Rozdział 70.

MIESIĄC PÓŹNIEJ 

Niesamowite, jak ten czas szybko płynie. Już dwudziesty grudnia. 

Wydaje się, że wszystko zmierza ku dobrej drodze. Mario cały czas przebywa w Dortmundzie, uczęszcza na terapię, która - jak sam teraz twierdzi - pomaga mu. Oczywiście zadry na psychice prawdopodobnie nigdy się nie pozbędzie, zawsze to będzie w nim tkwić, podobnie jak i we mnie. Jednak można to nieco ułagodzić... 

Mario może liczyć nie tylko na wsparcie Marco i moje, ale także na wszystkich swoich kolegów z Borussii, którzy często się z nim spotykają. 

Nie wiadomo, jak będzie z jego kontraktem, który zawarł z Bawarczykami. Nie jest pewne, czy dalej będzie grał w Bayernie. Mario ostatnio powiedział, że nie wie, czy wróci do gry w piłkę... 

Jest szósta rano, ja leżę i spać nie mogę. A z jakiego powodu? Dziś jadę razem z Ewą, Łukaszem, Sarą, oraz oczywiście moim ukochanym do... Polski. Tak! Ten weekend spędzimy w kraju nad Wisłą. 

Ewa chce odwiedzić swoją matkę, oraz zapalić znicz na grobie swojego zmarłego taty. Ja również chcę uczcić pamięć mojej matki oraz siostry. Niestety, pierwszego listopada nie mogliśmy wybrać się do Warszawy, zatem ten wyjazd został przełożony na grudzień. Zresztą, czy to ważne? Liczy się pamięć! 

Marco wróci do treningów dopiero grubo po Nowym Roku, więc ma mnóstwo teraz czasu. Borussia zdobyła mistrzostwo jesieni, w Lidze Mistrzów również są w dobrej sytuacji. 

I duża w tym zasługa mojego ukochanego, który ciężko pracuje na treningach, podczas meczów daje z siebie wszystko. W pełni zasłużył na wakacje. 
A ponieważ Mario może liczyć na wsparcie również innych kumpli, Marco postanowił pojechać do Polski ze mną. Ewa i Łukasz bez problemów się zgodzili. 
Nie, nie mogę usnąć. Czas jednak wstawać. Wstałam, wyciągnęłam z szafy dżinsy, czarny top oraz niebieską, polarową bluzę i podreptałam do łazienki zrobić ze sobą porządek. 
Gdy już to zrobiłam, zaczęłam wyglądać przez okno. Przez noc napadało mnóstwo śniegu. Postanowiłam zrobić dobry uczynek i nieco odśnieżyć przed domem. 
Gdy się ubierałam, do hallu przyszła Ewa. 
- Lidia, gdzie idziesz? - zapytała. 
- Napadało sporo śniegu, więc chciałabym odśnieżyć, skoro mamy jechać - powiedziałam. - Żeby Łukasz dał jakoś radę wyjechać z garażu - zaśmiałam się. 
- Wiesz, wpadłam na taki sam pomysł - powiedziała Ewa, ubierając się. - Pomogę ci. We dwie sprawniej to pójdzie i szybciej wyjedziemy. 
- Okej! - odparłam. 
Wzięłyśmy łopaty i zaczęłyśmy odśnieżanie. 
- To dzisiaj wrócą do mnie wszystkie wspomnienia - westchnęłam. - Jak zobaczę mój dom rodzinny... 
Tak, dom, który w Polsce mają Ewa i Łukasz, stoi naprzeciwko mojego domu rodzinnego. Ile to razy przybiegałam tam z płaczem, kiedy mi się oberwało od wściekłego ojca. Nawet jeżeli akurat ich nie było, zawsze miałam dostęp do ogrodu. Stoi w nim altanka, w której się chroniłam. 
Więc mam mnóstwo, w większości niemiłych wspomnień związanych z tamtą ulicą. 
Teraz tak bardzo mi żal straconego dzieciństwa. Nigdy nie wybaczę ojcu tego, że tak mnie traktował. Odebrał mi dzieciństwo w całości. Jeszcze jednak gdy mama i Martyna żyły, jeszcze wszystko jako tako się toczyło. Gdy zginęły, mój świat zawalił się na Amen. Ojciec mnie nie wspierał. Wręcz przeciwnie. Nie minęło tak dużo czasu od śmierci mamy, gdy znalazł nową partnerkę - Matyldę, która nigdy mnie nie lubiła. 
- Pewnie tak - odparła Ewa. - Kochana, jednak staraj się nie myśleć o ojcu. Nie nakręcaj się. Pamiętaj, że z nami jesteś absolutnie bezpieczna. 
- Wiem - odparłam. - To co, o ósmej wyjazd? 
- Tak - odparła Ewa. - Marco wie, prawda? Podjedziemy po niego. 
Pokiwałam głową. Niebawem skończyłyśmy odśnieżać i poszłyśmy do domu. Zapakowałam szybko niezbędne rzeczy, zjedliśmy wszyscy śniadanie i pojechaliśmy pod dom Marco. 
- Cześć Wam! - powiedział, wsiadając do pojazdu. Podał rękę Łukaszowi, mnie powitał całusem w policzek. 
- Cześć! - powiedziała Ewa - Mario będzie pilnował Ci domu? 
- Chciałoby się - zaśmiał się Marco. - Powiedział, że na czas mojej nieobecności pójdzie do Nuriego. Wiesz pewnie, że z nim też jest zaprzyjaźniony. 
- Ach, rozumiem - powiedziała Ewa. 
- No to jedziemy! - powiedział Łukasz. 
I wyjechaliśmy z Dortmundu. Zaczęło padać, ale to nie zrażało Łukasza. I teraz poczułam senność. Oparłam głowę o ramię Marco i nawet nie zauważyłam, jak zasnęłam... 

