Rozdział 74.

Ani się obejrzałam, a nadeszła sobota - czyli dzień wylotu do Dubaju! Tak! 
Samolot do tego ponoć cudownego miasta ma być o godzinie trzynastej. 
W sobotni poranek wstałam o ósmej. Poszłam do łazienki, wzięłam prysznic, uczesałam się i ubrałam w dżinsy oraz bluzkę z dzianiny. 
Nie zbiegłam od razu na dół, aby zjeść śniadanie, postanowiłam najpierw wszystko spakować. Pakowanie zaczęłam już wczoraj wieczorem, ale byłam już zmęczona i postanowiłam zostawić to na dzisiaj. 
Przeglądałam właśnie letnie ubrania, gdyż w Dubaju jest ciepło, gdy do pokoju weszła Ewa. 
- Hej, kochana - powiedziała - jak tam? Pakowanie? 
- Do dwunastej się muszę wyrobić - powiedziałam - taksówka ma wtedy przyjechać. 
- Rozumiem - powiedziała Ewa - może Ci w czymś pomóc? 
- Pewnie - powiedziałam. - A Łukasz i Sara co robią? 
- Jedzą śniadanie - powiedziała Ewa. - Mam nadzieję, że też coś przekąsisz przed odjazdem. 
- Jak zdążę, to oczywiście - powiedziałam. 
Wyciągałam zatem rozmaite rzeczy niezbędne do zabrania, Ewa pomagała mi je układać w walizce. 
- Tylko pamiętaj, żeby do podręcznej torby nie zabierać żadnych ostrych narzędzi - powiedziała. - Niestety, nawet pilnika nie można wziąć.
- Pamiętam - powiedziałam. - To nożyczki do paznokci w takim razie muszę schować w walizce. 
- Racja - odparła Ewa. 
Na szczęście mam kilka torebek, więc wybrałam największą, by móc zabrać ze sobą jedzenie i picie na drogę. 
- Tylko nie jedz za dużo w samolocie, bo Cię zemdli - powiedziała Ewa. 
- Oj wiem, Ewcia, wiem - roześmiałam się. - Czasem jesteś dla mnie jak rodzona matka, wiesz? 
- Owszem - odparła Ewa. - Bo wzbudzasz czasem we mnie takie uczucia. 
Do pokoju zajrzeli nagle Łukasz z Sarą. 
- Sara, chyba tosty z Nutellą jadłaś... - westchnęła Ewa, spoglądając na umorusaną twarz córki. Wzięła chusteczki z mojego biurka i wytarła jej buzię. 
- Przynajmniej jej smakowało - uśmiechnął się Łukasz. 
- Łukasz, Ciebie to zawsze uśmiech się trzyma - skomentowałam, dorzucając do torebki paczkę solonych orzeszków. Uwielbiam je, podobnie jak mój ukochany. 
- No a jak! To przecież podstawa - wyszczerzył się Łukasz. 
- Lidia, nie mów że się wyprowadzasz... - Sara posmutniała. 
- Nie, kochanie - powiedziałam i podeszłam do małej. - Ja tylko jadę na wakacje. 
- Z wujkiem Marco? - zapytała dziewczynka. 
- Tak! 
- Obiecaj, że wrócisz - powiedziała Sara. 
- Obiecuję - powiedziałam i przytuliłam małą. 
Sara naprawdę się przywiązała do mnie, ja też ją pokochałam jak rodzoną młodszą siostrę. Ale pewnie nadejdzie kiedyś ten dzień, że się w końcu wyprowadzę od Piszczków. Sara to mądra dziewczynka i na pewno to zrozumie i zaakceptuje, zwłaszcza, jak obiecam częste odwiedziny. 
Ale to jeszcze, jak to mówią, "na wodzie jest pisane" . Teraz trzeba się skupić na tym dniu i wakacjach w Dubaju. 
W końcu spakowałam wszystko, co trzeba, upewniłam się dwa razy, czy aby o czymś nie zapomniałam. Zdążyłam nawet nieco ogarnąć w pokoju, oczywiście z pomocą Ewy. 
Zostało pół godziny do przyjazdu taksówki, Łukasz zniósł mój bagaż na dół, a Ewa zaprosiła mnie do kuchni. 
- Mam coś smacznego - powiedziała. - Co powiesz na pizzę? Mam mrożoną. Akurat będzie też na lunch dla tych dwóch pozostałych żarłoków - zaśmiała się. 
- Mmm, dobrze usłyszałem? Czyżby pizza? - Łukasz nagle wkroczył do kuchni. 
- Pizza! Uwielbiam pizzę! - zawołała Sara, która wparowała za swoim tatą do kuchni. 
- Oni pizzę wyczują z kilometra - zaśmiała się Ewa. - Łukasz, ciesz się, że teraz treningów nie masz, bo siły raczej niezbyt wiele byś z tego miał. 
- Oj wiem, wiem, Ewcia - powiedział Łukasz. 
Po jakichś dziesięciu minutach obiecana pizza się upiekła, zdążyłam zjeść dwa kawałki. Łukasz i Sara zajadali, aż im się uszy trzęsły, Ewa również się skusiła na ten przysmak. 
I niebawem, nie zdążyłam się obejrzeć, a pod dom podjechała taksówka. Wyszliśmy wszyscy przed dom, Łukasz wziął moją walizkę i zaniósł do bagażnika. Ewa w tym czasie przytuliła mnie na do widzenia, powiedziała, iż życzy mi udanych i miłych wakacji. Z Sarą także się pożegnałam. 
- Ej, a ze mną to się nie pożegnasz? - powiedział Łukasz, zamykając bagażnik. 
- Jak mogłabym tego nie zrobić? - odparłam. Przytuliłam się z prawym obrońcą Borussii, który również życzył mi udanego urlopu. 
Wskoczyłam do taksówki, usiadłam z tyłu, gdyż przednie siedzenie okupował już Marco. 
- Cześć, Lidia - powiedział - gotowa na wakacje? 
- A jak - powiedziałam zadowolona. - Nie mogę się już doczekać! 
Łukasz, Ewa i Sara stali przed domem, odjeżdżając, machałam do nich, póki nie zniknęli mi z oczu. 
- A dokąd państwo wyjeżdżacie? - zainteresował się młody kierowca pojazdu. 
- Do Dubaju - odparł Marco. 
- No proszę! - powiedział przewoźnik. - Wspaniale! 
Udało nam się przebić na czas przez miasto, dotrzeć na lotnisko. 

