Rozdział 75.

Obudziłam się w ramionach mojego ukochanego. Nastał niedzielny poranek. Dziś ma dołączyć do nas cała reszta. 
Marco sobie jeszcze słodko spał. Wczorajszy wieczór z nim to było po prostu coś niesamowitego. Spędziliśmy ten wieczór, całując się non stop... przy scenerii słońca chowającego się za morzem. Bajeczne przeżycie! 
A znając romantyczność i czułość blondyna, wiedziałam, że takich scen będzie jeszcze całkiem sporo. 
Przy nim każda dziewczyna by odżyła, zaczęła cieszyć się życiem. I nie, nie dlatego, że jest bogaty - po prostu jego postawa, jego osobowość sprawia, że człowiek się uśmiecha. I nie tylko ustami, ale także sercem. Bogactwo jest tylko dodatkiem do tego wszystkiego. 
I ja przy nim odżyłam - gdy przyjechałam do Dortmundu, byłam nieszczęśliwą, zahukaną, zastraszoną dziewczyną, której ciężko było komukolwiek nowemu zaufać. Ale poznałam jego, przy nim moje życie nabrało barw. I mimo, że przeszłam tyle koszmarnych, złych chwil, trzymam się dalej. Dzięki Niemu. 
- Kochanie, już nie śpisz? - z zamyślenia wyrwał mnie Marco, który dopiero co się obudził. 
- Nie - odparłam. - Jak tam? 
- Dobrze - uśmiechnął się. - Która godzina? 
- Dziesiąta - powiedziałam, zerkając na zegar. - O której ma towarzystwo przylecieć? 
- O dwunastej - odparł blondyn. - Akurat zdążymy wszamać jakieś śniadanko i pójdziemy na lotnisko, dobrze? To przecież całkiem niedaleko. 
- Jak sobie życzysz - powiedziałam. - Ruch to zdrowie - uśmiechnęłam się. 
- Święte słowa - Marco się przeciągnął. - Im więcej ruchu, tym więcej uśmiechu na twarzy. 
- Widać, że sportowiec z Ciebie - powiedziałam i wstałam. Wyciągnęłam bieliznę i letnią sukienkę. Sukienek to mam naprawdę mnóstwo, głównie dzięki Marco. Wielokrotnie się zdarzało, że mi jakąś kupował. Zawsze podkreślał, że uwielbia, gdy ubieram się kobieco. Co nie znaczy, że w ogóle nie noszę spodni. 
Wybrałam się pod prysznic, szybko się ogarnęłam, po mnie łazienkę zajął Marco. Gdy i on doprowadził się do porządku, zeszliśmy do hotelowej restauracji. 
Nie śpiesząc się, zjedliśmy pyszne i pożywne śniadanie. Przepełnieni energią i radosnym nastrojem, udaliśmy się na lotnisko. 
Zerknęłam na zegarek w telefonie, było kilka minut po dwunastej. 
- Już powinni być - powiedział Marco, rozglądając się wokół. 
Ja również się rozejrzałam, i wypatrzyłam znajomą postać. Jeżeli mnie oczy nie myliły, był to Mats. I zaraz obok niego wypatrzyłam całą resztę. 
- Patrz, tam są - powiedziałam do Marco.
- Gdzie? A, faktycznie... - powiedział mój ukochany. - Chodźmy tam do nich, bo może oni nas nie widzą! 
Tak też zrobiliśmy, no i po krótkiej chwili nastąpiło powitanie. Marco od razu podbiegł do Mario i rzucił mu się na szyję, co było do przewidzenia. Ja się przywitałam z całą resztą, czyli z Matsem i jego sympatią Cathy, Kevinem i Svenem. No i później także z Mario. 
- No to wreszcie tu wszyscy jesteśmy - powiedział wesoło Kevin. 
- Fajnie, Lidia, że jesteś - powiedziała Cathy. - Pomyśl, całą podróż musiałam sama przebyć z trzema facetami - zaśmiała się. 
- Nie było tak źle - powiedział Mats. 
- Non stop robili sobie ze mnie żarty - powiedziała Cathy. 
- Na pewno fajnie miałaś - zaśmiałam się. 
- Bardzo - odparła Cathy. - Idziemy do hotelu? 
- Chodźmy! - powiedział Mario - bo głodny jestem jak wilk. 
- Tak, ty zawsze jesteś głodny - powiedział Marco. - Zawsze spragniony tego jedzenia!
- A Ty zawsze spragniony, już nie będę mówił czego - powiedział Mario i przewrócił oczami. 
Wszyscy uśmiechnęli się pod nosem, domyśliwszy się, co miał na myśli Mario.
Wszystkim bezgranicznie dopisywały humory. Dotarliśmy do hotelu, przybyłe dziś towarzystwo zajęło swoje pokoje. Mats miał pokój z Cathy, natomiast Mario, Kevin i Sven postanowili wynająć pokój trzyosobowy. 
Później poszliśmy wszyscy do restauracji hotelowej. Nie tylko Mario był głodny, całej reszcie również burczało w brzuchach. 
- Nie jedzcie za dużo, jak chcecie pływać - powiedziała Cathy. Zamówiła sobie tylko lekką sałatkę. Jak mi powiedziała, dba o linię i zdrowo się odżywia. Niestety, trochę też jednak popala... Powiedziała, że nie umie z dnia na dzień tego rzucić. 
- Może najpierw na skutery wodne pójdziemy? - zapodał pomysł Sven. 
- O tak! Popieram - powiedział Marco. 
- To idźcie - powiedziałam - a my z Cathy posiedzimy sobie na plaży, nie? 
- Pewnie - powiedziała moja koleżanka - a oni niech sobie łykną tej adrenaliny - zaśmiała się. 
- Nie potopić się tam! - dodałam. 
- Spokojna Twoja rozczochrana - powiedział Marco i poczochrał moje włosy. 
- Menda - zaśmiałam się. 
- Ale jaka kochana - blondyn objął mnie ramieniem. 

