozostałe swoje paczki. 
- A Ty zobacz to na początku - uśmiechnął się, pokazując na pudełko owinięte żółtym papierem w czarne gwiazdki. 
- Okej! 
Zajrzałam do środka. Znalazłam tam perfumy marki Nike, a także w ozdobnym pudełeczku wisiorek ze złotym sercem, na którym były wygrawerowane nasze imiona. W tym pudełeczku także znajdowały się kolczyki z połyskującymi kamyczkami. 
Marco naprawdę zaszalał. Znalazłam jeszcze dwa żarówiaste lakiery do paznokci, seledynowy i wiśniowy. Nie mogło się także obyć bez słodyczy. 
Dostałam od niego także  tunikę. Czerwoną. 
- Uwielbiam, gdy chodzisz w czerwonym - powiedział mój ukochany. 
- Marco, zaszalałeś po prostu - powiedziałam i go objęłam. 
- Ale chyba jeszcze nie wszystko zobaczyłaś - powiedział Marco. 
Przyjrzałam się uważniej. No tak, przeoczyłam kopertę. Otworzyłam ją i zobaczyłam... bilet na lot do Dubaju. Zarezerwowany na dwudziestego ósmego grudnia. 
- Marco, serio? - nie mogłam uwierzyć.
- Serio! Zabieram Cię do Dubaju - powiedział Marco zadowolony. 
- No proszę! - powiedziała Ewa. - Podobają się prezenty? 
- No a jak - powiedział Marco. - Porwę Wam Lidię na tydzień - zaśmiał się. 
- Śmiało - powiedziała Ewa. 
- Przynajmniej odetchniecie ode mnie - zaśmiałam się. 
- Sven, Mario, Mats i Kevin również się tam wybierają. Mats zabierze Cathy - powiedział Marco. - Będziemy mieli wesołego Sylwestra. 
- Tyle, że ja z nimi wylatuję dzień później - powiedział Mario. - Ale nie szkodzi. 
- Szkoda, że Was nie będzie - powiedziałam do Ewy. 
- Może w przyszłym roku pomyślimy nad takim wyjazdem, co, Łukasz? - powiedziała Ewa. 
- No pewnie! A w tym roku pewnie pójdziemy na jakiś bal - powiedział Łukasz. 
- Tam gdzie my? - uśmiechnął się Kuba. 
- Znów będzie to samo - Agata złapała się za głowę. Ewa mi opowiadała, że w zeszłym roku razem z Agatą musiały pod rękę prowadzić swoich pijanych mężów. Podobno Kuba mało co pawia nie puścił na Agatę. 
Ja swojego ostatniego Sylwestra nie wspominam dobrze. Ojciec nigdzie mnie nie puścił. Ale to już przeszłość... koniec z tym. Teraz będę robić to, co chcę. Było osiemnaście lat katorgi - teraz będzie osiemnaście lat rozpusty. Dokładnie tak wczoraj powiedział mi Łukasz. I ma rację... 
Wszyscy byli w szampańskich nastrojach, kolacja upływała w bajecznej atmosferze. Ustaliliśmy, że wybierzemy się o północy na Pasterkę. 

*** 

A póki co, czas zlatuje, jest godzina dwudziesta trzecia. Sara i Oliwia ani myślą spać, wspaniale się bawią, tryskają energią. Na pewno spora ilość wypitej przez nie coca-coli przyczyniła się do tego. 

Zrobiło się nieco mniej świątecznie, co nieco już sprzątnęłyśmy ze stołu, gdyż wszyscy już się najedli. 

Łukasz, fanatyk futbolu, zaczął grać w Fifę razem z Kubą. Ewa i Agata poszły do kuchni, natomiast ja, Mario i Marco poszliśmy sobie złapać świeżego powietrza. 

- I jak nastroje? - zapytałam.

- Zajebiste! - powiedział Mario. 

- Też tak myślę - powiedział Marco. 

- Dobra, zostawię Was samych, idę sobie zagrać z nimi w Fifę - powiedział Mario i wrócił do domu.