*** 

No i już jesteśmy w samolocie. Trzeba przyznać - luksusowy samolot, bardzo wygodne siedzenia, duża przestrzeń, miła obsługa. 

- Marco, przyznaj się, ile zapłaciłeś za bilety - uśmiechnęłam się. - Pewnie niemałą sumkę. 

- Masz rację, ale jaką, to nieważne - zaśmiał się. - Bezpieczeństwo jest najważniejsze, jak latać, to dobrym sprzętem. 

- Każdy samolot się może rozbić... - powiedziałam cicho. 

- Chodziło mi o to, że tu prawdopodobieństwo jest malutkie - powiedział. - Poza tym, nie kracz, tylko pokaż, co tam masz dobrego do jedzenia w tej swojej torbie. 

- To sobie zobacz - powiedziałam, podając mu torbę. Sama wzięłam za to do ręki jego podręczny plecak z herbem Borussii. 

Marco wrzucił tam jedną butelkę napoju izotonicznego, jedną butelkę wody, kilka batoników muesli oraz bagietkę z serem. 

- O, orzeszki solone! Mniam! - ucieszył się. 

- Poczęstuj się, ale nie zjedz mi wszystkich, błagam - powiedziałam. 

Miałam głębiej schowane także orzeszki w czekoladzie... o, jakby do tych się dorwał, to ja już pewnie ani jednego bym nie zjadła! 

Marco ma ogromną słabość do słodyczy i niezdrowego jedzenia, mimo to stara się, zwłaszcza podczas sezonu, w miarę zdrowo jeść, by mieć siłę i trzymać formę. Mówił, że nie cierpi warzyw, ale zmusza się, aby je jeść. Ja w sumie też nie jestem ich wielką fanką, ale nie mam odruchu wymiotnego na ich widok. 

- Dobra, masz je z powrotem - powiedział, podając mi paczkę. 