*** 

Wybraliśmy się na plażę. Pogoda dopisywała. Dubaj to po prostu rajskie miasto. 

Chłopaki, tak jak sobie zaplanowali, od razu wybrali się na wodne skutery. Ja i Cathy rozłożyłyśmy sobie ręczniki na piasku, położyłyśmy się i zaczęłyśmy sobie rozmawiać. 

- Co tam jeszcze u Ciebie, Lidia? - zapytała Cathy. 

- Powiem Ci, że wszystko jest super - powiedziałam. - Kochający facet, wakacje w takim rajskim mieście, po prostu żyć nie umierać! 

- Mogę to samo powiedzieć - powiedziała Cathy. - Jak widać, Mats to dowcipniś, ale potrafi być bardzo romantyczny. Ale przy kolegach on Ci tego nie okaże - zaśmiała się. 

- Mogę to samo powiedzieć o Marco - powiedziałam. 

- Cóż, przy kolegach trochę się zmieniają. Ale taka to już natura facetów - powiedziała Cathy. 

- Prawda - przytaknęłam. - Ale słońce grzeje. Trzeba się posmarować kremem z filtrem - powiedziałam, wyciągając kosmetyk z torby. 

- Pożyczysz mi? Ja swój zostawiłam na łóżku w pokoju - powiedziała Cathy. 

- Jasne! 

Posmarowałyśmy się ochronnym kremem. Gdy to zrobiłyśmy, niespodziewanie zadzwonił mój telefon. To Ewa! 

- Halo? 

- Halo, Lidia? Cześć! - powiedziała pogodnie Ewa. - Jak tam? 

- A jest wspaniale - powiedziałam - właśnie wylegujemy się z Cathy na plaży, a chłopaki śmigają na skuterach wodnych.

- No proszę! Czyli wakacje zaczęły się dobrze - powiedziała moja przyjaciółka. 

- A jak tam w Dortmundzie? - zapytałam. 

- Zimno, właśnie śnieg jeszcze zaczął padać... - westchnęła Ewa. - Ale ogólnie to nikt nie narzeka. Łukasz poszedł na basen, Sarę do Oliwii zawiozłam, niech się dziewczynki trochę pobawią. 

- A Ty co porabiasz? - zapytałam. 

- Jak zawiozłam Sarę, zrobiłam zakupy, później posiedziałam sobie trochę u Sahinów - powiedziała Ewa. - Poplotkowałyśmy nieco z Tugbą. 

- Nieźle - powiedziałam. - Mówię Ci, musicie kiedyś tu przylecieć z Łukaszem i Sarą. W tym Dubaju jest po prostu bajecznie. 

- Nie wątpię - przyznała brunetka. - W przyszłym roku trzeba koniecznie nad tym pomyśleć. 

Pogadałam sobie jeszcze chwilkę z Ewą. Gdyby ona też tu była, byłaby na pewno tak samo zachwycona. 