*** 

Gdy się obudziłam, zobaczyłam, że za oknem jest szaro. Marco sobie słuchał muzyki przez słuchawki, z zamkniętymi oczami, Sara spała, Ewa czytała gazetę, Łukasz naturalnie prowadził auto. 
Podniosłam głowę z ramienia mojego ukochanego i sprawdziłam godzinę. Szesnasta trzydzieści. A już taka szarówka. No, ale w końcu jest zima. 
- O, już nie śpisz - zauważyła Ewa, odrywając się od czytania. - Może chcesz coś przegryźć? 
- Czemu nie - odparłam. - Co masz dobrego? 
- Mam tosty z szynką - powiedziała Ewa. - Chyba, że wolisz batoniki. 
- Niech będzie to drugie - uśmiechnęłam się. 
- Lidia, nie jedz tyle słodyczy, bo próchnicy dostaniesz - wtrącił się Marco ze śmiechem. 
- Ja tam myję zęby, nie wiem jak Ty - wzruszyłam ramionami. 
- Marco bardzo dokładnie myje zęby! - powiedział ze śmiechem Łukasz. - Ewka, podaj Lidii mój telefon, mam bardzo ciekawe zdjęcie. 
- Piszczu, zabiję - wysyczał Marco. 
- Ciekawe... - mruknęła Ewka i zaczęła grzebać w telefonie męża. To, co znalazła, wprawiło ją w ogromne rozbawienie. Mnie też... Zdjęcie przedstawiało mojego ukochanego, który udawał, że czyści swoje zęby szczotką do klozetu. 
- Oj, Marco, nie spodziewałabym się - parsknęłam śmiechem. 
- Dlatego właśnie tak lśnią - wyszczerzył się mój ukochany. - Polecam i Wam! 
- Wariat - skwitowałam. 
- Gdzie zrobiliście te zdjęcie? - zapytała Ewa. 
- A po ostatnim meczu - powiedział Łukasz. - Marco przedawkował energy drinki. 
- Widać. Aż oczka się świecą - powiedziałam. 
- Oj tam, oj tam. Odwalało mi tamtego dnia - powiedział blondyn. 
Uśmiechnięta wtuliłam się w mojego ukochanego. Już znajdowaliśmy się w Polsce. Jeszcze trochę i znajdziemy się w Warszawie... 

*** 

- Lidia! Pobudka! - jak z zaświatów dobiegł mnie głos Marco. - Już jesteśmy w Warszawie! 

- Już?! - poderwałam głowę. 

- Już! - powiedziała Ewa. 

Wyjrzałam przez okno. Faktycznie, już dojechaliśmy do stolicy Polski. Latarnie oświetlały warszawskie ulice. Minęliśmy także liceum, którego jestem absolwentką. Tym samym, wróciła do mnie masa wspomnień. Mało co łza nie zakręciła mi się w oku. 

Łukasz w końcu dotarł na miejsce... 

- Jak dawno nas tu nie było - powiedziała Ewa, gdy jej mąż zaparkował auto w garażu. 