Zostałam sama w ogrodzie z blondynem, który mnie objął. 

- Lidia, nocuj dziś u mnie... - szepnął.

- Dziś nie mogę, muszę później pomóc Ewie w sprzątaniu - powiedziałam. - Ale jutro dlaczego nie. 

- Niech będzie i tak - powiedział Marco. 

- Słuchaj, Marco, czy Mario ma zamiar wrócić do piłki? - zapytałam. 

- Ciężko powiedzieć - powiedział Marco. - Wątpię, by chciał wrócić do Bayernu po tym, co go tam spotkało. 

- Może niech zajmie się jakimś innym sportem? - powiedziałam. - Lub po prostu wróci do Borussii. 

- Na szczęście zarząd Bayernu go nie popędza... ma zwolnienie - powiedział Marco. - Do końca sezonu. A potem zobaczymy. 

- I tak już z nim jest lepiej - stwierdziłam.

- O wiele - powiedział Marco. 

- Twoja duża jest w tym zasługa - powiedziałam.

- Oj, Twoja też - powiedział Marco i cmoknął mnie w policzek. - Także z nim rozmawiałaś. 

- Nie tyle aż Ty. 

Spędzaliśmy czas, obejmując się, i wpatrując w niebo pełne gwiazd. Marco nawet wypatrzył jeden gwiazdozbiór. 

- Ej, gołąbeczki - usłyszeliśmy nagle głos Mario - chodźcie! Już się powoli zbieramy do wyjścia! 

Zatem wróciliśmy do domu. Faktycznie, już był czas zbierać się na Pasterkę. 

- Szykujcie się - powiedział Kuba - zanim dojedziemy na miejsce, to trochę czasu minie. 

I niebawem pojechaliśmy do kościoła. Oprócz nas, całkiem sporo osób wybrało się na Pasterkę. 

Podczas mszy nieco się trzęsłam, było dość zimno. Ale na szczęście, nie trwało to zbyt długo i w końcu wyszliśmy z kościoła. 

Kuba i Agata powiedzieli, że mogą podrzucić Marco i Mario do domu. Zatem pożegnaliśmy się, i pojechaliśmy do domu. 

- Biedna teraz będzie ta zmywarka - powiedziała Ewa, gdy dotarliśmy do domu. 

- Oj, będzie - przyznał Łukasz, i poniósł na rękach śpiącą Sarę do jej pokoju. Mała usnęła w samochodzie. 

Starczyło nam jeszcze siły, aby co nieco ogarnąć. 

- Dzięki Ci wielkie, Lidia, widzisz, na Łukasza to nie mam co liczyć - westchnęła Ewa. - Pewnie już sobie smacznie śpi. 

- Nie ma za co, Ewka - powiedziałam - ja też się zaraz kładę, tylko prysznic wezmę. 

Poszłam na górę, wzięłam szybki prysznic, przebrałam się w piżamę i nawet nie zauważyłam, jak odpłynęłam do krainy Morfeusza. 

*** 

Dzisiaj jest pierwszy dzień Świąt. Spędzam go razem z moim ukochanym. Mario wyszedł się spotkać z jakąś jego kuzynką, której nie znam. Dobrze, że ma chociaż taką dalszą rodzinę. Lepsze to, niż nic. 

- Lidia, mam pomysł - powiedział Marco. Obejmowaliśmy się na kanapie. Już było popołudnie. 

- Jaki? 

- Pójdźmy postawić znicz Robertowi. Są święta, wypadałoby pamiętać też i o nim... - powiedział Marco. 

Widać było po moim ukochanym, że bardzo mu brakuje Roberta. Wiadomość o jego śmierci spadła na nas wszystkich jak grom z jasnego nieba. Nikt nie mógł w to uwierzyć... 

- Dlaczego nie - powiedziałam - a masz jakieś znicze? 

- Mam - powiedział Marco. - Kupiłem jeszcze przed Świętami. 

- No to chodźmy. 