- Ale mi zostawiłeś, tyle że ho ho - powiedziałam z ironią, zjadając resztkę orzeszków, które Marco zostawił. 

- Jak już dolecimy, to obiecuję zasypać Cię tymi orzeszkami - powiedział Marco, wyciągając wodę ze swojego plecaka. 

- Okej! 

Lot przebiegał spokojnie, siedziałam sobie wyluzowana, z głową opartą na ramieniu blondyna. Aż nagle komunikat od stewardessy musiał wszystko popsuć... 

- Proszę państwa, proszę zapiąć pasy - usłyszeliśmy. - Wchodzimy w poważne turbulencje. 

- O nie! - jęknęłam, pośpiesznie zapinając pas. - Co teraz?! 

- Spokojnie, Lidia, będzie dobrze - powiedział Marco, chcąc mnie uspokoić, ale sam wyglądał na zdenerwowanego. Zapiął pasy i chwycił mnie za rękę. 

Samolotem zaczęło faktycznie trząść, było jak w sokowirówce. Usłyszeliśmy oboje głosy innych przerażonych współpasażerów. 

Wydawało mi się, że turbulencje trwają całą wieczność, aż w końcu się okazało, że potrwały z dziesięć, góra piętnaście minut... W końcu wszystko się uspokoiło i spokojnie lecieliśmy dalej. 

Stewardessa obwieściła, że już możemy odpiąć pasy. Z ogromną ulgą czule przytuliłam się do blondyna, ciesząc się, że nic groźnego się nie wydarzyło. 

- Mówiłem, że wszystko będzie ok - powiedział Marco, głaszcząc mnie po włosach. 

- Całe szczęście - powiedziałam. - Nie mogę sobie wyobrazić, iż mogłoby być inaczej! 

*** 

I w końcu, około godziny dziewiętnastej czasu arabskiego, wylądowaliśmy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w mieście Dubaj. 

Wychodząc z samolotu, od razu zauważyłam urodę tego miasta. Było cieplutko, słońce świeciło, znalazłam się w zupełnie innym świecie. Zawsze marzyłam aby wyjechać gdzieś na wakacje poza Europę, ale póki żyłam z ojcem pod jednym dachem, mogłam sobie jedynie pomarzyć. 

A teraz to moje marzenie zostało spełnione. Odebraliśmy nasze bagaże, i taksówką pojechaliśmy do hotelu, który załatwił nam blondyn. Na szczęście, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich da się porozumieć po angielsku. A Marco, na szczęście miał już wszystko obcykane, gdyż nie pierwszy raz tu przyleciał. 

Jadąc taksówką, z zapartym tchem patrzyłam na miasto, na ulice. Wszystko było takie inne niż w Warszawie czy Dortmundzie. 

Gdy zobaczyłam hotel, w którym mieliśmy się zatrzymać, i jego otoczenie, aż mnie coś zatkało. 

- No i jak? Podoba się? - uśmiechnął się Marco, który najwyraźniej zobaczył moje bezbrzeżne zdumienie i radość. 

- No jasne! - powiedziałam. - Mogłoby być inaczej? 

- No to chodźmy - powiedział Marco. 

Po zameldowaniu, ruszyliśmy do naszego pokoju. Również bardzo mi się spodobał, przecudna sypialnia. 

- Fuj, się spociłem - powiedział Marco. - Idę się teraz umyć. 

- Tylko żwawo, bo ja też chcę - powiedziałam. 

- To chodź ze mną... - oczy Marco aż zabłysły. 

Oj, doskonale wiedziałam, o co mojemu ukochanemu chodzi. Ostatnio sporo nad tą kwestią myślałam... 

Wcześniej absolutnie nie byłam w stanie mu się oddać, on to rozumiał i akceptował. Może teraz już bym mogła, po tym dłuższym czasie, w tym magicznym miejscu... Blondyn jest zawsze taki czuły, że zabiłoby to każdy ból i każde złe wspomnienie. Jednak teraz, zmęczona po locie, nie mam ochoty na igraszki. 

Wygrzebałam z walizki letnią sukienkę na przebranie, Marco natomiast wziął zwykłą białą koszulkę oraz niebieskie spodenki. 

Poszliśmy do łazienki. No i zgodnie z zamiarem wzięliśmy wspólny prysznic, dobrze było się odświeżyć po tym nieco stresującym locie. Te turbulencje można nazwać "piętnastoma minutami grozy" . 