- Pewnie już meble kurzem porosły - ziewnął Łukasz. 

- Jutro się nieco posprząta, dziś to już tylko chcę się położyć i zasnąć - powiedziała Ewa. 

- Marco, pomożesz mi z bagażami? - zapytał Łukasz.
- Jasne! - powiedział Marco. 
Chłopaki zajęli się bagażami, ja wyszłam z garażu i mój wzrok od razu padł na rodzinny dom stojący naprzeciwko. Światła były zgaszone, zapewne już ojciec i Matylda byli pogrążeni we śnie. 
Latarnie rzucały niewielkie światło na ten budynek. Wpatrywałam się przez chwilę, aż mi niemalże łzy napłynęły do oczu. Usłyszałam czyjeś kroki za sobą. To Ewa do mnie podeszła. Spojrzała na mnie ze współczuciem. 
- Spokojnie, kochanie - powiedziała - to wszystko już jest dawno za Tobą. 
Na pewno domyśliła się, jakie wspomnienia do mnie wróciły. 
- Chodźmy do domu, nie będziemy tu marznąć - powiedziała, objęła mnie ramieniem i poszłyśmy do domu. Marco niósł ostatnie bagaże, Łukasz natomiast poniósł śpiącą Sarę. 
Ewa zaprowadziła mnie i Marco do pokoju gościnnego będącego na poddaszu. 
Zerknęłam na zegarek. Dwudziesta trzecia. 
- Ale mi się spać chce - ziewnął Marco. 
- No to się kładziemy - powiedziałam. 
Rozebrałam się, wygrzebałam koszulkę nocną z torby i położyłam się. Po chwili poczułam, jak ramiona blondyna mnie obejmują. Wtulona w niego nawet nie zauważyłam, jak usnęłam. 

*** 

Obudziłam się około wpół do dziewiątej rano, przynajmniej taką godzinę wskazywał zegar wiszący na ścianie. 

Blondyn sobie jeszcze słodko spał. Wyślizgnęłam się z jego objęć i wyciągnęłam z walizki czerwoną koszulkę, dżinsy i poszłam do łazienki się ogarnąć. 

Zeszłam na dół, w kuchni już siedziała Ewa razem z Sarą. Ewa jadła banana, natomiast Sara z wyraźnym apetytem zajadała się tostami z Nutellą. 

- Łukasz jeszcze śpi? - zagadnęłam.

- Tak, ten to za szybko nie wstanie - zaśmiała się Ewa. - Co byś chciała na śniadanie? 

- A co proponujesz dobrego? 

- Tosty z Nutellą! - powiedziała Sara - są przepyszne! 

- Sara, nie jedz tyle tej Nutelli, bo Cię brzuch rozboli - powiedziała Ewa. 

- Mamo, wiesz, że to moje ulubione śniadanie - powiedziała jej córka. 

- Jej nie przegadasz - zaśmiała się Ewa. Posmarowała i dla mnie dwa tosty, po czym zaczęłam konsumpcję. 

W międzyczasie do kuchni przyszli Marco i Łukasz. 

- Wyspani? - zapytałam.

- Nie wiem jak Łukasz, ale ja jak nowo narodzony - uśmiechnął się Marco. 

- Lidia, Marco, po śniadaniu wybieramy się z Łukaszem i Sarą do mojej mamy - powiedziała Ewa. 

- Nie ma problemu! My też znajdziemy jakieś zajęcie - powiedziałam. 

Zaplanowałam sobie jeszcze przed wyjazdem pójście na cmentarz i zapalenie świeczki dla mojej kochanej mamy oraz siostry. Może dziś się tam wybiorę, razem z Marco? Przy okazji mógłby nieco zwiedzić Warszawę, poznać moje rodzinne miasto. 

Niebawem Łukasz, Ewa i Sara ruszyli na Bemowo, gdyż w tamtej dzielnicy właśnie mieszka mama Ewy, ja zostałam sama z Marco. 

Wylegiwałam się na łóżku, gdy do pokoju przyszedł mój ukochany. Położył się obok mnie. 

- Jaka Ty jesteś piękna - usłyszałam jego szept. 

- No gdzie tam - mruknęłam. 

- No tak, kochanie... - mruknął Marco i zaczął mnie obejmować. Aż zakręciło mi się w głowie. Nagle poczułam, jak próbuje pozbawić mnie spodni... 

- Ej no! Marco, co jest? 

- Mam ochotę na Ciebie - wyszczerzył się. 

- Marco, ale ja nie...