Zostawiliśmy Mario karteczkę na stole w kuchni z informacją, dokąd się udaliśmy. 

Pojechaliśmy terenówką mojego ukochanego. Gdy stanęliśmy nad grobem Roberta, aż mnie coś w serce zakuło. Dalej nie mogę uwierzyć w jego śmierć... był taki młody, miał tyle planów na przyszłość. 

- Ciekawe, jak mu teraz jest po drugiej stronie - powiedział Marco smutno. 

- Mam nadzieję, że dobrze - powiedziałam drżącym głosem. 

Marco kucnął nad mogiłą, zapalił duży, żółty znicz. 

- Robert... nie masz pojęcia, jak mi Ciebie brakuje. Nie tylko mi zresztą - powiedział łamiącym się głosem. 

Położyłam rękę na ramieniu blondyna. Ach, żeby tak można było cofnąć czas... 

I co ten Robert musiał czuć w ostatnich sekundach jego życia? 

- Marco, wszystko okej? - zapytałam.

- Tak... - wymamrotał i się podniósł. - Po prostu wszystkie wspomnienia do mnie wróciły. 

- Rozumiem - powiedziałam. - To całkiem normalne. 

Postaliśmy jeszcze chwilę nad grobem, po czym pojechaliśmy z powrotem do domu. Gdy weszliśmy, zauważyliśmy, że stoją buty Mario, co oznaczało, że wrócił.

- Jesteśmy! - krzyknął Marco. 

- Fajnie! - usłyszeliśmy głos Mario dochodzący z łazienki. - Kąpię się. 

- Tylko się tam nie utop! - Marco zdobył się na docinkę. 

Zaśmiałam się i poszłam do salonu. Niebawem zaczęło się ściemniać, na niebie ukazało się mnóstwo gwiazd. 

Postanowiłam, że sobie chętnie jeszcze raz, tak jak wczoraj, na nie popatrzę. Poszłam po kurtkę, buty, i wyszłam sobie do ogrodu. 

Spacerowałam sobie po nim, spoglądałam w niebo. Ciekawe, o ile lat świetlnych znajdują się gwiazdy od Ziemi. I w ogóle, ile ich wszystkich jest? 

Tego to chyba nawet astronomowie nie wiedzą. 

- Buuu! - usłyszałam znajomy okrzyk za sobą. To blondyn za mną przyszedł. I jak mnie nie schwytał i nie wrzucił w zaspę śnieżną! 

- Marco, kretynie! - jęknęłam - cała mokra będę! 

- No i co z tego? - zaśmiał się. - Z cukru nie jesteś. 

Nie dał mi się podnieść, gdyż sam się rzucił na tę zaspę. I tak leżeliśmy w hałdzie śniegu. 

- Wredny czasami jesteś - stwierdziłam. 

- Żebyś wiedziała - powiedział Marco. - Mario Ci to potwierdzi. 

- Możesz mnie jednak puścić? Zimno tu tak leżeć - powiedziałam. 

- Mam na to sposób... - uśmiechnął się Marco i po chwili poczułam, jak nasze usta się stykają. Faktycznie... podczas tego gorącego pocałunku kompletnie zapomniałam o zimnie. 

______________________________________

Teraz taki dłuższy, mam nadzieję, że jakoś doczytaliście do końca i że nie zanudziliście się na Amen :) 

Mi się nawet podoba, mam nadzieję, że Wam też. Nieco się napracowałam przy nim. 

Zapraszam wszystkich do czytania, obserwowania i komentowania mojego drugiego bloga http://life-is-sometimes-cruel.blogspot.com/

Gdy tego bloga zakończę, zostanie tylko tamten :) Nie będę zakładała jeszcze kolejnego, żeby móc skupić się wtedy na tamtym, i pisać tam jak najlepiej. 

Wszystkim czytelniczkom życzę Szczęśliwego Nowego Roku 2014! Niech moc będzie z Wami :) 

To co? Do następnego! Buziaki :* 

Jesteś tu już? Zostaw pamiątkę! Z góry dziękuję!