Rozdział 79.

- Fuj, Marco - jęknęłam - co Ty, człowieku, wyrabiasz? 
Zastałam swojego ukochanego na leżaku w ogrodzie, ale czynność, jaką wykonywał, bezbrzeżnie mnie zdumiała. Przyłapałam go na beztroskim onanizmie. 
- O, Lidia - Marco poderwał się z leżaka, podciągając bokserki. - Zaskoczyłaś mnie.
- Dzwoniłam do drzwi, ale zapewne nie usłyszałeś - powiedziałam. - A co tam za zdjęcie w ręku trzymasz?
Wyciągnęłam fotografię z dłoni blondyna i aż parsknęłam śmiechem. To było moje zdjęcie w bikini, pochodzące jeszcze z wakacji w Dubaju. 
- Ha, ha, bardzo śmieszne - powiedział Marco i skrzyżował ręce na piersi. 
- Oj, Ty mój niewyżyty blondasku - powiedziałam z uśmiechem i czule się przytuliłam do niego. Mój luby też się w końcu uśmiechnął i mnie mocno objął. 
- Wiesz, że mam swoje potrzeby... - powiedział cwaniackim tonem. 
- Wiem, chyba najlepiej ze wszystkich - odparłam. - A ciekawe, jakbyś zareagował, gdyby to Mario Ci tak wparował do ogrodu znienacka! 
- Ale nie wparował... - zaśmiał się Marco. - I nie ma co gdybać. 
Postaliśmy tak chwilę przytuleni do siebie w ciszy. Czułam zapach pięknych perfum mojego ukochanego. On jest po prostu od nich uzależniony. 
- A co się stało, że tak nagle tu przyszłaś? - zapytał Marco. 
Serce mi zadrżało. Teraz muszę mu wyznać, że jestem w ciąży... 
- A co, nie mogę? - uśmiechnęłam się. 
- Wiesz, że moje drzwi zawsze dla Ciebie otwarte - powiedział Marco. - Ale hej, Ty już niebawem się tu wprowadzasz, pamiętasz? 
- Oj, pamiętam. Przecież nie dałbyś mi zapomnieć - powiedziałam. - Przyszłam tu, bo muszę Ci coś ważnego powiedzieć. 
- Zamieniam się w słuch - powiedział Marco. 
- Słuchaj, Marco, ja... jestem w ciąży - powiedziałam lekko drżącym głosem. 
Na kilka sekund blondyn jakby zamarł. Ale po chwili poczułam, jak mnie znów chwyta w ramiona... 
- To wspaniale! - zawołał - Lidia, nie masz pojęcia, jak się cieszę! Będziemy rodzicami! 
- Serio, cieszysz się? - uśmiechnęłam się niewinnie. 
- Serio! Jeśli masz wątpliwości, od razu Ci mówię - poradzimy sobie - powiedział Marco i nie dał mi odpowiedzieć, gdyż zamknął mi usta pocałunkiem. Nie protestowałam. Gdy już oderwał swoje usta od moich, podwinął moją bluzkę i czule pogładził mój brzuch. Muszę przyznać, że nieźle go wytrenowałam. Razem z Ewą regularnie ćwiczyłyśmy, wzajemnie się motywowałyśmy do działań. Nasi ukochani pochwalali nasze ambicje, zdarzało się, że ćwiczyliśmy we czwórkę. Ciekawe, czy teraz, jak jestem w ciąży, będę mogła biegać? Trzeba będzie się zapytać lekarza. 
- Nie masz pojęcia, jak mi poprawiłaś humor tą wiadomością - powiedział Marco. 
- To co, byłeś od rana przybity czy jak? - zapytałam.
- Nie - odparł - ale teraz czuję się jeszcze bardziej szczęśliwy... jak nigdy dotąd! 

***

Przepełnieni radością, siedzieliśmy sobie w ogrodzie, popijając sok pomarańczowy. Myślałam, że właśnie tak spędzimy ten wieczór, ale Marco wpadł na pomysł.

- Chodź, odwiedzimy Mario na treningu - zaproponował. - Chcę go zobaczyć w akcji.

- Przecież już widziałeś setki razy - powiedziałam.

- Ale chcę jeszcze raz! - zaśmiał się. 

- Niech będzie - powiedziałam. Po dziesięciu minutach opuściliśmy dom, i udaliśmy się do klubu karate. 

Na ławkach siedziało kilku gości, którzy tak jak my przyszli podglądnąć kogoś. Mario akurat zajęty był biciem się z jakimś chłopakiem, który na oko był w jego wieku. Wbiłam w nich wzrok. Mario wyraźnie był lepszy. Przysiedliśmy sobie na ławce i obserwowaliśmy poczynania karateków i karateczek. Po jakichś dziesięciu minutach Mario, zobaczywszy nas, podszedł do nas się przywitać. 

- Cześć Wam - powiedział, i wziął kilka łyków napoju izotonicznego. 

- Cześć - powiedziałam - naprawdę nieźle Ci idzie! 

- E tam - Mario machnął ręką. - Jeszcze szału nie ma. 

- Jest potencjał - Marco poklepał po plecach Mario. - Wszyscy już to widzą! 

- Przestań, bo jeszcze sodówka uderzy mi do głowy - zaśmiał się nasz rozmówca. 

- Komu jak komu, ale Tobie to nie grozi - powiedziałam. 

- Czy ja wiem - Mario wzruszył ramionami. - Mam pięć minut na odpoczynek. 

- Mamy wesołą wiadomość - powiedział Marco, wyszczerzył się do mnie. - Lidia, mów. 

- Jestem w ciąży - powiedziałam, z lekkim zaskoczeniem, nie uzgadnialiśmy, że powiem to Mario właśnie na treningu. Ale mogłam się w sumie tego po Marco spodziewać! 

- Serio? - Mario wytrzeszczył oczy. - To wspaniale! Gratuluję! Będę wujkiem - dodał z uśmiechem. 

- Proste - dodał Marco. 

Mario po odpoczynku znów poszedł ćwiczyć. Trochę z początku dziwnie było patrzeć na Mario bijącego się, a nie kopiącego piłkę. A pamiętam, jak jeszcze grał w Borussii. Niesamowite, jak to życie może się zmienić... 

W moim przypadku mogę powiedzieć tak samo. Moje życie po wyjeździe do Dortmundu zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. 

Popatrzyliśmy jeszcze trochę, po czym postanowiliśmy wracać. Szliśmy wolnym, spacerowym krokiem, ciesząc się ładną pogodą. 

___________________________

Krótkie i nudne jak flaki z olejem... Nie dam rady dziś dłuższego napisać :< 

Mam nadzieję, że następny wyjdzie mi lepszy. 

Mało mam czasu na pisanie, nawet w weekendy -.- Jeszcze się przeziębiłam do tego... 

Mam nadzieję, że nie rozszarpiecie mnie na strzępy za tak długą nieobecność :) 

To co tu dłużej pisać? Do następnego! ;* 

Buziaki, Sylwia