- Dawaj, będzie fajnie - nie przestawał się cwaniacko uśmiechać i jedną ręką zaczął masować moje piersi... 

- Zostaw mnie - jęknęłam. 

Marco na to nie zareagował, tylko położył się na mnie i wpił swoje usta w moje. 

- Tego już za wiele - pomyślałam. Wyrwałam się z jego objęć i uciekłam do łazienki, w której się zamknęłam. 

Normalnie doznałam szoku. On nigdy mnie w ten sposób nie próbował nakłaniać do seksu. Zwłaszcza po tym, co przeżyłam. Co go dziś napadło?! 

- Lidia, skarbie - nagle go usłyszałam. 

- Zostaw mnie! - odkrzyknęłam. 

- Kochanie, otwórz - błagał. - Przepraszam. Trochę się zapędziłem, a nie powinienem. Obiecuję, że to się nie powtórzy!

- A kto Cię tam wie! - burknęłam - idź! Nie mam ochoty na żadne igraszki, rozumiesz?! 

- Rozumiem! Kochanie, nie gniewaj się na mnie... 

Westchnęłam ciężko i otworzyłam drzwi. Spojrzałam chłodno na mojego ukochanego, który wpatrywał się we mnie ze skruchą. 

- Obiecuję, że już nigdy się tak nie zapędzę. Poniosło mnie - powiedział.

- Doskonale wiesz, co przeszłam - powiedziałam łamiącym się głosem. - Jak Ty w ogóle... 

- Jeszcze raz przepraszam - powiedział i przytulił mnie. A ja cała się trzęsłam. Teraz na pewno jestem przewrażliwiona na tym punkcie... 

- Skarbie, cała się trzęsiesz - zauważył blondyn. - Już dobrze... - szepnął i pogładził mnie po włosach. 

Zeszłam na dół napić się wody. Marco poszedł za mną.

- Może w ramach przeprosin dałabyś się zaprosić na zakupy? - zapytał. 

- Dobry pomysł, ale ja chciałabym najpierw pójść na cmentarz - powiedziałam. 

- Jak sobie życzysz, słonko - powiedział. 

Na szczęście Ewa zostawiła mi zapasowe klucze do domu. Na stole w kuchni zostawiłam informację, gdzie wyszliśmy. Ubraliśmy się ciepło, gdyż mróz nie ustępował, i wyszliśmy z domu. 

Postanowiłam pokazać mojemu ukochanemu warszawską Starówkę. Marco z zaciekawieniem przyglądał się wszystkiemu. Teraz to ja robiłam za przewodnika. W Dortmundzie to on mnie oprowadzał po wszystkich zakątkach. 

- Cholera, ale zimno - jęknęłam. 

- Mi też. Napiłbym się czegoś gorącego - powiedział. 

- O, tam sprzedają gorącą czekoladę - powiedziałam, spoglądając na budkę, w której sprzedawano gorące napoje.  

- Długa kolejka - westchnął Marco. - Masz polskie pieniądze? 

- No a jak - powiedziałam z uśmiechem. 

Poszliśmy do kolejki. Z nudów zaczęłam rozglądać się wokół. I nagle... zauważyłam Liliannę i kilku moich innych starych znajomych. 

- Marco, patrz, Lilianna - powiedziałam. 

- Ta Twoja koleżanka ze szkoły? To idź się przywitać - powiedział. - Tylko zostaw mi kasę, bo raczej euro to tu nie przyjmą - zaśmiał się.

- A jak poprosisz o tę czekoladę, mistrzu? - zaśmiałam się. 

- O to się nie martw - machnął ręką. 

Zostawiłam mu zatem kasę i poszłam w kierunku Lilianny i reszty. 

- Ciekawe, jak zareagują na mój widok... - pomyślałam. 

_________________________________ 

Jest 70 xd Trochę lepszy niż poprzedni. Mam nadzieję że się Wam podoba :) 

Kto przeczytał, niech zostawi komentarz. Będę wdzięczna :) 

W miarę wolnego czasu czytam Wasze blogi i komentuję, chociaż nie zawsze jest mi to dane. Przez cały kolejny tydzień codziennie będzie jakiś sprawdzian czy klasówka. Ech... zabierzcie mnie stąd!! xD 

Na moim drugim blogu (Nothing's gonna change my world) nie wiem kiedy coś dodam, ale mam nadzieję, że nie odwrócicie się od tamtego bloga :) 

To co? Do następnego! Buziaki :***