Marco patrzył na mnie takim wzrokiem... nie, aż tego opisać się nie da. 

- Ślicznie wyglądasz w tej sukience - powiedział, gdy założyłam ubranie. - A nogi to masz po prostu piękne. 

- Nie przesadzajmy - powiedziałam. - Jest wiele dziewczyn, które... 

- Nieważne, jakie są jeszcze - mruknął. - Dla mnie Ty jesteś najpiękniejsza i tyle w temacie. 

Wróciliśmy do sypialni, rozpakowaliśmy nasze rzeczy. 

- Wiesz, że aż czasem bywam o Ciebie zazdrosny? - powiedział Marco po skończonej robocie. 

Zaskoczyło mnie to. Marco nigdy tego nie okazywał. 

- Nigdy tego nie okazujesz - powiedziałam zaskoczona. 

- Owszem. Scen nie mam zamiaru robić - powiedział Marco. - Ani zabraniać Ci nosić krótkich sukienek... ja lubię, jak tak się ubierasz. 

Położył swoją dłoń na moim kolanie. A mnie zalała kolejna fala ciepła. 

- Mario i reszta będą w tym samym hotelu jutro? - zagadnęłam.

- Oczywiście - powiedział Marco. - Nie mogę się doczekać, jak pośmigam z chłopakami na wodnych skuterach. 

- Nie potopcie się tylko tam - zaśmiałam się. 

- Ale spokojnie, Tobie też poświęcę sporo czasu - odparł mój luby. - Aż mnie pogonisz na cztery wiatry... - zaśmiał się. 

Później zeszliśmy do hotelowej restauracji zjeść kolację. A gdy wróciliśmy do pokoju, za oknem już był wieczór. Słońce powoli zachodziło.

- Chodźmy na balkon - powiedziałam do Marco. 

Ten zgodził się w milczeniu, wyszliśmy na balkon podziwiać okolicę. Z balkonu było widać plażę, słońce chowające się za horyzontem... Po prostu obrazek jak z pocztówki. 

Zawsze będę wdzięczna mojemu ukochanemu za to, że mnie zabrał w to bajeczne miejsce. Spojrzałam mu z wdzięcznością w oczy. Nie potrzebowaliśmy już słów, aby się porozumieć. Marco popatrzył na mnie z czułością, aby po chwili zatopić swoje usta w moich i mnie mocno objąć. W takiej scenerii pocałunek smakował jeszcze lepiej... 

__________________________

Oj, teraz to dałam czadu z tą słodyczą i czułością, mam nadzieję, że nie rzygniecie tęczą ;> 

Ale oni przeżyli tyle ciężkich chwil, tyle się napłakali, niech teraz mają trochę radości :) 

Im też się przecież należy! 

Już 74 rozdział, jak ten czas leci... za jakiś czas trzeba będzie już kończyć tego bloga, nic w końcu nie trwa wiecznie. 

To dzięki Wam, kochane, tyle tego napisałam, gdyby nie Wasze wsparcie, dawno już dałabym sobie z tym blogiem spokój. 

A tymczasem, tyle wyświetleń i obserwatorów, gdy zakładałam tego bloga, naprawdę się nie spodziewałam czegoś takiego. Jestem bardzo, ale to bardzo pozytywnie zaskoczona. I bardzo Wam wdzięczna! 

Zapraszam do czytania, obserwowania i komentowania mojego drugiego bloga http://life-is-sometimes-cruel.blogspot.com/  

Mam nadzieję, że zajrzycie i że się Wam spodoba tamtejsza historia :) 

Co by tu jeszcze powiedzieć? Ech... szkoda, że Lewy jednak podpisał ten kontrakt z Bayernem. A do końca po cichu liczyłam, że jednak skusi się na Real. Oj... oby kiedyś nie pożałował tej decyzji. W Borussii jest (jeszcze!) gwiazdą, a tam będzie jednym z wielu. 

Dobra, nie zanudzam już Was więcej! To co? Do następnego! 

Buziaki! :*** 

Jesteś tu już? Zostaw komentarz! Bardzo mnie tym zmotywujesz! Z góry dziękuję :*