- Właśnie, co tam u Ewki słychać? - zagadnęła Cathy, gdy skończyłam telefoniczną rozmowę. 

- Wszystko w porządku - powiedziałam. - Pada śnieg w Dortmundzie. 

- Oj, to niefajnie - powiedziała Cathy. - Nie lubię zimy.

- Ja też nie - powiedziałam. - Wiosna i lato to najlepsze pory roku.

- Dokładnie - przyznała dziewczyna Matsa. 

Niebawem przyszły do nas chłopaki. 

- Wyszaleli się? - zapytała Cathy. 

- Tak! - powiedział Mario. 

- To co, druga zmiana? - zapytał Sven. - Wy idziecie do wody, a my sobie leżymy? 

- W sumie można iść - powiedziałam. - Trochę się ochłodzimy. 

- To lecimy! - powiedziała Cathy. 

Pobiegłyśmy do wody. Była cieplutka. I dość czysta. Pływanie w takiej wodzie to czysta przyjemność. A ile można kalorii przy pływaniu spalić. Więc popływałyśmy sobie razem, naprawdę miałyśmy wiele radości z takiego wodnego treningu. 

Gdy już poczułyśmy się zmęczone, wróciłyśmy do chłopaków. Siedzieliśmy sobie wszyscy na plaży, rozmawiając i śmiejąc się. 

*** 

Nadszedł wieczór. Siedziałam sobie w naszym pokoju hotelowym, dopiero co wzięłam prysznic. Nagle do pokoju wparował Marco. 

- Lidia, pójdźmy sobie na spacer - powiedział entuzjastycznie. 

- Masz jeszcze siłę? - uśmiechnęłam się.

- Ja bym nie miał? - uśmiechnął się rozbrajająco. 

- Można iść - powiedziałam. 

Nałożyłam zatem klapki i poszliśmy. Marco poinformował towarzystwo, że wychodzimy. 

Puściliśmy się plażą, fale uderzające w brzeg obmywały nasze stopy. Marco trzymał mnie cały czas za rękę. Jak w romantycznym filmie... 

Niebawem znaleźliśmy się na wydmach. Idąc, zauważyłam, że blondynowi wypadło jakieś pudełko z kieszeni spodenek. 

- Marco, wypadło Ci coś - powiedziałam i podniosłam pudełko. Jak się okazało, była to paczka... gumek. 

- Oj, Marco, po co Ci to? - uśmiechnęłam się.

- A jak myślisz, kocie? - powiedział Marco i objął mnie w pasie. - Wiesz, że Cię pragnę... - wyszeptał mi na ucho. 

Znów poczułam tę jego czułość i ciepło bijące od niego. Do tego jeszcze ta bajeczna sceneria. 

Wokół nas nie było żywej duszy. Położyliśmy się na piasku i zaczęliśmy się całować. I wtedy poczułam, że pragnę tego samego co mój ukochany. Już nie miałam żadnych wątpliwości, nie bałam się. 

- Marco... ja też Ciebie pragnę... - wyszeptałam między pocałunkami. 

Dalej już słowa nie były nam potrzebne. Pozwoliłam się rozebrać, po chwili oboje byliśmy nadzy. Do tego jeszcze ta adrenalina, czy przypadkiem ktoś tu nie przyjdzie i nas nie zobaczy. 

Mój ukochany zaczął wodzić rękami po całym moim ciele. Odwzajemniłam to. Poczułam, że serce zaczyna mi szybciej bić. 

I w końcu blondyn przeszedł do rzeczy. Spoglądałam raz w niebo, raz w jego oczy. 

- To było fenomenalne - powiedział Marco, gdy już się ubieraliśmy. 

- Przyznam, że tak - powiedziałam. 

- Mam nadzieję, że nie żałujesz - powiedział cicho.

- Nie - powiedziałam, podeszłam do niego i go objęłam. - Nie żałuję. Byłeś świetny - szepnęłam mu na ucho i pocałowałam w policzek. 

- Ty też - odparł i odwzajemnił mój uścisk. 

_____________________________

Napisałam! Nie powala jakością, ale coś w końcu jest :) Mam nadzieję, że chociaż trochę się Wam podoba. 

I znów jutro szkoła -.- oby do ferii.
U mnie zaczynają się 27 stycznia :) cóż, trzeba dotrwać. 

Do następnego! Buziaki :* 

Jesteś tu już? Zostaw komentarz, zmotywuj mnie! 

Z góry dziękuję!